Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 19: "Weet je het zeker?"

Liselotte stopt de passionele zoen na iets meer dan een minuut abrupt. "Ga ik te snel?", vraagt Bram geschrokken. Liselotte schudt haar hoofd. "Nee, dat is het is niet. Ik vraag me af of juist ik niet te snel ga." "Jij?" Liselotte knikt. "Ja, Niek is nog helemaal niet zo lang dood." Bram wijst naar een fotolijstje in de eikenhouten kast. "Is dat Niek?" Liselotte knikt weer. Bram loopt naar de kast toe en haalt het lijstje eruit. "Hij ziet er lief uit." "Is hij ook." Liselotte slikt. "Was hij ook." Bram loopt weer naar Liselotte toe. Hij zet het lijstje voor hun op de tafel neer en wrijft zijn vriendin over haar rug. "Hij is vast heel trots op je, Lies", zegt Bram troostend. Zij glimlacht flauw. "Hij wilde zo graag een kindje. En nu krijgen we een kindje en dan is hij dood. Het is zo oneerlijk." Bram begrijpt Liselotte maar al te goed. Elke keer als je plots iemand uit je leven wordt gerukt, voelen alle leuke en mooie dingen in het leven als verraad. "Als je nog even wil wachten met onze relatie, moet je het zeggen." Liselotte schrikt van Brams opmerking. "Maar dat bedoel ik helemaal niet. Ik bedoel meer... Kijk, ik hou van jou. Maar ik hield ook van Niek. Of hou eigenlijk. Is dat niet heel stom?" Bram glimlacht. Dit is zo typisch Liselotte. Man man, wat houdt hij van haar. "Wat had Niek ervan gevonden denk je?", vraagt hij. Liselotte haalt haar schouders op. "Wel goed. Hij vindt dat ik moet dansen in de regen. Genieten van leven."

Het blijft stil in het huis. Dan staat Liselotte op. Ze heeft een besluit genomen. Daarom loopt ze naar de gang en haalt een foto uit haar tas. Liselotte loopt wel terug naar haar vriend. Ze drukt de echofoto in Brams handen. Hij kijkt er verbaast naar. "Dit is de kleine", verduidelijkt Liselotte. Bram grinnikt. "Zoiets dacht ik al, ja." Liselotte bloost. Dan herpakt ze zichzelf. "Bram, ik wil je wat vragen, maar je moet er eerlijk antwoord op geven", zegt ze ernstig. Ze beweegt er wild mee met haar handen. Bram steekt twee vingers in de lucht. "Ik zweer het. Moet ik ook nog tuffen?" Liselotte geeft Bram een por in zijn zij. Hij kreunt. Nadat hij 'aansteller' naar zijn hoofd geslingerd krijgt, gaat Liselotte snel door met haar verhaal. "Ik wil dat je goed nadenkt over onze relatie. Ik wil ook met jou blijven. Voor altijd het liefste. Maar, ik heb een verantwoordelijkheid naar Niek én de Kleine toe. Ik moet straks misschien wel twintig jaar zorgen voor een kind. Misschien wil jij wel verder met je leven. Denk daar over na, oké?" Bram duwt de foto weer terug in Liselottes handen. "Ik heb daar al over nagedacht", zegt hij direct. "Ik wil jou zo veel mogelijk helpen met je kindje. En ik hou van je. Ik zou niet zonder je kunnen leven." Liselotte glimlacht. Ze mompelt een zachte 'je bent een schat' en geeft haar vriend een knuffel. Terwijl Liselotte haar armen om Bram heen klemt, weet hij dat hij het goede heeft gedaan. Het is een eer dat Liselotte hem toelaat in haar leven. En al helemaal nu ze een kindje krijgt.

Een week later komt er ineens een verlossend telefoontje: Nathan is opgepakt op het vliegveld in Madrid. Het team heeft geluk gehad. Nathan had willen doorreizen naar Brazilië, een land zonder uitleveringsverdrag met Nederland. Als hij daar was aangekomen, hadden ze een aanhouding kunnen vergeten. Gelukkig werd Nathan wel internationaal gezocht. Toen hij een tussenstop in Spanje maakte, kon hij dus toch opgepakt worden. De crimineel is weer onderweg naar Nederland met een beveiligde vlucht. En als hij weer in Nederland is? Dan wil Bram hem verhoren. Hij wil alles, maar dan ook alles weten. Daarna zorgt hij er persoonlijk voor dat Nathan achter de tralies belandt. Voor minstens 30 jaar (in Nederland de maximale gevangenisstraf, ook al krijg je levenslang). Als Nathan dan gevangen zit, kan Bram verder met z'n leven. Maar bovenal kan Liselotte verder met haar leven. Of eigenlijk zij allebei. Samen.

DIT IS NOG NIET HET EINDE!

Reacties en likes vind ik zeer plezant. Hou van jullie 💕