Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 34: Aan de monitor

Liselotte ligt in het ziekenhuisbed. Ze ligt aan allerlei draadjes en monitoren. Ze zit bomvol medicijnen. Bram zit naast haar en kijkt bezorgd naar de monitor. Op de monitor zijn twee hartslagen te zien: een lijn is van Liselotte, de andere van het baby'tje in haar buik.

Toen het tweetal aankwam in het ziekenhuis, begon de hectiek. Liselotte werd direct in een bed gelegd. Het bed was iets gekanteld, zodat haar heupen iets omhoog zouden liggen. De artsen stelden gelijk honderd vragen en alle monitoren werden aan haar vast gekoppeld. Het kindje heeft momenteel een overlevingskans van 65%. Het zou goed zijn als de Kleine nog een tijdje blijft zitten, dan wordt de overlevingskans groter en de kans op complicaties kleiner.

De artsen hebben Liselotte doormiddel van injecties weeënremmers en longrijpers gegeven. De longrijpers zijn voor het kindje. Iedereen hoopt dat hij of zij na de geboorte zelfstandig kan ademen. De weeënremmers werken niet. Sterker nog, Liselotte heeft er juist weeën van gekregen. Pijnlijk vindt ze het nog niet, vervelend wel.

"Ik ben zo bang", zegt Liselotte opeens. Bram kijkt op. Hij ziet een traan over Liselottes wang lopen en bijt op zijn lip. "Ik ook, schat. Ik ook." Rustig gaat Bram naast Liselotte in bed zitten. Hij veegt de traan van haar gezicht. "Het komt goed", fluistert hij zacht. Liselotte haalt haar schouders op. "Ik faal zo enorm, Bram. Straks raak ik naast mijn vriend ook nog mijn kindje kwijt. Waarom kan mijn lichaam nou niet gewoon de zwangerschap volbrengen?" Bram pakt Liselottes schouders vast. "Wil je alsjeblieft niet zo denken? Jij knokt al weken voor Kruimel. Al maanden. Je bent zijn of haar moeder en je doet het geweldig. Je faalt niet, hoor je me? Je faalt niet." Het doet Bram pijn Liselotte zo verdrietig te zien. "Au", piept ze zacht. Hij wrijft over haar buik. "Een wee?", vraagt hij voorzichtig. Liselotte knikt. "Ik denk het", zegt ze. Bram kijkt naar de monitor. "Er komt er nog eentje aan", ziet hij op het scherm. Liselotte knikt weer. Ze voelt het al aankomen. Bram ziet hoe zijn vriendin de wee weg zucht. Hij slikt. Ze zijn hier al vijf uur en er is nog steeds niets aan de situatie veranderd. Liselotte heeft drie centimeter ontsluiting en de weeën gaan niet weg. Ondanks de medicijnen. Ze zijn hier al vijf uur.

Liselotte wordt moe, maar ze blijft vechten tegen de weeën. Dit mag niet. Dit kan niet. Dit gebeurt haar helemaal niet. Als ze zo wakker wordt, is dit gewoon een nare droom. Maar nee. Per pijnscheut wordt de kans dat het droom is kleiner.

Jorrit loopt de kamer in. Hij controleert weer hoeveel Liselotte ontsluiting heeft. Gelukkig is dit blijven hangen op drie centimeter. "Hoe gaat het met de weeën?", vraagt Jorrit aan Liselotte. "Mwah", antwoordt ze, "Ik heb het idee dat ze steeds sneller komen en dat is natuurlijk niet de bedoeling." Jorrit knikt. Hij blijft voor de monitor staan. "Wanneer was je laatste wee?" Liselotte kijkt naar Bram. Hij houdt met een timer bij om de hoeveel minuten de weeën komen. "Zeven minuten geleden. Die daarvoor was zeventien minuten geleden. Die daarvoor 29 minuten geleden." Jorrit knikt. "Dan komen ze inderdaad steeds sneller. Liselotte vind jij het goed als ik je meer weeënremmers geef?" Liselotte mompelt een zachte 'ja' en vouwt haar T-shirt al wat omhoog. Jorrit dient de remmers in. "Ik kom over een uurtje weer terug en dan zien we of het helpt." Liselotte steekt haar duim op. Bram geeft haar een knipoog. "Houd moed, hè?", moedigt Jorrit het tweetal aan. "De overlevingskans wordt per uur dat het Kindje langer blijft zitten groter." Nadat hij dat gezegd heeft, loopt hij de kamer weer uit.

"Er komt weer een wee", zegt Bram. Zijn vriendin blijft stil zitten en geeft geen kick als de wee begint. Na vijftien seconden houdt de wee op. "Wil je wat water voor me pakken?", vraagt ze. Bram vult een glas water met de kraan en geeft het aan Liselotte. Dankbaar neemt ze het glas aan. Gulzig drinkt ze het glas leeg. "Nog wat?", vraagt Bram glimlachend. Maar Liselotte schudt haar hoofd. "Nee", zegt ze, "Dan moet ik alleen maar plassen". Bram schiet in de lach. Hij wordt stil als hij Liselottes gezicht wit ziet wegtrekken. Ze zucht een pijnlijke wee weg. Bram klopt Liselotte zacht op haar been. "Gaat het?" Liselotte glimlacht naar hem. Dat zal wel 'ja' betekenen.

"Zal ik anders de televisie even aanzetten?", vraagt Bram. "Is goed", antwoord Liselotte. Het zal vast wel fijn zijn voor de afleiding. Bram zet de tv op Nederland 1. Wie is de Mol is op tv. Bram en Liselotte zijn hardcore fans, dus ze kijken de hele aflevering met plezier af. Soms krijgt Liselotte een wee, maar eigenlijk viel het afgelopen uur wel mee.

Jorrit komt -zoals afgesproken- na een uur de kamer weer in. Na een kort onderzoekje blijkt dat Liselotte vier centimeter ontsluiting heeft. De stemming slaat gelijk om. "Wat zijn de overlevingskansen nu?", vraagt Bram bezorgd. Jorrits gezicht staat serieus, dus Bram denkt niet dat Liselotte en hij erg goed nieuws krijgen. "Ongeveer 63%. Meer kan ik er niet van maken, het spijt me." Liselotte slikt. Bram knijpt haar in haar hand. "Het komt goed", fluistert hij. "De bevalling kan niet meer worden stopgezet", zegt Jorrit. Verschrikt kijkt het stel hem aan. Dat was nou juist waar ze op hadden gehoopt. "En nu?", vraagt Liselotte angstig. "We gaan de bevalling rekken. Je zal hier nog wel een tijdje blijven liggen. We geven je een flinke dosis weeënremmers en dan hopen we dat jullie kindje over een week geboren wordt. Dat klinkt lang en het wordt ook een hele toer, maar over een week is jullie kindje wel een stuk sterker." Bram knikt. Hij kijkt naar zijn vriendin. Die laat eerst alles nog even bezinken. Een week lang weeën. Het wordt vast een ware hel voor haar, maar ze is sterk. Ze is zo facking sterk dat Bram er bijna jaloers op zou zijn.

Denken jullie dat alles goedkomt?