Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 22: Waarom?

HAPPY NEW YEAR! Dit hoofdstuk wordt wel wat minder happy. Sorry!

Evert fronst zijn wenkbrauwen. "Je was uit op wraak?" Nathan geeft geen antwoord. Ineens staat hij op en loopt hij met gebalde vuisten richting de muur. Hij haalt uit en zijn vuist belandt tegen de muur. Nathan begint te schreeuwen. "GODVERDOMME! IK HAD ZE ALLEMAAL MOETEN DODEN. ZE LEVEN NOG TOCH? VERDOMME!" De agenten snellen naar hem toe en brengen hem tot bedaren. Nathan wordt geboeid en gaat weer op de stoel zitten. Nog steeds schreeuwt hij: "DIE ACHTERLIJKE KUTWIJVEN OOK ALTIJD! IK HAD ZE GEWOON MOETEN VERMOORDEN." Bram kijkt verbaasd naar het tafereel. "Is hij schizofreen of zo? Het ene moment is hij rustig, het andere moment schreeuwt hij erop los." Menno haalt zijn schouders op. "Geen idee. Ik haal wel even een glas water voor hem. Misschien wordt hij dan rustiger."

Als Nathan zijn glas water in een teug heeft leeggedronken, wordt hij inderdaad rustiger. "Ja wat?!", snauwt hij kwaad als hij merkt de rechercheurs naar hem kijken. "Wat was dat nou opeens?", vraagt Menno. "Werd het je te veel?" Nathan houdt zijn mond. Evert kucht weer. Dat is zijn manier om te laten merken dat hij het woord wil nemen. "Goed, geef nu gewoon even antwoord. Als je uit was op wraak, waarom heb je dit dan genomen op onschuldige vrouwen?" Weer houdt Nathan zijn mond. Bram wordt ongeduldig. Hij heeft de plicht om aan antwoorden te komen. Voor hemzelf, maar ook voor Liselotte. "Luister gast", begint hij kwaad, "jij hebt onze collega ontvoerd. We hebben vandaag niet zo veel geduld. Waarom nam jij verdomme wraak op haar en op de andere vrouwen?" Nathans mond klapt open en weer dicht. Dan begint hij ineens weer te praten. "Ze waren niet onschuldig. Het was hun eigen schuld. Die collega van jullie, die leek veel te veel op Kate. Ze moest dood. Dat kutwijf. De vader van die Marie was rechter bij mijn zaak. Een andere vrouw studeerde rechten en weer een andere was de dochter van een Officier van Justitie. Ik zat op het Rembrandtscollege, net als de slachtoffers. Jarenlang ben ik gepest, de rector deed niets. Dus haar dochter heb ik ook vermoord. Ze waren niet onschuldig. Zoals ik al zei, ik wilde wraak nemen. En dat heb ik gedaan. Wraak naar mijn oude school toe, naar Kate toe en naar het rechtssysteem in Nederland."

Bram typt druk mee op zijn laptop. Hij laadt alles ondertussen bezinken. Liselotte leek teveel op Kate? Daarom is ze ontvoerd, verkracht en bijna vermoord? Die Nathan is echt de weg kwijt.

Evert neemt het woord weer. "We zijn voor vandaag bijna klaar. Ik heb nog één prangende vraag. Als jij zo'n hekel had aan al de slachtoffers, waarom heb je dan twee vrouwen verkracht?" Nathan kijkt de rechercheurs verbaast aan. "Daar heb ik niets over gezegd. Ik heb niemand verkracht." Menno zucht. Daar gaan we weer. Bram stopt met typen en loopt naar Nathan toe. "Luister, klootzak", sist hij, "mijn vriendin en collega is door jou verkracht. Ik wil weten waarom, en als je het niet vertelt, zorg ik er persoonlijk voor dat je jouw zoon nooit meer zal zien."

Nathan slikt. Hij is duidelijk geraakt door Brams woorden.
Bram slikt. Hij heeft duidelijk door dat hij te ver is gegaan.

"Ik heb niemand verkracht", zegt Nathan uiteindelijk weer. Hij klinkt rustig, kalm en beheerst dit keer. "Misschien heeft Teun dat gedaan. Of Wes. Of Mason en Daniel. Ik in ieder geval niet. Vraag het maar aan die vrouwen."

De rechercheurs staan op. Voor vandaag is het genoeg geweest. Ze weten waarom Nathan dit alles heeft gedaan en dat hij handlangers had. Het verhaal heeft ze geraakt. Ondanks dat Evert Nathan een klootzak vindt, krijgt hij toch medelijden met de man. Hij moet er niet aan denken dat hij van Noor (red. zijn ex-vrouw) Nynke en Brecht niet meer zou mogen zien. Als iemand hem zoiets zou flikken, zou hij ook door het lint zijn gegaan. Maar ja, hij is gelukkig wel verstandig en zou nooit het leven van onschuldige vrouwen verwoesten. En ook niet dat van Noor, hoe vervelend hij haar ook af en toe vindt.

De drie mannen brengen verslag uit van het verhoor bij Carla. Carla zet alles even goed op een rijtje en denkt na over het vervolg plan. "Goed", zegt ze na een tijdje stilte, "ik wil Bram even onder vier ogen spreken". Menno en Evert verlaten verbaast het kantoor. Bram blijft verbouwereerd achter. "Bram, ga even zitten", begint Carla. Ze pakt een stoel en zet deze aan haar bureau. Als ze zelf zit, gaat Bram ook zitten. Carla neemt het woord weer. "Luister, het is belangrijk dat je even eerlijk tegen mij bent. Ik heb zo het vermoeden dat jij en Liselotte een relatie hebben. Mag ik allereerst weten of dat klopt?" Bram kijkt naar de grond. Was het dan echt zo overduidelijk? Of heeft Evert gewoon zijn mond voorbij gepraat? Nee, dat zou hij nooit doen. Waarschijnlijk was hij gewoon iets te verliefd. Zo verliefd dat het iedereen op viel. "Euhm", begint hij onzeker, "Ik heb inderdaad een relatie met Liselotte. Het is nog heel pril, en we wilden je het nog vertellen, maar..." Carla onderbreekt Bram. "Het is niet erg", sust ze de situatie. "Ik ben juist hartstikke blij voor jullie. Het is heel fijn voor Liselotte dat ze in deze tijd bij iemand terecht kan." Bram knikt opgelucht. Hij was even bang dat Carla boos zou worden, maar eigenlijk had hij beter kunnen weten. Hun chef is een schat, die gunt iedereen al het geluk van de wereld. "Ik wil je alleen wel wat vragen", gaat Carla weer verder. "Ik verwacht dat Liselotte ook naar jou toe niet veel los laat over de ontvoering, maar ik heb details nodig over de verkrachting. Dat is heel heftig voor haar en ik wil haar daarom niet hier verhoren of zo. We moeten weten wie haar heeft verkracht en hoe het ongeveer ging. Anders kunnen we die handlangers nooit oppakken en weten we niet of Nathan de waarheid spreekt. Zou jij dit kunnen vragen aan Liselotte? Op een voorzichtige manier? Als zij iemand vertrouwt op dit moment, dan ben jij het wel."