Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 11: Besneden

"We moeten weer een lijk gaan onderzoeken. Natalie van Vliet is gevonden. Dood. Het spijt me." Carla kijkt haar teamleden aan. Ze zien er ietwat aangeslagen uit. "Kunnen we dat niet overlaten aan het NFI? Dan kunnen wij Liselotte zoeken", oppert Bram teleurgesteld. Carla schudt haar hoofd. "Sorry, jongens, Natalie is even belangrijk als Liselotte. Misschien niet voor jullie, maar ook zij heeft vrienden, familie en collega's." Menno knikt. "Inderdaad jongens, we moeten professioneel blijven."
Bram is boos. Hij wil zijn Liselotte zoeken, en niet die dode Natalie onderzoeken. Carla verplicht hem gewoon om rustig onderzoek te doen. Maar hoe kan hij nou rustig blijven, als hij het leven van zijn collega moet redden? Misschien wordt ze op dit moment wel doodgemartelt... Bram schrikt van zijn eigen gedachten. Liselotte is sterk, maar hoe lang houdt ze het daar vol?

Brams angst blijkt redelijk terecht. Iets meer dan duizend kilometer verderop ligt Liselotte in een koude kelder. Ze hoest. Ze rilt. Ze zucht. Ze probeert zich sterk te houden en energie te besparen, maar ze weet dat het niet reëel is. Liselotte weet dat ze dood gaat. Binnen een paar dagen. Er is geen redden meer aan. Teun komt binnenlopen. Een andere man loopt achter hem aan. Als ze beide voor Liselotte staan, herkent ze hem; Nathan. "Hoi, Liselotte." Nathan knielt voor haar neer en kijkt haar strak aan. Hij maakt met zijn rechter wijsvinger een denkbeeldige streep van haar keel tot haar heup. "Als je niet te veel tegen werkt is het zo voorbij", begint Nathan te vertellen. "Je bent de allerlaatste. De spectaculairste. Na jou ga ik naar Brazilië. Niemand die mij zal tegenhouden. Niemand die mij gevangen zet." Liselotte kijkt hem kwaad aan. "Laat me gaan! Ik heb je niets misdaan!" Nathan schrikt. Er zijn kleine fonkeltjes in zijn ogen te zien. Diezelfde ogen vormen zich tot spleetjes. Zijn ogen doen Liselotte denken aan kattenogen. Boze kattenogen. Gemeen. Uit op wraak. Zeer ondertrouwbaar. "Tuurlijk heb je wel wat misdaan. Je lijkt veel te veel op dat kutwijf. Dat godvergeten kutwijf." Nathan begint enorm hard te schreeuwen. Zelfs Teun wordt er ongemakkelijk van. Liselotte slikt. Ze weet maar al te goed wie Nathan bedoeld; ze lijkt blijkbaar op zijn ex-vrouw. Als Nathan tot rust is gekomen, maakt hij samen Teun alle touwen die Liselotte vasthouden los. Normaal zou Liselotte zich ernstig hebben verzet. Vandaag niet. Ze is te zwak. Teun tilt Liselotte op. Ze is zo moe dat haar hoofd slap naar achteren hangt. Met Liselotte in zijn armen loopt hij vlug naar buiten. Nathan opent een vrachtwagen. Teun gooit Liselotte in de laadbak. "Wie rijdt?", vraagt hij aan Nathan. Zijn baas wijst naar hem. "Jij. Ik heb vanacht te veel gedronken." Teun begint te lachen. "Zozo, last van een verantwoordelijkheidsgevoel?" "Nee, klootzak", sist Nathan. "Ik wil haar niet doodrijden, ik wil haar doodsnijden." Liselotte schrikt van wat ze Nathan hoort zeggen. Vandaag is haar laatste dag. Maar ergens is ze ook opgelucht. Haar lijden is eindelijk voorbij.

Bram weet dat hij de dood van Natalie moet onderzoeken, maar hij kan het simpelweg niet. Hij start zijn computer op. Hij wil Liselotte vinden. Hij MOET Liselotte vinden. Hij heeft ook zo zijn verantwoordelijkheid. Hij wil haar niet doodgesneden vinden, ergens in een parkje. Hij wil haar vandaag nog in zijn armen sluiten.
Bram gaat door met zijn eigen onderzoek. De vorige keer leverde dat een verband op, misschien vandaag wel een locatie. Hij tikt Nathan Pieters in op Google. Er zijn veel zoekresultaten. Hij komt terecht op het blog van Nathan. Bram glimlacht. Dit is handig, hun verdachte heeft gewoon een blog! Hij opent de link. Nathan Pieters is soldaat geweest in Afghanistan. Hij vertelt in zijn blog over de fouten die justitie heeft gemaakt. Dat hij daardoor zijn vrouw en daarbij zijn zoon is verloren. En nu woont hij ergens anders. Verweg van Nederland. In Polen. "Bingo!" Bram veert op van zijn stoel. "Jezus, Bram!" Fenna kijkt hem kwaad aan. "Ik heb een locatie!" Evert loopt direct naar Bram toe. "Een bunker in een Pools bos? Zit Liselotte daar?" Bram knikt. "Ik weet het zeker!"

De remmen van de auto piepen. De deuren van de laadbak gaan open. Nathan trekt Liselotte de auto uit. "Het park", is het enige wat Liselotte kan uitbrengen. Ze kent deze plek maar al te goed. Ze woont hier nog geen 600 meter vandaan. Ze is weer in Nederland! Nathan geeft Teun de opdracht om Liselotte op te tillen. "Meelopen!", beveelt hij. Teun loopt met Liselotte in zijn armen richting de bosjes. Er staat een houten paal recht in de grond. "Bindt haar maar vast", zegt Nathan terwijl naar de pijl wijst. Teun doet wat Nathan van hem vraagt. "Dag, Lotje", zegt hij zacht. "Leuk je gekend te hebben." Hij plakt tape over Liselottes mond. Daarna stapt hij achteruit. Nathan doet een stap voor uit. Hij haalt een zakmes uit zijn zak en maakt het rustig open. Hij knielt voor Liselotte neer. Ze is ontzettend bang, maar heeft geen tijd om zich te verzetten. Langzaam brengt Nathan het mes naar haar toe. Hij trekt haar T-shirt kapot. Nathan zwaait. "Dag" Daarna snijdt hij Liselotte van haar keel tot haar heup open. Alles wordt zwart voor haar ogen en daarna zakt ze weg...

Beetje drukke eerste schoolweek, dus daarom lang niet gepost. Maar hier is weer een deel! X