Moordvrouw: Dansen In De Regen

Epiloog

Lieve Niek,

Ik mis je nog steeds ontzettend, maar ik ben je onwijs dankbaar voor het prachtige meisje dat je me hebt gegeven. Lova is net zo sterk en dapper als jij. Ze lacht, brabbelt en huilt als ieder kind, maar vecht zich daarnaast ook nog door alle ziekenhuisbezoeken heen. Je zou zo trots op haar zijn, schat.

Niek, vandaag zou je 30 zijn geworden. Gefeliciteerd! Een jaar geleden had ik bedacht dat we je dertigste verjaardag uitgebreid zouden vieren, maar vandaag liep het toch even anders. Misschien heb je het gezien; Lova en ik zijn vandaag bij je graf langsgeweest. Met Bram, mijn nieuwe vriend. Hij is echt heel lief. Natuurlijk kan hij jou niet vervangen, maar ik ben stapelgek op hem.

Het komt door jou dat ik Bram toeliet in mijn leven. Jij wilde dat ik zou blijven genieten van het leven. Jij wilde dat ik opnieuw verliefd zou worden en met hem een gezinnetje zou gaan stichten. Dat is gebeurd, Niek. Maar dat komt door jou. Lova is jouw dochter en die van Bram. Ik zal haar dat blijven vertellen. Ze heeft je nooit gekend, maar zo zal ze je toch altijd levend blijven herinneren. Op haar eigen manier.

Tijdens het afgelopen jaar is er onwijs veel gebeurd. Allereerst verloor ik jou. Het doet nog steeds pijn om dat zo op te schrijven. Ik nam ontslag, kwam terecht in het team van Carla Vreeswijk, maar werd ontvoerd. Niek, ik dacht ik echt dat ik weer bij jou zou zijn. Het was zo eng. Het is een wonder dat ik niet ben overleden. Misschien heb jij daar wel voor gezorgd. Als ik was overleden, was Lova ook nooit geboren. Heb je me daarom niet toegelaten, daarboven in de lucht?

Na een zware zwangerschap is Lova geboren. Veel te vroeg en veel te klein. Ik was zo bang. Zo bang ben ik nog nooit geweest. Maar ik wist dat het goed kwam. Als ze het zou redden, kwam ze bij Bram en mij wonen. Zou ze overlijden, kwam ze bij jou wonen. Maar ons meisje was sterk en inmiddels is ze alweer een maanden oud. Ze groeit hard, echt waar. Ze lijkt ook enorm op je. Een grote bos met donkere krulletjes. Grote, felblauwe ogen en dat wipneusje; Lova is echt een mini-Niek.

Morgen ga ik voor het eerst weer werken. Ik vind het verschrikkelijk om Lova bij de oppas achter te laten. Niek, wil jij alsjeblieft een oogje in het zeil houden, morgen. En ook de komende tijd? Het meisje dat oppast is heel lief en ze heeft veel ervaring. Maar toch. Lova is nog vier maanden oud. Dankjewel, schat.

Niek, ik zal je af en toe nog blijven schrijven. Ik kan het niet laten. De kaartjes bewaar ik in een doos, voor Lova, voor later. Om terug te lezen. Om jou te leren kennen. Om zichzelf te leren kennen.

Ik ga nu deze brief afronden. Lova huilt en ik ga even met haar spelen. Jouw oude teddybeer vindt ze geweldig,  daar troost ik haar altijd mee. Grappig hè?

Niek, ik houd van je. Door jou ben ik blijven dansen in de regen. Nu jij er niet meer bent weet ik pas echt wat dat spreekwoord inhoudt.
Dankjewel lieverd.

Voor altijd,

Jouw Liselotte

Dansen in de regen: als je ook in moeilijke tijden blijft genieten van het leven. Doe dat allemaal alsjeblieft, dan is het leven zoveel leuker!

Dankjewel voor het lezen van dit boek. Jullie zijn fantastisch! X Noor

Ps. Op het moment dat deze epiloog verschijnt, zijn de eerste twee hoofdstukken van Zingen In De Regen online komen te staan.