Nie tego chciałam [ZAWIESZONE]

Rozdział 9

Bałam się podejść. No bo... Kto by się nie bał?
Po szerokich barkach stwierdziłam, że to mężczyzna. Podeszłam trochę bliżej, a on patrzył się ciągle na mnie bez ruchu. Wyciągnął rękę w której trzymał kulę, malutką... Ta kula świeciła, na żółto. Była przezroczysta a w środku ,,pływał" żółty dym. Nigdy czegoś takiego nie widziałam.
Nie wiedziałam co zrobić więc stałam, ciągle stałam. Mężczyzna podszedł do mnie i dał mi tą kulę po czym szepnął
-Nie zmarnuj tej szansy - I odszedł
Kiedy się obejrzałam nikogo tam nie było, została mi tylko kula. Wszędzie było mokro, zauważyłam, że ta kula ma zamek. Był popsuty więc go dotknęłam a on spadł na ziemię otwierając kulę. Światło z kuli oślepiło mnie, nic nie widziałam. Poczułam okropny ból w kościach, czułam jak nogi wyginają mi się w drugą stronę. Ból nie do zniesienia przerodził się w ulgę, tak jakby wszystkie smutki i złości ze mnie uleciały. Kiedy odzyskałam wzrok byłam jakaś... Niska i leżałam na ziemi.
Nie mam pojęcia co tu się stało ale ja już chcę do domu -mówiłam do siebie w myślach wychodząc zza kawiarni. Jakaś kobieta spojrzała się na mnie po czym krzyknęła
-Dzikie zwierzę! Ludzie!
Reszta przechodniów spojrzała się na mnie i zaczęła panikować chowając swoje dzieci za siebie lub biorąc je na ręce. Przestrszona zaczęłam biec, znalazłam się na ulicy. Usłyszałam głośny pisk opon i widziałam dwa bardzo jasne światła.
Zamknęłam oczy i znieruchomiałam, poczułam tylko powiew wiatru i smród opon. Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam auto z którego wysiadł ogromny facet. Podszedł do mnie i przykucnął. Chciał złapać i podnieść, kiedy tylko mnie dotknął ugryzłam go. Wszystko się działo tak szybko, nie dopuszczałam do siebie wiadomości, że to się naprawdę stało.
JESTEM LISEM

Przepraszam, przepraszam, przeparszam. Jezuuu co tu się stało jak mnie nie było... Nie mam nic do powiedzenia.