Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 15: Speel niet voor eigen rechter

"Mevrouw van Kempen? U weet dat wij nu een afspraak hebben?" Een jonge arts loopt de kamer van Liselotte in. "Is er wat? Ziet u er tegen op?" Liselotte houdt haar lippen stijf op elkaar. Die vrouw kan oprotten. "Ik snap het best hoor, het is natuurlijk ook hartstikke eng." De arts loopt naar Liselottes bed en knielt voor haar neer. "Ik ben Joyce Denekamp. Ik ben gynaecologe." Liselotte zucht. "Oké. Ik denk dat je wel weet hoe ik heet?" Joyce knikt. "Ja, Liselotte van Kempen, is het niet? Ik weet ook wat je hebt meegemaakt. Ik snap dat je je verschrikkelijk voelt en dat je niet liever wil dan weggaan uit dit ziekenhuis." Liselotte kijkt Joyce verbaast aan. "Mag dat?" Joyce begint te lachen. Ze heeft een lieve lach. Het voelt niet als uitlachen, maar als toe lachen. "Nee Liselotte, het spijt me. Je moet voorlopig nog even hier blijven. We moeten nog enkele onderzoeken doen, en je bent nog te zwak om zelf naar huis te gaan." Joyce stopt even met praten. Dan staat ze op. "Ga je mee de echo maken? Dan ben je daar vanaf. Als je wil dat we eerder stoppen, of ik doe je pijn, mag je dat altijd zeggen." Even twijfelt Liselotte nog. Zometeen hoort ze of ze zwanger is. Van die gore klootzak. Maar misschien kan ze het kindje dan nog wel laten weghalen. Misschien is ze nog op tijd... Liselotte staat op uit haar bed. "Oké, ik ga mee. Maar we blijven niet langer weg dan een uur." Joyce glimlacht. "Dan komt dat leuke vriendje van je weer zeker?" Liselotte merkt dat ze rood aan loopt. "Bram? Dat is mijn vriendje niet hoor, hij is mijn collega", zegt ze zo serieus mogelijk. "Oké dan. Wij schieten op voor het bezoek van jou collega. Maar dan moet je nu wel snel meekomen. Een echo duurt vaak algauw drie kwartier." Vlug loopt Liselotte achter de gynaecologe aan. Nog even en ze weet of ze zwanger is. Brrr. Liselotte is nog nooit zo zenuwachtig geweest.

Bram loopt door Leeuwarden. Waar is die Godvergeten Frans Halslaan nou ook alweer? Bram komt oorspronkelijk niet uit Friesland, maar uit Ede. Daarna woonde hij in Amsterdam, en vervolgens in Den Bosch. Pas nadat hij op al deze plekken heeft gewoond, verhuisde hij naar Friesland om daar te gaan werken. Nu zit hij iets meer dan drie jaar hier, maar hij weet nog steeds niet waar al die straten en plaatsen nou zijn. Ah, daar zou het wel eens kunnen zijn. Bram stopt met lopen. Hij vist zijn telefoon uit zijn jaszak en verstuurd een SMS naar Evert;

Yo Bro! Ben ff weg. Als ik om 17:00u niet op t bureau ben, zoek me dan in de buurt van de F Halslaan. Latezzz

Als snel wordt Bram gebeld door Evert. Hij weigert op te nemen. Direct daarna krijgt hij ook een SMS-bericht:

Wat ga je doen? Ga niet voor eigen rechter spelen. Wacht op het AT, ik kom ook naar je toe. Blijf daar w88!

Bram leest het bericht en stopt zijn telefoon weer in zijn zak. Wachten.. Ha! Geen denken aan. Hij gaat die Nathan zoeken en oppakken. Kan nooit moeilijk zijn. Gewoon een kwestie van goed opletten en op het juiste moment overgaan in actie. Easy. Makkelijker kan niet. Hij doet het voor Liselotte.

"Liselotte, je mag daar gaan liggen. Doe je T-shirt maar omhoog tot net onder je borst. En ontspan je zoveel mogelijk." Liselotte gaat liggen op de bank en doet netjes wat Joyce Denekamp zegt. Als ze haar T-shirt omhoog heeft gevouwen, smeert Joyce koude gel over haar buik. Liselotte rilt. "Koud hè?!", zegt Joyce glimlachend. Liselotte knikt. "Heb jij eigenlijk kinderen?", vraagt ze nieuwsgierig aan haar gynaecologe. Joyce knikt. "Ik heb een zoontje; Sep. Hij wordt alweer bijna 7. Een heerlijk ventje is het!" Liselotte lacht terug. Ze had met Niek ook graag een kindje willen krijgen. Maar nu... Ze moet er niet aan denken dat ze zwanger is van Nathan of Teun. "Zullen we maar beginnen?" Joyce houdt haar hoofd wat scheef terwijl ze vraag stelt. Op antwoord wacht ze niet. Ze pakt een apparaatje erbij en beweegt het over Liselottes buik. Liselotte houdt haar hoofd strak omhoog gericht. Ze vertikt het om op het scherm te kijken. "Even zoeken hoor...", zegt Joyce. Ze kijkt Liselotte bemoedigend aan, maar zij heeft dat helemaal niet door. Het enige waar ze op let is het plafond. Niet op Joyce, niet op het beeldscherm, Liselotte kijkt alleen naar het plafond. Ze schrikt op uit haar gedachten als Joyce ineens weer begint te praten. "Ah, ik zie het al, je bent zwanger Liselotte. Je wordt moeder."

Likes en reacties vind ik heel leuk! 😍