Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 37: Maar 945 gram

"Het is een meisje! Gefeliciteerd, jullie hebben een dochtertje gekregen!", roept Jorrit enthousiast. Ook Joyce kijkt lieflozend naar het kleintje op Liselottes borst. Helaas wordt de kleine meid al snel weer bij de gelukkige ouders weggehaald. Bram en Liselotte hebben haar nog niet vast kunnen houden en hebben haar nog niet bij haar naam genoemd. Ze hebben haar nog niet kunnen verwelkomen en ze hebben nog niet in haar kleine oortjes kunnen fluisteren dat het allemaal wel goed komt. Nee, voor al deze woorden is er nu geen tijd.

De kleine meid wordt snel in een doorzichtige folietje gewikkeld, zodat ze warm blijft. Verbaast kijkt Bram naar het tafereel. "Ze lijkt net een kipfiletje", zegt hij grinnikend. Liselotte geeft hem een por. "Je hebt het hier wel over je dochter hè?!", lacht ze. Bram grijnst. Zijn eigen dochter. Wauw! "Bram?" Liselotte kijkt haar vriend verwachtingsvol aan. "Wat is er?" "Ik moet hier blijven liggen, wil jij alsjeblieft met haar mee?", vraagt Liselotte aan Bram, doelend op hun dochtertje. Bram knikt. Hij sjeest direct achter de artsen en zijn dochter aan.

Het kleine meisje ligt op de intensive care. Ze ligt in een couveuse, en om haar heen zijn er verschillende artsen keihard aan het werk. "Gewicht?", roept er eentje. "945 gram", roept een andere arts. Bram slikt. 945 gram. Zijn dochter weegt nog minder dan een pak suiker. Voorzichtig loopt Bram naar zijn dochtertje toe. Nu pas ziet hij hoe ze er echt uit ziet. Haar korte zwarte haartjes en haar kleine mondje. Ze zit aan de beademing, want ze kan nog niet zelfstandig ademen. Met haar kleine longetjes, haar kleine hartje en haar doorzichtige huidje. Ze is zo breekbaar, maar ook zo mooi, zo lief. "34 centimeter", wordt er luid geroepen. Bram herinnert zich dat hijzelf 53 centimeter was bij zijn geboorte. Ze is zo klein. Voorzichtig brengt hij zijn hand naar haar gezichtje. "Stop!", roept Jorrit opeens. Verschrikt trekt Bram zijn hand terug. "Sorry voor mijn heftige reactie", zegt de verloskundige snel. "Je mag haar nog niet aanraken, dan wordt de kans op infecties groter." Bram knikt begrijpelijk. Hij kijkt verliefd naar zijn dochtertje. "Hallo, allerliefste Lova", zegt hij zacht. "Ik ben het: papa. Mama ligt nog in bed, maar ik ben hier. Ik ben super trots op jou en mama, schat. Je bent zo sterk, zo mooi, zo dapper en zo lief!" Joyce en Jorrit kijken elkaar aan. Meestal zitten ouders vol emoties als ze hun kindje onder de slangetjes zien liggen, maar Bram lijkt er rustig onder. Sterker nog, hij lijkt alles helemaal te begrijpen. De jonge vader glimlacht als hij ziet hoe zijn meisje haar handje houdt. Het lijkt net of ze haar duim opsteekt. "Het komt helemaal goed", fluistert hij. "We houden van je, Lova."

Bram heeft niet door dat Jorrit en Joyce achter hem staan. "Heet ze Lova?", vraagt Joyce voorzichtig. Bram knikt. "Lova Dide Niké Amezian." Gelukkig hadden Liselotte en hijzelf net twee weken geleden de naam bedacht. Een jongensnaam verzinnen was ze uiteindelijk goed gelukt, de meisjesnaam duurde even. Gelukkig waren ze op tijd bij de naam Lova gekomen.

"Mooie naam", zegt Jorrit. Bram knikt afwezig. Hij zit met zijn gedachten helemaal bij zijn kleine meisje.

Na een halfuurtje besluit hij om weer even naar Liselotte te gaan. Zij zal zijn steun wel even nodig hebben.

Eenmaal terug op Liselottes kamer, gaat hij snel naast zijn vriendin zitten. De nageboorte ging snel en Liselotte is gehecht. Ze heeft al gedoucht en ligt in schone kleren in het bed. "En?", vraagt ze nieuwsgierig. "Ze is prachtig", antwoordt Bram verliefd. "Ze weegt maar 945 gram en is 34 centimeter lang, maar is echt heel mooi en lief." Liselotte kijkt hem verschrikt aan. Ze wist dat hun dochtertje klein was, maar 34 centimeter is wel heel klein. "Ze ligt aan de beademing, maar ze doet het heel goed", gaat Bram verder. Liselotte zucht opgelucht. Haar overlevingskansen zijn nog steeds redelijk. Alhoewel, kleine Lova moet nog wel voor haar nog prille leventje vechten. Bram verandert van onderwerp. "Hoe gaat het met jou?", vraagt hij bezorgd. Liselottes lichaam heeft een behoorlijke klap gehad. "Het gaat prima", antwoordt Liselotte. "Ik ben moe, heb nog een beetje last van de hechtingen, maar ben vooral heel opgelucht dat alles tot nu toe goed gaat met Lova. Ik ben zo benieuwd naar haar!" Bram glimlacht. "Ik heb een filmpje van haar gemaakt", zegt hij trots. Hij laat zien hoe Lova in de couveuse ligt. Liselotte kan haar emoties niet in bedwang houden. Het lijkt wel of dit allemaal niet echt gebeurt.  Háár kindje ligt nu op de intensive care te vechten voor haar leventje en zijzelf kan niet eens naar haar toe. Liselotte moet aansterken, hadden de dokter gezegd. Natuurlijk is ze ook nog maar een uur bevallen, maar toch. Ze wil gewoon naar Lova toe. En wel zo snel mogelijk.

"Je moet je ouders nog bellen", zegt Liselotte verschrikt als het filmpje is afgelopen. Bram slaat zijn hand voor zijn mond. Hij had zijn ouders beloofd elke twee uur te bellen, maar de afgelopen -pak 'm beet- tien uur is het er niet van gekomen. Bliksemsnel pakt hij zijn telefoon. Liselotte straalt als ze ziet hoe trots haar vriend is. Haar schoonouders mogen vanavond op bezoek komen. Ze mogen van de artsen zelfs bij Lova kijken, als ze eerst gecontroleerd zijn of virussen, bacteriën en ziekten.

Als Bram heeft opgehangen, gaat hij weer naast Liselotte zitten. "Besef je wel wat voor held je bent?", merkt hij op. Liselotte kijkt hem vragend aan. "Je hebt gewoon aan een mini-mensje het leven geschonken. Dat is toch geweldig!" Liselotte glimlacht. "Ik wist ook niet dat ik het in me had", lacht ze. "Ik wel", mompelt Bram. "Jij kan alles." Liselotte slikt net op tijd het woord 'slijmbal' in. Het is nu geen tijd voor stomme grapjes, Bram bedoelt het super lief. "Ga nog maar even naar Lova", zegt ze in plaats daarvan. "Ik ben toch moe." Bram knikt. Hij pakt de fotocamera en loopt de gang uit. Bijna huppelend. De jonge vader heeft er alle vertrouwen in dat het goed komt met zijn dochtertje. Lova is dapper en sterk genoeg. Hij kan niet wachten om haar weer te zien!

Lova it is! Lees het volgende deeltje voor een verklaring van haar naam :)