Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 28: Het Etentje (II)

"Ik ben zwanger."

Het blijft stil. Fack, fack, fack. Ze had het gewoon nooit moeten zeggen. Liselotte heeft nooit geweten dat stiltes zo funest zijn voor je zelfvertrouwen.
Gelukkig doorbreekt Fenna de stilte. "Gefeliciteerd, schat!" Ze loopt naar Liselotte toe en geeft haar een knuffel. Na haar volgt de rest al snel. "Hoe ver ben je?", vraagt Evert. Liselotte kijkt hem vragend aan. "Ver van wat?" Al haar collega's schieten in de lach. Lachen ze haar uit? Is het zo raar wat ze zegt? Liselotte kijkt hulpeloos naar Bram. Hij glimlacht. "Ze vragen hoe lang je zwanger bent", zegt hij aardig. Liselotte zucht. Had dat dan meteen gezegd. "Ik ben nu zeventien weken zwanger." Zo. Dat is eruit. Het blijft weer even stil. Dit keer is Evert de eerste die reageert. "Nou, dan zijn jullie al langer samen dan wij allemaal dachten. Beetje onvoorzichtig geweest?" Bram kijkt Evert kwaad aan. "Doe eens even normaal. Liselotte is niet zwanger van mij." Everts gezicht betrekt. Hij weet niet hoe hij zich uit deze situatie moet redden. "Ik, euhm", begint hij, "Sorry. Ik had dit nooit mogen zeggen." Aan zijn gezichtsuitdrukkingen is te zien dat Evert het meent. En dat weten Bram en Liselotte, want Evert zou nooit zomaar iets onaardigs zeggen.
"Het maakt niet uit", zegt Liselotte snel. Ze glimlacht geruststellend. "Voordat ik hier kwam werken, had ik een vriend. Niek heette hij. Hij werkte als arts in Afghanistan, maar bij een aanval op het gebied waar hij werkte is hij overleden." Evert kent het verhaal al. Hij heeft Liselotte immers nog getroost op de dag dat ze haar vriend heeft verloren. Daarnaast wist Bram natuurlijk ook al van Liselottes verleden. Voor Menno, Carla en Fenna is het verhaal nieuw. "Wat heftig!", zegt Menno meelevend. Fenna zucht. "Wat heb jij toch veel moeten meemaken in zo'n korte tijd." Liselotte houdt haar hoofd wat schuin. "Uiteindelijk is er iets heel moois uitgekomen", zegt ze dapper. Zonder dat ze het door heeft wrijft ze over haar buik. "Ben je zwanger van Niek?", vraagt Carla twijfelend. Liselotte zegt niets, maar door de tranen in haar ogen weet het team genoeg. Bram neemt het verhaal van zijn vriendin over. "Niek blijft natuurlijk de vader van Liselottes kindje, maar ik ga haar zo veel als mogelijk helpen." Verliefd kijkt hij naar Liselotte. Zijn Liselotte. Ze is zo sterk!

Bram merkt dat het stil blijft. Logisch. Zijn collega's moeten natuurlijk even wennen aan de hele situatie. Dan begint Fenna weer te praten. "Gaan jullie ook samenwonen?" Bram kijkt Liselotte aan. Zij knikt; Bram mag het nieuws bekend maken. "Ja", zegt hij dan ook trots. "We hebben een huis op het oog dat groot genoeg is voor drie personen." "Wat leuk!", roept Carla enthousiast uit. "Als Liselotte maar niet met spullen gaat schouwen", zegt Evert streng. De twee jongste rechercheurs beloven dat Bram al het zware werk gaat doen. Liselotte heeft ook helemaal geen zin om zware spullen te tillen, dus dit komt haar goed uit.

De rest van de avond is het heel gezellig. Alle gesprekken gaan voornamelijk over het kindje van Liselotte en Bram. Evert en Fenna noemen de meest moderne (en krankzinnigste) namen op voor de nog ongeboren spruit. Die namen worden dan weer afgekraakt door Menno en Carla. Zij noemen in tegenstelling tot Fenna en Evert meer de ouderwetse namen op. Liselotte en Bram aanschouwen trots en gelukkig het tafereel. Ze hebben zelf nog niet nagedacht over een naam, maar het is leuk om te horen welke naam hun collega's bij hun vinden passen.

Om tien uur vindt Liselotte het genoeg geweest. Ze is moe, misselijk en wil gewoon slapen. Samen met Bram neemt ze afscheid van haar collega's. Daarna gaan ze met z'n tweeën naar Liselottes huis. "Zo", brengt Bram vermoeid uit, als ze zijn aangekomen. "Dat was me het avondje wel." Liselotte knikt. Ze is te moe om te praten. Ze trekt snel haar kleren uit en gaat onder de deken liggen. Bram loopt naar de badkamer. Hij werpt een blik in de spiegel en vlucht daarna snel de slaapkamer weer in. Pff. Hij ziet er niet uit. Ach ja. Het boeit hem eigenlijk niets. Bram is de gelukkigste man ter wereld. Vlug gaat hij naast Liselotte in bed liggen. Het voelt warm en vertrouwd. Zijn vriendin is al in slaap gevallen. Wat is hij toch een geluksvogel. Met zo'n vriendin als zijn Liselotte.