Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 26: Ruzie

"Bram? Bram ik voel me echt kut." Liselotte zit overeind in bed en houdt haar hand op haar onderbuik. Haar hoofd steunt op haar andere hand. Bram kreunt. De zoveelste keer deze week. Hij gaat rechtop zitten en rekt zich uit. "Waar heb je last van dan, schat?", zegt hij slaperig. Liselotte zucht. "Hoofdpijn, buikpijn, kramp in mijn benen..." Bram staat op uit bed en doet het licht aan. De afgelopen week is het niet anders geweest. Liselotte heeft duidelijk last van zwangerschapsmisselijkheid. Ze hield zich dagen ontzettend sterk en gaf geen kick als ze weer pijn had. Daar had Bram genoeg van; Liselotte moet het zeggen als ze ergens last van heeft. Maar nu ze elke nacht wakker wordt van de pijn, begint hij zich toch een beetje zorgen te maken. "Morgen gaan we naar het ziekenhuis", zegt hij dan ook resoluut. Tegelijkertijd pakt hij een glas water voor Liselotte en zet hij de emmer naast het bed. Verschrikt kijkt Liselotte hem aan. "Bram, ik heb je al honderd keer gezegd dat het wel mee valt. Alle zwangere vrouwen hebben hier last van." Bram houdt zijn hoofd wat schuin. "Ik vertrouw het gewoon niet Lies, we nemen het zekere voor het onzekere." Mokkend gaat Liselotte weer liggen. "Je kan me ook gewoon geloven", zegt ze chagrijnig. Bram glimlacht. "Ik ben alleen maar bezorgd." Hij buigt naar zijn vriendin toe om haar een kus te geven, maar zij draait zich net op tijd om. "Nou ja, zeg", zegt Bram geïrriteerd. "Ben je nu boos?" Liselotte geeft geen antwoord. "Doe nou niet zo flauw, Lies!" Bram doet zijn armen over elkaar en kijkt stug voor zich uit. "Doe toch normaal", zegt hij kwaad, als Liselotte nog steeds niet reageert. Waarom wordt ze nu uit het niets zo laaiend? Het blijft even stil in de slaapkamer. Dan begint ook Liselotte boos te praten. "Rot toch op met je bezorgdheid, man! Het is niet eens jou kind! Ik ben zwanger, dus ik beslis." De tranen branden in Brams ogen. Hij weet dat Liselotte niet zwanger is van hem, maar zo voelt het wel. Het voelt alsof hij vader wordt. Schijnbaar heeft Liselotte dat helemaal niet door. Misschien wil ze wel niet dat hij zich met de opvoeding van de Kleine bemoeit. "Ik ga wel op de bank liggen", mompelt Bram verbouwereerd. "Doe dat", snauwt Liselotte. "Loop maar weer weg. Zo los je echt dingen op." Bram reageert niet. Terwijl hij merkt dat zijn wangen nat zijn van de tranen, stapt hij uit zijn bed en loopt de overloop op. De komende uren slaapt hij beneden.

De volgende dag loopt Liselotte twijfelend naar beneden. Ze staat een tijdje in de deuropening als Bram opmerkt dat zijn vriendin beneden is. Liselotte ziet dat zijn ogen rood zijn van het huilen. Hij is niet de enige. Ook zijzelf had het vanacht zwaar. Niet alleen had ze overal pijn, ze had vooral pijn in haar hart. Kon ze de tijd maar terug dringen; ze heeft zo veel spijt van wat ze heeft gezegd.

Bram loopt naar Liselotte toe. Hij pakt haar handen en slikt. Liselotte zelf kijkt naar beneden. Ze schaamt zich kapot. "Sorry", zeggen ze tegelijk. Liselotte kijkt op. "Jij hoeft helemaal geen sorry te zeggen", zegt ze zacht. Brams glimlacht. "Echt wel. Ik moet beter mijn best doen om jou te begrijpen." Liselotte schudt haar hoofd. "Nee", zegt ze resoluut. "Jij bent fantastisch. Ik heb zo veel steun aan je. Je helpt mij zo vaak, en dat terwijl ik hartstikke onaardige dingen tegen je zeg." Liselotte stopt even met praten. Dan slaat Bram zijn armen om haar heen. Daar staan ze dan. Allebei in hun ondergoed, huilend tegen elkaar aan. "Ik weet niet wat me bezielde", snikt Liselotte. Bram wrijft over haar rug. "Ik begrijp het wel. De hormonen razen gewoon door je lijf. Logisch dat je je zo naar voelt." Liselotte haalt diep adem. "Ik had nooit mogen zeggen dat de Kleine jouw kind niet is. Je zal straks voor hem of haar als een vader zijn. Kruimeltje heeft eigenlijk gewoon drie ouders. Één moeder, één vader en één overleden biologische vader." Bram kijkt Liselotte ongelovig aan. Ze glimlacht als ze zijn blije gezicht ziet. "Bram, ik heb erover nagedacht en ik heb besloten dat ik het wel mooi zou vinden als we Kruimel de achternaam Amezian geven." Liselotte had hier al langer over nagedacht. Dit leek haar altijd al handig. Het is raar als ze samen gaan wonen en ze alledrie een andere achternaam hebben. Daarnaast is het ook wel zo handig. Als Liselotte en Bram ooit samen nog een kindje krijgen, is de achternaam geen issue. Ook is Liselotte niet zo gecharmeerd van haar eigen achternaam. Het doet haar denken aan vroeger, en dat wil ze liever niet. Bram laat Liselotte abrupt los. Hij kijkt Liselotte verbaast aan en blijft zo twee minuten staan. "Sorry, ik wist niet dat je dat niet zou willen", stamelt Liselotte na een tijdje. Bram schudt zijn hoofd. "Ik zou dat juist fantastisch vinden, Lies. Dankjewel. Je maakt mijn dag!" Hij slaat zijn armen om zijn vriendin heen. "Ik hou van je", zegt hij lieflozend. Dan buigt hij naar beneden. Hij wrijft met zijn handen over Liselottes buik. "Hé, Kruimeltje", zegt hij grijnzend, "ik verheug me erop om je te ontmoeten!" Liselotte glimlacht. Ze weet dat ze het goede heeft besloten.