Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 25: De jurk en de emmer

Twee weken later is het zo ver: Liselotte is vier maanden zwanger. Als je goed kijkt, kan je al zien dat ze dikker is dan normaal. Zelfs vindt ze dat verschrikkelijk, zelfs haar ruimste broeken zitten strak, maar Bram blijft er maar niet over ophouden; hij vindt het haar geweldig staan.

Vandaag gaat het team samen uit eten. Nathan zit in het voorarrest en over een tijdje blijkt welke straf hij zal krijgen. Een van zijn handlangers is opgepakt, de andere nog levende handlanger wordt in heel Europa gezocht. Ondanks dat hij nog niet is opgepakt, zit de stemming er binnen het team goed in. Iedereen is blij dat Nathan is opgepakt. Nu hoeven ze daar de komende tijd niet meer over na te denken. Dat is natuurlijk reden voor een etentje. Menno heeft om zes uur gereserveerd bij een Italiaans restaurant. Daar gaan Bram en Liselotte vertellen dat ze een relatie hebben en vertelt Liselotte dat ze zwanger is. Doodeng vindt ze het, maar ze kan niet meer terug. Over een tijdje zal haar buikje toch echt iedereen gaan opvallen.

Liselotte heeft de afgelopen nacht bij Bram geslapen. Als het zo'n vijf uur 's avonds is, gaat ze zich omkleden; ze had immers al kleding meegenomen van thuis. In Brams kamer pakt ze de tas uit. Normaal heeft ze een hekel aan jurkjes, maar vanavond trekt ze er wel een aan. Dit jurkje heeft Niek ooit voor haar gekocht en ze was gelijk fan.
Gehaast trekt ze haar blouse en haar spijkerbroek uit. Ze stapt in haar jurk, hijst hem omhoog en... Kratsssjj! "Fack!", roept Liselotte.

Bram zit beneden en hij hoort al een paar minuten lang gebonk van boven komen. Als hij Liselotte 'fack' hoort roepen, loopt hij naar de gang. "Lukt het, Lies?", vraagt hij onderaan de trap. "Nee!", schreeuwt ze kwaad terug. Bram besluit naar boven te lopen. Op zijn bed vindt hij een in elkaar gedoken Liselotte. Ze zit in haar ondergoed en om haar enkels ligt een turkooise jurk. Een traan loopt over haar wang. "Wat is er aan de hand?", vraagt Bram. Liselotte kijkt hem kwaad aan. "Dat zie je toch?! Ik ben uit mijn jurk gescheurd. Ik ben zelfs hier te dik voor!" Ineens zit Bram dat de lap stof een jurk is en inderdaad; er zit een enorme scheur in. "Ach liefie", zegt hij geruststellend, "we laten die jurk door een kleermaker maken en dan kan je hem na de geboorte van je Kruimeltje weer aan". Liselotte zucht. "Jij hebt makkelijk praten. Die hormonen zijn gewoon zwaar kut." Bram glimlacht. "Als het had gekund, had ik wel met je willen ruilen. Dan kon jij nu gewoon in je jurkje naar het restaurant." Terwijl bij Liselotte de tranen nog steeds over haar wangen lopen, schiet ze toch in de lach. "Jij was al lang van je stokje gegaan door al die hormonen, Bram", grinnikt ze. "Je bent zo kleinzerig als het maar kan."
Bram knikt. "Je hebt helemaal gelijk", zegt hij. "Ik ben veel beter in jou ondersteunen." Dan pakt hij zijn telefoon. "Ik ga mijn schoonzus even bellen. Ze heeft twee kinderen, dus ze zal vast wel jurkje hebben, die ook tijdens een zwangerschap te dragen valt." Nog voordat Liselotte kan protesteren, heeft Bram Merel al aan de lijn. Gelukkig heeft Merel drie jurkjes gereed. Brams schoonzus woont dichtbij en ze is binnen tien minuten bij huize Amezian gearriveerd.

"Wat ben je prachtig mooi zwanger!", is het eerste wat ze zegt als ze Liselotte ziet. Liselotte lacht als een boer met kiespijn terug en stelt zich voor. "Ik heb veel verhalen over je gehoord", vertelt Merel enthousiast. "Bram is al zo lang verliefd op je!" Liselotte zucht. Irritant dit. Merel bedoeld het hartstikke goed en ze is vast super aardig, maar vandaag heeft Liselotte geen zin in enthousiast geklets. Die godvergeten hormonen zijn nog vervelender dan als ze ongesteld is. En dan voelt ze zich al kut. Maar nu... Het lijkt wel of ze is overreden door een vrachtwagen. En dat tien keer achter elkaar. Kotsmisselijk. Dat is het goede woord. Langzamerhand begint ze stippen te zien. Ook beginnen haar oren te suizen. Als ze het gevoel krijgt dat ze haar evenwicht verliest, pakt ze snel de deurkruk vast. "Liselotte? Liselotte? Lies?" Bram haalt haar uit haar gedachten. "Voel je je wel goed?" Hij maakt zich zorgen. Zijn vriendin is zo stil en ze ziet ook een beetje bleek. Merel heeft al snel door hoe laat het is. "Bram, haal een emmer!", roept ze gehaast. Zelf helpt ze Liselotte in een loszittend shirt. Daarna begeleidt ze haar naar Brams bed. "Ga maar lekker liggen", zegt ze troostend. "Over twee uurtjes is dit gevoel voorbij." Bram komt net op tijd aanrennen met een emmer in zijn handen. Tot drie keer toe gooit Liselotte haar totale maaginhoud eruit. Merel houdt haar haren aan de kant en Bram wrijft over haar rug. "Ik wil niet meer", snikt Liselotte als ze haar maag weer voelt samentrekken. "Even doorzetten, Lies", mompelt Bram meelevend. "Je doet het fantastisch", vult Merel aan. Als Liselotte tien seconden later weer heeft overgegeven, voelt ze dat haar lichaam eindelijk tot rust komt. Langzaam leunt ze naar weer achteren. "Doe maar rustig aan", zegt Merel zacht. Liselotte waardeert Merel. Ze is erg blij dat Bram zijn schoonzus heeft gebeld. Zij begrijpt haar tenmiste.
Merel wendt zich tot Bram. "Je moet dat etentje maar verplaatsen, Liselotte moet eerst even aansterken." Bram knikt. En hoewel Liselotte niet reageert, is ze het wel eens met Merel. Ze is moe en voelt zich ziek. Waarom heeft niemand haar vertelt, hoeveel pijn het doet als je zwanger bent? Het is zo oneerlijk. Vrouwen hebben gewoon altijd pech.

Bram belt Carla op en vertelt wat er is gebeurt. Zijn chef reageert begripvol, en gaat er voor zorgen dat het etentje wordt verplaatst.

Als Bram heeft opgehangen, is Liselotte in slaap gevallen. Zijn schoonzus zit naast haar en houdt haar hand vast. "Dankjewel Merel", zegt Bram. "Ik had niet zo snel kunnen reageren." "Ik doe het graag", glimlacht Merel. "Vanacht blijf ik bij jullie; ik weet precies hoe Liselotte zich voelt en wat ze er tegen kan doen." Bram neemt het aanbod dankbaar aan. Ze spreken af dat Bram Debbie en Mika ophaalt, zij kunnen natuurlijk niet alleen thuis blijven.

Als Liselotte weer wakker wordt, suizen haar oren nog steeds en is haar zicht wazig. Even raakt ze in paniek, maar gelukkig went het snel. "Als je maar niet denkt dat ik ooit nog een keer zwanger wordt, Bram", klaagt ze. Merel glimlacht. "Dat zei ik ook tegen Khalid tijdens de zwangerschap van Debbie. Maar geloof me, als de kleine is geboren ben je alles weer vergeten. Een kindje krijgen is het mooiste wat er is."