Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 38: Niet gehandicapt

"Doe je wel voorzichtig?" Bram ondersteunt zijn vriendin terwijl ze uit het bed probeert te stappen. Liselotte zucht. "Ik ben niet gehandicapt, Bram", zegt ze vermoeid. Bram glimlacht. "Weet ik toch. Maar je bent wel net bevallen. Ik wil niet dat je je bezeert." Liselotte reageert niet en loopt eerst richting de kraan. Ze gooit een plons water in haar gezicht en kijkt in de spiegel. Dan haalt ze haar schouders op; haar uiterlijk kan haar nu niets schelen, ze wil gewoon naar haar dochtertje toe. Bram heeft Lova al verschillende keren gezien, maar Liselotte moest koste wat kost in bed blijven liggen. Ze moest het doen met filmpjes van haar meisje. Maar Liselotte is Liselotte niet als ze dat accepteert.

Als ze nog een paar stappen zet, grijpt Liselotte naar haar buik. Haar gezicht trekt even wit weg. "Is dit wel verstandig, Lies?", twijfelt Bram. "Dat maakt me niet uit", antwoordt zij. "Ik wil nu gewoon naar Lova toe." Bram laat zijn schouders hangen. Hij snapt dat Liselotte graag naar Lova wil, maar ze is nog te zwak. "En als ik nou een rolstoel haal?", oppert hij snel. Liselotte geeft hem een dodelijke blik. "Nogmaals: ik ben niet gehandicapt", herhaalt ze haar standpunt. Bram mompelt een zachte 'oké dan' en ondersteunt zijn vriendin richting de afdeling waar Lova ligt. Een paar artsen kijken verbaast, maar iedereen lijkt het te begrijpen dat Liselotte naar Lova wil. Zeker als ze zien hoe voorzichtig Bram is, zeggen ze verder niets van de actie.

"Daar ligt ze", wijst Bram, als ze op de afdeling zijn. Liselotte loopt naar de couveuse toe. Nieuwsgierig kijkt ze door het glazen bakje. Kleine Lova ligt op haar ruggetje met haar oogjes dicht. "Welke kleur ogen heeft ze?", vraagt Liselotte. Bram kijkt de artsen aan; hij weet het zelf ook niet. "Blauw", roept er eentje. Liselotte knikt dankbaar. "Ze is mooi", mompelt ze. "Ze lijkt op haar moeder", reageert Bram. Hij bedoelt het niet eens slijmerig. Lova lijkt écht op Liselotte. Haar donkere haartjes en haar lange vingertjes. Haar lichte huidje en haar kleine oortjes. Zelfs haar neusje lijkt op die van Liselotte.

Een arts heeft ondertussen een stoel gehaald, Liselotte kan nu zittend naar haar kindje blijven kijken. "Hoe gaat het met haar bloedwaarden?", vraagt ze opeens. Bram kijkt haar vragend aan. "Weet ik niet." "Ik vraag het ook aan een arts." "Oh." Gelukkig komt er een jonge arts naar het tweetal gelopen. Ze stelt zich voor als Nienke de Haas. "Eigenlijk doet Lova het hartstikke goed", vertelt ze. "Ze ligt nog wel aan de beademing, maar dat is ter ondersteuning. Haar bloedwaarden zijn oké, haar hartje pompt goed en ook haar organen lijken prima te reageren." Liselotte kijkt tevreden. "Mooi", glimlacht ze. "Bij sommige prematuurtjes zijn er later wel wat gevolgen. Sommige krijgen gedragsproblemen, of blijven moeite houden met ademhalen." Bram kijkt verschrikt op. "Weten jullie al wat Lova hieraan over houdt?", vraagt hij snel. Nienke de Haas schudt haar hoofd. "Dat gaan we later zien", zegt ze, "maar vooralsnog ziet het eruit alsof alles prima gaat." Bram is nog steeds niet gerustgesteld. Hij wil dat Lova een onbezorgde toekomst heeft. Niet dat ze nog jaren naar het ziekenhuis moet voor gezondheidsproblemen of gedragsproblemen. Het lijkt Liselotte allemaal niet zo uit te maken. "Ze is perfect", zegt ze gelukzalig. "Het maakt niet uit hoe ze zich ontwikkelt, ik houd van haar." Bram knikt. Hij ook. Natuurlijk. Maar toch hoopt de jonge vader dat Lova er niets of weinig aan over houdt. 

Die avond komen de ouders van Bram op bezoek. Ze komen hun derde kleinkind bewonderen. "Wat een lief meisje", complimenteert Hassan, Brams vader, het tweetal. Liselotte glimlacht. Lova overtreft ook haar stoutste verwachtingen. "Ze lijkt op je, Liselotte", zegt Brams moeder Safia. "Dat zei ik ook al", lacht bram. Hij wrijft zijn vriendin over haar rug. Liselotte schudt haar hoofd. "Ze lijkt eigenlijk veel meer op Niek", zegt ze. Ze gluurt nog even naar Lova. Die lijkt van de hele discussie niets mee te krijgen. Ze blijft gewoon lekker slapen. Wat een heerlijk kind is het toch. Nu al.

De volgende dag brengt Bram hun collega's en vrienden op de hoogte van de geboorte van Lova. Hij had eerder niet vertelt dat Liselottes vliezen gebroken waren en had gewoon enkele vrije dagen opgenomen. Iedereen lijkt dan ook nog al geschrokken te zijn van het nieuws, dat Lova nu al geboren is. Carla stelt direct voor om met het rechercheteam langs te komen. Liselotte en Bram vinden het goed, dus nog diezelfde middag staan Carla, Menno, Evert en Fenna voor de deur bij Liselottes kamer. Liselotte slaapt nog als ze zacht binnenlopen. Aan hun gezichten valt af te lezen, dat het viertal niet weet hoe ze moeten reageren. Blij, verdrietig, boos... De emoties van deze week liggen waarschijnlijk dichtbij elkaar.

Gelukkig maakt Bram geen treurige indruk. Sterker nog, hij ziet er trots uit. Trots op zijn vriendin, trots op zijn dochter. Trots op zijn gezin. De vrienden zijn een tijdje aan het kletsen als Liselotte wakker wordt. "Hey, schone slaapster", lacht Evert haar toe. Liselotte haalt wat haren uit haar gezicht weg en glimlacht flauwtjes terug. "Gefeliciteerd!", begint Carla. Snel volgen ook de andere vrienden. "Jullie hebben een dochtertje gekregen, toch?", vraagt Menno geïnteresseerd. Bram en Liselotte knikken trots. "Ze heet Lova", glundert Liselotte. "Lova Dide Niké Amezian", vult haar vriend haar aan. "Lova...", mompelt Evert. "Prachtige naam. Heeft het een speciale betekenis?" Bram vertelt dat Lova 'belofte' betekent en dat Dide en Niké vernoemingen zijn. "Willen jullie haar zien?" vraagt Liselotte na een tijdje. De vrienden kijken elkaar aan. "Mag dat wel?" reageert Evert bezorgd. Bram knikt. "Jahoor, van ons mag het." Liselotte gaat rechterop zitten. "Ik ga mee gewoon mee", zegt ze snel voordat haar vriend er iets van kan zeggen. Met zijn beschermheilige-gedoe. Lief natuurlijk, maar ook heel irritant soms. Bram reageert niet. Liselotte ziet aan zijn gezichtsuitdrukkingen dat hij het niet verstandig vindt dat ze wéér gaat lopen, maar het boeit haar niet. Ze wil er bij zijn als Lova haar beste vrienden ontmoet.

"Wat is ze klein", fluistert Fenna. Ze wrijft Liselotte zacht over haar arm. "Ze is wel heel sterk", antwoordt zij. Evert glimlacht. "Echt een vechtertje. Net als haar moeder." Bram geeft hem een vijandige blik. "Ben je nou aan het flirten met mijn vriendin?" grapt hij. "Ik zou niet durven", antwoord Evert snel. Hij doet zijn armen in de lucht. "Ik ben helemaal onschuldig", gaat hij verder met de grap. "Ik had het wel begrepen hoor", merkt Bram op. Liselotte kijkt het tweetal vragend aan. Bram knipoogt naar haar. "Je bent toch hartstikke leuk!" Hij geeft Liselotte een kus. Ze glimlacht. Bram is trots, dat heeft ze nu ook wel door. Maar, hij is niet de enige. Niek is daarboven in de lucht ook heel trots op Lova en haar. Dat weet Liselotte zeker.

Nog twee hoofdstukken en een epiloog... Dan is het verhaal afgelopen! Maar geen zorgen, het volgende verhaal (vervolg) wordt super super super spannend. Waarover het gaat? Iets over de onderwereld. Bram komt zwaar in de problemen... En de rest van het team misschien ook wel...