Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 36: Kruimeltje is geboren!

"Doet het pijn?" Bram kijkt Liselotte bezorgd aan. Ze zucht een wee weg. "Wat denk je zelf?!", kaatst ze daarna terug. Bram begrijpt ook nooit iets. "Ik bedoelde het gewoon aardig, hoor." Liselotte zucht geïrriteerd. "Waarom vraag je iets, terwijl je het antwoord al weet? Zie ik eruit alsof ik me kiplekker voel?" Bram houdt zijn mond. Als hij nu nog wat zegt, flipt zijn vriendin. "Oh ja, en nu zeker geen antwoord geven. Lekker is dat." Liselotte kijkt Bram boos aan. Bram kijkt weg richting de monitor. "Er komt er weer een", zegt hij om van onderwerp te veranderen. Op de monitor kan je zien wanneer er een wee aankomt. "Weet ik", antwoordt Liselotte bot. Haar gezicht vertrekt, maar ze houdt dapper haar lippen stijf op elkaar.

Joyce komt de kamer binnen lopen. Ze voelt dat de spanning om te snijden is. "En hoe is het hier?", vraagt ze geïnteresseerd. Bram en Liselotte houden beide hun mond. "Ik zie het al", lacht Joyce. "Een gevalletje pre-geboorte stress. Nog een paar uur volhouden en dan zijn jullie met z'n drietjes. Dat is ook spannend." Ze kijkt het tweetal aan, maar ze reageren beide niet. Daarop besluit Joyce even te controleren hoeveel ontsluiting Liselotte heeft. "Vijf centimeter", zegt ze tevreden. Liselotte zucht. Over elke centimeter doet ze een uurtje of twee en voordat de Kleine geboren kan worden, moet ze eerst tien centimeter ontsluiting hebben. Dat betekent nog zo'n tien uur lang pijn lijden. "Ik weet wat je denkt", ratelt Joyce door. "Maar je doet het super goed." Bram knikt glimlachend naar Liselotte. "Echt waar", zegt hij bemoedigend. "Jij moet je mond houden", mompelt Liselotte hem toe. Verontwaardigd kijkt Bram haar aan. "Mag ik je nu ook al niet meer steunen?", zegt hij boos. Hij doet zijn armen over elkaar en kijkt teleurgesteld voor zich uit. "Tuurlijk mag je steunen, maar dat doe je op dit moment niet." Liselotte laat haar hoofd tegen het kussen vallen. Ze rolt met haar ogen. "Wat doe ik dan verkeerd?", vraagt Bram uiteindelijk zuchtend. "Je irriteert me", antwoordt Liselotte stug. Daarna houdt ze haar mond en kijkt weer geconcentreerd voor zich uit.

"Jongens, doe even volwassen nu", zegt Joyce ongeduldig, terwijl ze aan het bed van Liselotte staat. Liselotte en Bram elkaar aan. Dan barst Liselotte in tranen uit. "Ik laat jullie wel even alleen", fluistert Joyce zacht en ze verlaat de kamer. Bram gaat weer naast Liselotte in bed zitten. Hij pakt een nat washandje en veegt de tranen van haar gezicht. "Rustig maar", zegt hij troostend. Liselotte haalt diep adem, maar de tranen blijven over haar wangen stromen. "Je bent fantastisch, Lies. Ik houd van je van Kempen. Vergeet dat niet." Bram kust Liselotte op haar voorhoofd. "Wil je wat drinken?", vraagt hij. Liselotte haalt haar schouders op. Bram loopt naar de kraan en vult een glas met water. Hij geeft het aan zijn vriendin en zij drinkt het gulzig leeg. "Je mag het best zeggen als het pijn doet, hè?!", zegt Bram. Liselotte kijkt op. "Het hele ziekenhuis hoeft niet te horen dat ik hier aan het bevallen ben", zegt ze zacht. Bram glimlacht. Zo kent hij haar weer. Zelfbewust en aan anderen denkend. Die schat. "Ik wil naar huis", zegt Liselotte opeens. "Ik ook." Het blijft even stil. "Filmpje doen?" Liselotte schiet in de lach. Bram altijd met zijn films. "Jij lost altijd alles op met films, gek!" Ze geeft Bram een speelse zet, maar daarna krimpt ze weer in elkaar van de pijn. "Ja, doe maar een filmpje", zegt ze uiteindelijk vermoeid. Bram doet snel de tv aan en zet een film op. Terwijl Bram af en toe een glas water haalt en Liselottes rug masseert, kijken ze samen de ene komedie na de andere. Joyce loopt af en toe de kamer in en alles loopt precies volgens plan. Waar het tweetal uren geleden nog ruzie maakte, is de samenwerking nu helemaal top.

Jorrit en Joyce komen vijf films, drie weeënstorms en vier korte onderzoekjes later de kamer weer in. Ze controleren hoeveel ontsluiting Liselotte heeft en kijken heel tevreden. Hoopvol kijken Bram en Liselotte hen aan. "En?", vraagt Bram. "Eindelijk tien centimeter?", vult Liselotte zuchtend de vraag aan. Ze heeft pijn en is moe. Ze is tenslotte al 27 uur wakker. Jorrit neemt het woord: "Het is zover! Je mag gaan persen. Over een uur is jullie kindje geboren." Bram glimlacht breed en kust Liselottes hand. "Je bent geweldig!", zegt hij trots tegen haar. Liselotte glimlacht als een boer met kiespijn terug. "Zullen we beginnen", mompelt ze. Joyce schiet in de lach. "Zo enthousiast heb ik iemand nog nooit zien bevallen!" Ze geeft Liselotte een knipoog, maar zij begrijpt het niet. Weer typisch Liselotte. "Geen zorgen, je mag beginnen", helpt Jorrit Liselotte uit de brand. Opgelucht leunt ze iets naar achteren. Joyce en Jorrit leggen uit wat ze moet doen. Brams houdt Liselottes hand vast en spreekt Liselotte moed in. Het doet pijn, ontzettend veel pijn. Maar Liselotte voelt ineens enorm veel kracht. "Ik zie het hoofdje al!", roept Jorrit opeens. Bram begint haast te stuiteren van enthousiasme, maar blijft toch aanmoedigend naast zijn vriendin zitten. "Als iemand gezegd had dat dit zoveel pijn zou doen, had ik het nooit gedaan", roept Liselotte. "Je doet het super", moedigt Bram aan. En dan -ineens een halfuur later- wordt er een klein frummeltje op Liselottes borst gelegd. Een heel klein en dun, maar perfect frummeltje. Kruimeltje is geboren!

Ps. Nee, Kruimeltje is niet zijn of haar naam. Ik houd jullie gewoon nog even in spanning over het geslacht en de naam :)