Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 23: Herinneringen

Diezelfde avond eet Bram bij Liselotte thuis. Hij heeft een Marokkaans gerecht gemaakt en het is absoluut heerlijk. "Je bent stil", zegt Liselotte plots. Haar vriend slikt. Hij moet beginnen over de ontvoering, maar hij wil Liselotte geen pijn doen. En dat doet hij sowieso als hij er naar vraagt. "Hallo? Ik praat toch niet tegen de muur." Liselotte is inmiddels aardig geïrriteerd. De hele dag verheugde ze zich op Brams komst. Ze vertrouwt hem. Ze houdt van hem. Ze weet niet wat ze zonder hem zo moeten, zeker niet nu ze zwanger is. Inmiddels is Liselotte meer dan drie maanden zwanger. Als ze vier maanden zwanger is, gaat ze het haar team vertellen. Stiekem wil ze straks met Bram gaan samenwonen, maar dat durft ze niet te vragen. Daarnaast wil ze ook niet te snel gaan. Het voelt zo fout. Niek is nog geen halfjaar overleden en ze is alweer verliefd. Ze schaamt zich kapot. Als Niek gezond en wel terug was gekomen, was ze dan ook verliefd geworden op Bram? Was Niek blij geweest met het kindje? Het zijn vragen waar ze nooit meer antwoord op zal krijgen. Liselotte neemt een hap van de couscous. Bram houdt nog steeds zijn mond. Liselotte zucht. "Als je de hele avond niets gaat zeggen, kan je net zo goed gaan", slingert ze haar vriend naar zijn hoofd. Verschrikt kijkt Bram haar aan. Ook Liselotte heeft door dat het best bot klonk. "Het spijt me, Bram", zegt ze snel. "Kan je alsjeblieft zeggen wat er is?" Bram staat op en hij loopt heen en weer door de kamer. Hoe gaat hij dit nou weer vragen? Liselotte gooit hem nog het huis uit. "Lies", begint hij voorzichtig. Zij knikt. Ze is blij dat hij eindelijk begint te praten. "Ik ga je wat vragen en je gaat het niet leuk vinden. Maar het is wel belangrijk. Ik begrijp het als je boos wordt, maar stuur me niet weg, oké?" Liselotte kijkt Bram nieuwsgierig aan. Bram haalt diep adem. Hij moet het nu wel. "Denk je nog vaak aan de ontvoering?" De stemming slaat om. Liselotte wordt bleek en kijkt Bram kwaad aan. "Ik had je toch gezegd dat ik het er niet over wil hebben", zegt ze boos. "Respecteer dat!" Bram loopt naar Liselotte toe en legt zijn hand op haar rug. Hij had verwacht dat ze zijn hand waar weg zou slaan, maar er gebeurt niets. Of tenminste, niets met zijn hand. Liselotte begint ineens te huilen. Eerst rustig, daarna hartverscheurend. Haar schouders schokken op en neer. Bram snelt naar de keuken om een glas met water te vullen. Liselotte wordt rustiger. "Sorry", zegt Bram. "Je moet er wel over praten. Met mij of met Menno. Of met iemand die je niet kent. Je moet deze gebeurtenis verwerken. Hoe moeilijk het ook is." Liselotte schudt resoluut haar hoofd. "Ik praat alleen met jou." Bram glimlacht. Hij veegt Liselottes tranen weg van haar wang en drukt een kus op haar voorhoofd. Dan slaat hij zijn armen om zijn vriendin heen. "Nathan heeft gezegd dat hij handlangers heeft. Weet je daar nog wat van af?" Liselotte bevrijdt zich uit Brams armen. Haar ogen en neus zijn rood van het huilen. "Moest je dat vragen van Carla?", vraagt ze onzeker. Bram knikt. "Ja. Ik moet ook dingen weten over de verkrachting. Anders kunnen de handlangers niet worden opgepakt." Het blijft even stil. "Ik vraag het omdat het moet van Carla, maar ook omdat ik van je houd. Je moet erover praten, schat. Je moet er geen trauma aan over houden. Samen komen we er bovenop. Maar dan moet je wel praten." Liselotte wordt geraakt door Brams woorden. Ze weet dat hij gelijk heeft. Maar praten heeft ze altijd moeilijk gevonden. Al sinds ze jong was. Misschien moet ze Bram maar vertellen wat ze weet. Misschien is dat het beste. Voor haar, voor hem, voor hen allebei.

"Ik herinner me vier mensen; Nathan, Wesley, Teun en nog iemand." Bram knikt bemoedigend. Het is zo knap van Liselotte dat ze erover praat. "Nathan heeft Wesley vermoord. Ik was erbij. Ik heb hem geprobeerd te helpen, maar toen schoot Nathan nog een keer. Toen was Wesley dood." Bram staat op. Hij haalt een kladblok uit zijn jaszak en schrijft op wat Liselotte zegt. "Waarom schoot Nathan?", vraagt hij. Liselotte denkt na. Ze weet nog wel dingen, maar het is toch allemaal vaag. "Euhm, volgens mij omdat Wesley dingen over Nathan had vertelt, die ik niet mocht weten. Ik weet niet meer waar dat over ging. Waarschijnlijk over Nathans verleden." Bram knikt. Dat klopt met Nathans eigen verhaal. "En Teun?", vraagt hij daarna. "Hoe deed hij?" De rillingen lopen over Liselottes rug. "Wesley deed nog wel oké, ergens vertrouwde ik hem ook een beetje. Teun was daarentegen anders. Hij was onberekenbaar. Agressief. Eng." Bram knikt. Dit gaat verbazingwekkend goed. Liselotte is nog nooit zo open naar hem toe geweest. "Heeft Teun je verkracht?", vraagt hij dan ook maar op de man af. Het blijft even stil, maar dan knikt Liselotte. Een traan loopt over haar wang. "Het was zo eng, Bram!", zegt ze snikkend. Bram stopt met schrijven en neemt Liselotte weer terug in zijn armen. "Ach meisje toch", zegt hij sussend. Hij heeft medelijden met zijn vriendin. Waarom moest uitgerekend haar dit overkomen? Liselotte doet nooit een vlieg kwaad. Hij haat Teun ineens nog veel meer dan Nathan. Hoe heeft hij dit kunnen doen? Liselottes schouders schokken nog steeds heen en weer. Bram wrijft over haar rug en drukt zijn lippen op haar wang. "Rustig maar, schatje", zegt hij troostend. Na een halfuur zijn Liselottes tranen op en wordt ze rustiger. "Wat heeft hij met je gedaan?", vraagt Bram voorzichtig. Liselotte drinkt nog wat water en begint daarna haperend te praten. "Hij.. Ik... Ik was vastgebonden. Mijn armen en mijn benen en... Hij maakte mijn voeten los en toen.. Toen trapte ik hem. Hij werd boos en gaf me een trap. Zo.. Zo hard dat... Het deed zoveel pijn. En toen... Toen plakte hij tape over mijn mond. Hij... Daarna rukte hij mijn hemd omhoog en..." Het wordt Liselotte weer teveel. Bram weet precies hoe het verder ging. Toch moet zijn Lies nog verder vertellen. Het verhaal komt bij hem binnen, veel meer dan hij had verwacht. "Toen verk... Verkrachtte hij mij. Het duurde zo.. Zo lang. En het was zo eng. Hij deed me... pijn. Ik.. Ik schreeuwde, w-want de tape zat los. Nathan h-hoorde het. Toen... Toen stopte T-Teun snel. Tegen Nathan zei hij dat ik wilde... Wilde ontsnappen. Ze gaaf... Gaven me nog een p-paar klappen en toen gingen ze w-weg." Liselotte ademt steeds rustiger. Ook bij Bram branden nu de tranen in zijn ogen. "De tweede keer dat hij het deed, sliep ik", zegt Liselotte snel. "Hij vertelde het me later."
Brams armen zijn nog steeds om Liselotte heen geslagen. Haar hoofd ligt op zijn schouder. "Het is goed dat je het hebt vertelt", fluistert Bram. Liselotte knikt. Ze weet dat Bram gelijk heeft. Voor de zoveelste keer. "Blijf je slapen?", vraagt ze zacht. Ze wil niet alleen slapen. Ze is bang dat ze nachtmerries krijgt. Bram glimlacht. "Natuurlijk. Kom, ik breng je naar boven. Ik ruim alles beneden wel op. Daarna ga ik wel op de logeerkamer liggen." Te moe om ook maar te reageren, staat Liselotte op. Bram loopt achter haar aan naar boven. "Slaap lekker, schat", zegt hij als ze haar kamer in gaat. "Droom fijn."