Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 39: Het blijft moeilijk

De kleine, breekbare Lova ligt tegen Brams ontblote borst aan. Haar buikje gaat rustig op en neer. Lova is inmiddels een paar weken oud. Vandaag mag haar vader haar voor het eerst vasthouden. Hij moest wel zijn trui uit doen, zodat het meisje zich aan hem hecht. Bram vouwt zijn hand beschermend over Lova's hoofdje. Ze slaapt.

Liselotte zit erbij en kijkt naar het tafereel. Ondertussen maakt ze foto's van haar vriend en dochtertje. Zijzelf is inmiddels al een tijdje ontslagen uit het ziekenhuis. Het is elke keer weer moeilijk om hun kleine meisje alleen in het ziekenhuis achter te laten. Maar ja, het kan nu eenmaal niet anders.

"En?" vraagt Liselotte nieuwsgierig. "Hoe vind je het?" Zelf heeft ze Lova al verschillende keren mogen vasthouden. Elke keer vond ze het geweldig. Bram had zich dan ook enorm verheugd op de eerste keer dat hij hun dochtertje moet vasthouden. "Ik laat haar nooit meer los", glundert Bram. Hij is trots. Enorm trots. Hij beweegt zijn hand voorzichtig naar Lova's handje toe. Zachtjes wrijft hij over haar kleine vingertjes. Lova murmelt wat en vouwt daarna haar handje om Brams wijsvinger. "Lies!" roept Bram enthousiast. "Ik zie het", lacht zij terug. Ze maakt een foto. "Lief hè?!"

De kinderarts komt binnen. Zij vertelt elke keer hoe het met Lova gaat, want haar toestand kan per dag veranderen. "Lova groeit heel goed", vertelt ze. Dat kunnen Bram en Liselotte ook zien. Amper dertig centimeter was ze bij haar geboorte, inmiddels is ze al 44 centimeter.

Bram luistert wel, maar hij let vooral op Lova. Het kleine meisje haalt haar neusje op. "Awh!", zucht Bram. "Kijk hoe schattig!" Liselotte knikt naar hem, maar kijkt dan weer naar de arts. Zij is namelijk wel naar de arts aan het luisteren en irriteert zich mateloos aan Bram. Hij praat er telkens doorheen. "Lies! Lies! Ze doet haar oogjes open!" Liselotte kijkt niet op of om. "Leuk", zegt ze afwezig. Lova heeft namelijk al vaker haar oogjes open gedaan, niets bijzonders dus. "Kijk nou!" roept Bram ongeduldig. Liselotte kijkt hem kwaad aan. "Zie je niet dat ik aan het luisteren ben?" Bram zucht en kijkt weer naar Lova. "Mama heeft even geen zin in mijn gepraat, Loov", fluistert hij. "Maar wij hebben het wel gezellig, hè?" Lova reageert niet. Logisch, ze is nog maar klein. Toch verheugd Bram zich nu al op het feit dat ze ooit gaat praten.

Twee kleine, blauwe oogjes kijken Bram aan. "Wat ben je mooi", zegt hij zacht. Hij aait Lova zacht over haar bolletje. Lova heeft donkere haartjes. Inmiddels is Liselotte weer bij hem komen zitten. "Sorry, Bram", zegt ze vriendelijk, "maar ik wilde gewoon even luisteren". Bram glimlacht naar haar. "Weet ik toch."

Bram wijst naar Lova's haartjes. "Zal ze krulletjes krijgen?" vraagt hij. Liselotte schiet snel naar voren. "Houd haar wel goed vast, hè?!" Bram ligt zijn hand gauw terug op Lova's hoofdje. Nu Liselotte gerustgesteld is, geeft ze antwoord. "Ik denk het wel. Ik heb krullen, Niek had ook krullen. Onze beide ouders vroeger ook." Bram haalt zijn hand door het haar van zijn dochtertje. "Ze lijkt straks ook op jou", merkt Liselotte op. Bram kijkt haar verbaast aan. "Hoezo?", vraagt hij. "Ze heeft straks donkere krulletjes. Net als jij." Bram glimlacht. Stiekem vindt hij dit heel leuk om te horen. Liselotte staat op en ze hurkt naast hem en haar dochtertje neer. Ze geeft haar vriend een snelle kus op zijn wang. Daarna kijkt ze naar haar meisje. Twee lichtblauwe kijkers staren haar aan. "Wat is er?" vraagt Liselotte zacht. "Vind je het hier zo interessant?" Lova niest. "Oi", lacht Bram. "Moet je niezen, meis?" Weer maakt Liselotte een foto. Onder het mom 'leuk voor later' heeft ze vandaag al zeker vijftig foto's gemaakt.

Een halfuur later wordt Lova moe. Van de artsen moet ze weer terug in de couveuse worden gelegd. Met pijn in zijn hart geeft Bram zijn dochtertje aan de arts. Liselotte slaat haar arm om Bram heen. Zoals elke dag lopen er bij hen beide tranen over hun wangen. "Ze is in goede handen", benadrukt Liselotte. Bram drukt haar tegen hem aan. "Maar het blijft moeilijk", zegt hij. Hij voelt dat Liselotte knikt. Misschien is het voor haar nog wel moeilijker, het is ten slotte haar eigen vlees en bloed. Bram weet dat Liselotte er niet zo over denkt, maar toch.

Liselotte maakt zich los uit Brams strakke greep. "Hier", zegt ze, terwijl ze zijn trui naar hem toe gooit. Bram vangt het op en trekt het aan. "Ik wil hier blijven", zegt hij zacht. "Ik ook", mompelt Liselotte. Bram wrijft over haar rug. "Nog een paar weekjes", fluistert hij. Liselotte weet het. Dan komt Lova eindelijk thuis.

Even later loopt het tweetal het ziekenhuis uit. Bram moet terug naar het bureau om te werken, Liselotte heeft nog verlof. Daarom zet Bram haar straks eerst thuis af. Als ze in de auto zitten, blijft het even stil. "Gaat het?" vraagt Bram na een tijdje. Zijn vriendin knikt. Het is nu moeilijk, maar straks is alles goed.

Nog één hoofdstuk en de epiloog! Ondertussen ben ik bezig met het vervolg op Dansen In De Regen. Het verhaal heet: Zingen In De Regen. Laat vooral in de comments achter wat jullie graag in het volgende verhaal terug willen zien! X Noor