Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 17: Doe voorzichtig!

"Oké, ik tel af van drie naar één, daarna gaan jullie naar binnen, begrepen?" Evert kijkt AT streng aan. Ze knikken. Bram zou wachten op Evert en het AT, en dan zouden ze samen naar binnen gaan. Maar nee, meneer Amezian is nergens te bekennen. Hij zal wel vast naar binnen zijn gegaan. Die idioot. Evert en het AT staan voor het huis van Nathan Pieters. Evert gebaart dat iedereen zijn mond moet houden. "Drie... Twee...Een...", fluistert hij. Het AT beukt de deur in en rent onder luid geschreeuw naar binnen. Evert zucht. Hij laat zijn armen langs zijn lichaam hangen en schreeuwt: "Laat maar hoor! Jullie kunnen het schijnbaar ook wel zonder mij. Zal ik maar naar huis gaan?" Een groep leiden heeft Evert altijd al lastig gevonden, maar dit... Het leek zo makkelijk: het team moest naar binnen ná de één, niet tíjdens de één. Hoe irritant. Evert wil zich net omdraaien om kwaad terug naar het bureau te gaan, als Derk -van het AT- naar hem toe loopt. "We hebben Bram gevonden. Hij is gewond!" Evert gelooft zijn oren niet. Is Bram gek geworden? Zichzelf verrot laten slaan? Hij heeft toch een wapen? Evert bedenkt zich geen moment en rent de trap op naar boven. Op de grond ligt Bram. Everts collega lijkt net wakker te worden. "Alles goed hoor: Liselotte, Nathan, alles goed", mompelt hij. Evert knielt voor zijn collega neer. "Ben je oké, sukkel?" Bram knikt. Evert klopt Bram op zijn schouder. "Kom, we gaan toch nog even naar de dokter. Ik denk dat de wond bij je wenkbrauw gehecht moet worden." Daarna wendt hij zich tot het AT. "Jullie kunnen gaan. Nathan is vertrokken. Ik stuur hier een team naar toe, en zij zullen alles onderzoeken en verzegelen." Evert helpt Bram overeind. Bram wankelt even, maar loopt daarna met zijn collega mee naar de auto.

Een halfuur later komen Bram en Evert aan bij de eerste hulp. "Zullen we eerst even naar Liselotte gaan?", zegt Bram. Hij praat traag, Evert hoort dat hij nog niet helemaal lekker is. "Tuurlijk niet", zegt hij dan ook grinnikend. "We gaan eerst jouw hoofd even dicht naaien."

Liselotte ligt inmiddels weer in haar kamer. Ze heeft haar T-shirt wat omhoog gerolt en houdt haar hand op haar buik. "Hoi kleintje", zegt hardop. "Ik ben Liselotte en ik ben je moeder. Je vader is dood. Dus ik weet niet wat ik met je moet. Ik hoop dat je het snapt. Ikzelf snap het namelijk niet." Liselotte zucht. Wat moet ze nou? Hoe kan zij in haar eentje een veilige basis voor een kind creëeren?
"Ha die Lies!" Evert en Bram stormen Liselottes kamer in. Snel trekt ze haar shirt naar beneden. "Wat heb jij gedaan, Bram?", vraagt ze geschrokken. Evert lacht. "Die idioot ging op zoek naar Nathan Pieters en is toen in elkaar geslagen. Nu heeft hij drie wonden in z'n hoofd gehecht." Liselotte kijkt Bram geschrokken aan. Ze weet natuurlijk als geen ander hoe gevaarlijk Nathan is. "Is hij nu opgepakt?", vraagt ze. "Wie?" "Nathan natuurlijk." Bram en Evert schudden beiden hun hoofd. Liselotte kijkt ze angstig aan. "Maar.. Maar... Dan komen... ze me vermoorden...!" Bram sjeest snel naar Liselotte toe. "Tuurlijk niet, wij zijn er om je te beschermen. Alles komt goed." Bram slaat een arm om Liselotte heen. Ze zucht, maar laat hem toch gaan. "Ik heb hier echt helemaal geen zin meer in. Ik wil gewoon mijn eigen oude leventje terug", besluit ze uiteindelijk. Het verbaasd haarzelf dat ze dit zegt. Maar ze zegt wel de waarheid. Liselotte wil gewoon weer normaal werken. En normaal wonen. Met Niek. En zonder angst voor die enge Nathan. "Ik beloof je, Liselotte, ik zorg er persoonlijk voor dat Nathan achter de tralies belandt", zegt Bram. Hij veegt haar tranen van haar wangen. Liselotte glimlacht. Een zoute traan loopt over haar lip. "Dankjewel Bram, maar beloof me ook nog iets anders." Verwachtingsvol wacht Bram op het antwoord. "Nou?" Liselotte geeft Bram een zacht zetje tegen zijn bovenarm. "Dat je voorzichtig doet, idioot. Ik wil niet dat ze je hoofd nog een keer dicht moeten hechten. Pas alsjeblieft op. Ik weet hoe gevaarlijk die gekken zijn en ik wil niet nog een vriend kwijtraken."   Bram geeft Liselotte een knuffel. "Ik beloof het Liselotte! Speciaal voor jou!"

Even vergeten Bram en Liselotte dat Evert ook in de kamer was. Was, want hij had inmiddels wel door dat zijn collega's even samen moeten zijn. Het wordt nog wat tussen die twee. En hij gunt het ze van harte. Rustig trekt hij de deur achter zich dicht. Hij gaat zijn dochters ophalen. Dat moet ook gebeuren. Het leven gaat door.