Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 40: Welkom Thuis

"Welkom thuis!" Als Bram en Liselotte met Lova in de maxicosi het huis binnen lopen, is het hele huis versierd. "Dankjulliewel!", roept Bram. Alle teamleden staan met cadeautjes in hun armen in de woonkamer. Iedereen loopt gelijk naar de maxicosi toe. "Ah! Hoe is het met jou, Lova?" Evert kroelt het kleine meisje over wangetjes. Lova pakt zijn hand stevig vast en stopt zijn wijsvinger in haar mond. "Smaakt het?", lacht Fenna. Ze krijgt een por van Evert. "Die kleine heeft tenminste smaak", grapt hij. Fenna lacht als een boer met kiespijn. Ze begrijpt niet waarom Evert na al die tijd nog steeds niet doorheeft, dat zij hem leuk vindt.

Liselotte snapt de grap van Evert niet. Daarom laat ze Lova maar even bij haar collega's staan. "Iemand beschuit?" vraagt ze snel. Beschuit met muisjes heeft eerder nog niemand gehad. Zoveel viel er eerst nog niet te vieren. Natuurkijk was iedereen blij dat Lova geboren werd, maar eigenlijk overheerste de angst om haar te verliezen.

Lova is vandaag precies drie maanden oud. Toch is ze even groot als een pasgeboren baby. De komende tijd zal ze qua ontwikkeling iets achterlopen, maar over een jaar loopt ze gelijk op met haar leeftijdsgenootjes. Ook wordt ze nog vaak onderzocht in het ziekenhuis. Bram en Liselotte hebben er alle vertrouwen in. Lova is een dapper meisje, net als haar vaders en haar moeder.

Alle collega's blijven die avond eten. Het is erg gezellig. "Hoe lang blijf je nog thuis?" vraagt Evert na een tijdje aan Liselotte. Zij is nog altijd met verlof. Op het bureau werkt nu een vervanger en het hele team is hem nu al zat. Vooral Fenna, ze vond het wel fijn om niet de enige vrouw -naast Carla- te zijn. "Ik ben van plan om nog een maandje thuis te blijven", vertelt Liselotte. "Daarna is Lova sterk genoeg om alleen bij een oppas te blijven." "En mijn ouders gaan ook oppassen", vult Bram haar aan. Liselotte knikt. Elke woensdag zullen Hassan en Safia oppassen. Ze zijn dol op de kleine Lova en beschouwen haar echt als hun derde kleinkind. Lova is dan ook een erg makkelijk kind. Ze huilt niet veel en kijkt de hele dag nieuwsgierig om zich heen. "Wat fijn", zegt Evert. "Mijn ouders wilden geen oppas opa en oma worden", vertelt Carla. "Mijn ouders vinden het helemaal geweldig", lacht Bram. Hij pakt Lova uit de wieg die in de kamer staat en legt haar in zijn armen. "Ik snap het wel", mompelt hij. "Je bent natuurlijk ook een schatje!" Precies op het moment dat Bram zijn dochtertje een kus wil geven, begint ze keihard te huilen. Liselotte schiet in de lach. "Een schatje zei je? Een katje zul je bedoelen." Ze neemt Lova over van haar vriend en sust het meisje net zo lang, totdat ze tevreden in slaap valt.
Liselotte legt Lova terug in de wieg. Ze blijft rustig slapen. Het is natuurlijk ook een enerverende dag geweest voor haar. Of eigenlijk, voor het hele gezin.

Een week later hoort Liselotte welke straf haar ontvoerders hebben gekregen. De meesten zitten de komende tien jaar achter de tralies. Nathan heeft de hoogste straf gekregen, zo'n twaalf jaar, plus Tbs. Bram en Liselotte zijn mega-opgelucht. Vanaf nu kunnen ze eindelijk écht verder met hun leven.