Εφηβικοί Έρωτες #BWS17

Κεφάλαιο 11

Άρης pov
Μπροστά μας ήταν η αδερφή μου. Δεν το πιστεύω. Είχα να την δω 4 χρόνια. Μου είχε λείψει. Νόμιζα όμως πως ήταν στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένη. Έτσι μου είχαν πει οι γονείς μου. Είχα και μία μικρότερη αδερφή, αλλά αυτή δε ζει πια. Δεν ζει λόγω της δικής μου απροσεξίας. Αν δεν είχα πάρει τα μάτια μου από πάνω της τώρα εκείνη θα ζούσε. Θα ήταν εδώ μαζί μου. Μαζί μας. Χωρίς να το καταλάβω ήμουν στην αγκαλιά της αδερφής μου και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Τώρα είχα στην αγκαλιά μου όμως την μεγαλύτερη μου αδερφή. Με περνάει 5 χρόνια. Η αδερφή μου μου σκούπισε τα δάκρυα και με αγκάλιασε πιο σφιχτά.

Α"μου έλειψες πολύ Ξένια μου"
Ξ"εμένα να δεις Αρούλη μου. Σε παρακαλώ μην κλαις"
Α"ναι συγνώμη έχεις δίκαιο. Απλά είναι που είχα να σε δω καιρό και θυμήθηκα και το άλλο θέμα"
Ξ"Άρη σου έχω πει δεν φταις εσύ για αυτό. Ήταν απλά ένα ατύχημα"
Α"πως δεν φταίω εγώ? Αν δεν είχα πάρει τα μάτια μου από πάνω της θα πρόσεχα ότι ερχόταν εκείνο το διαολεμένο αυτοκίνητο προς το μέρος της και μπορεί και να ήταν εδώ μαζί μας τώρα. Αν την είχα προλάβει. Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο με πονάει αυτό το γεγονός Ξένια, ούτε καν οι γονείς μας. Νιώθω τόσο υπεύθυνος για αυτό. Είμαι υπεύθυνος για αυτό που έπαθε" είπα και έτρεξα πάνω στο δωμάτιό μου σαν μικρό παιδί που μόλις το τιμώρησαν. Ύστερα από λίγο μπήκε στο δωμάτιό μου και η Βάνα. Αχ το κοριτσάκι μου, δεν φταίει σε τπτ να με βλέπει σε αυτή την κατάσταση. Κάθετε δίπλα μου και με πέρνει μία τρυφερή αγκαλιά. Την χρειαζόμουν πολύ. Και εκείνη αλλά και την αγκαλιά της. Ήταν σαν να μην αγκάλιαζε το σώμα μου, αλλά την ψυχή μου. Τόσο αγνή. Αυτό που χρειαζόμουν για να ηρεμίσω. Ύστερα άρχισε να φιλάει τον λαιμό μου. Τόσο αργά, τόσο βασανιστικά που είχα αρχίσει να ανατριχιάζει όλο μου το σώμα. Την ήθελα, την θέλω και θα την θέλω για πάντα δικιά μου. Μετά άρχισε να ανεβάζει την μπλούζα μου προς τα πάνω και τέλος μου την έβγαλε όλη. Έδινε φιλιά από τον λαιμό μέχρι το βε μου και κατευθυνόταν προς τη στύση μου. Εκεί όμως τη σταμάτησα. Δεν ήθελα να κάνει κάτι που μπορεί να το μετάνιωνε αργότερα. Την κοίταξα στα μάτια για να σιγουρευτώ πως όντως το ήθελε αυτό και αφού κατάλαβα την άφησα να συνεχίσει. Η ψυχολογία μου είχε πέσει κατακόρυφα και μόνο εκείνη μπορούσε να μου την ανεβάσει. Να γιατρέψει λίγες από τις πολλές πληγές μου. Έπρεπε να συμβεί όμως τώρα αυτό? Πάνω που είχα αρχίσει να ξεχνιέμαι? Πήρα το προφυλακτικό από δίπλα και το φόρεσα. Η Βάνα άρχισε να κάνει τη δουλειά της. Ήταν ειλικρινά ότι πιο όμορφο έχω νιώσει ποτέ. Από τις ελάχιστες φορές που έχω νιώσει ότι κάνω έρωτα και δεν γαμάω. Ύστερα από αυτό δεν θέλω να την αποχωριστώ ποτέ. Οι κινήσεις της τόσο εύθραυστες όσο και αυτή. Η μέση της μετά από λίγη ώρα έχει γίνει τόξο σημάδι του ότι κοντεύει να τελειώσει. Το ίδιο κοντεύω να κάνω και εγώ. Της ψυθιρίζω στο αυτί της.

Α"έλα μωρό μου τέλειωσε για μένα"
Β"μμμ" είπε και ύστερα φωνάξαμε το όνομα ο ένας του άλλου αφού τελειώσαμε μαζί. "Άρη"
Α"Βάνα"
Β"αυ.. αυτό η.. ήταν.."
Α"καταπληκτικό εε?" Είπαμε όση ώρα προσπαθούσαμε να βρούμε τις ανάσες μας.
Β"ν..ναι".
Α"ήσουν υπέροχη" είπα με μία ανάσα.
Β"εσύ ήσουν πιο ευαίσθητος αυτή τη φορά" είπε και αυτό με τάραξε κάπως. Ήμουν ευαίσθητος μαζί της λόγω όσων είχαν προηγηθεί πριν. Εξαιτίας εκείνου του συμβάντος. "Άρη. Είσαι καλά?" Με ρώτησε με ενδιαφέρον.
Α"ν..ναι. Πάω λίγο στην τουαλέτα και έρχομαι" της είπα και εκείνη μου έγνεψε καταφατικά. Πήγα μέσα στο μπάνιο που είχε το δωμάτιό μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ήμουν χλωμός. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα από το κλάμα πριν και το πρόσωπό μου έμοιαζε σαν άσπρο πανί. Δεν ήθελα κανείς να με βλέπει σε αυτή την κατάσταση. Ακόμα και τα άτομα που αγαπώ πιο πολύ. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σε προδώσει πισώπλατα. Έμεινα να κοιτάζω τον καθρέφτη και τα τότε, από το παρελθόν, λόγια της Ξένιας μου ήρθαν στο μυαλό. «Δεν φταις εσύ για όσα είχαν γίνει τότε. Απλά πρέπει να τα αντιμετωπίσεις και να προχωρήσεις παρακάτω στη ζωή σου". Αυτό δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν ήθελα να το ξεχάσω. Και τότε και τώρα μου είναι δύσκολο. Εξαιτίας αυτού που έγινε αυτό που ήμουν, πριν τα φτιάξω με την Βάνα, ήταν ο μόνος τρόπος λύσης για να μην σκέφτομαι την αδερφή μου. Θα ήμουν πιο δυνατός μπροστά στους άλλους όπως και να είχε, σκέφτηκα. Έπλυνα το πρόσωπό μου και σκουπίστηκα με την άσπρη μου πετσέτα. Μόλις βγήκα από την τουαλέτα άλλη μία έκπληξη με περίμενε στο δωμάτιό μου.

~...~
Και στοπ. Κάποια έβαλε κεφάλαιο δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Μαντέψτε ποια. Μα ποια άλλη? Εγώ. Ανέβασα αυτό το κεφάλαιο επειδή αρκετά κορίτσια αγωνιούσαν για το ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης κοπέλα. Τώρα μάθατε. Επίσης πιστεύω πως ήταν λίγο καταθλιπτικό το κεφαλαιάκι μας, αλλά θα καταλάβετε πολύ αργότερα γτ το ανέβασα έτσι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως συσχετίζεται και με την ζωή του Λουκ. Αυτά. Αα μπορεί να ανεβάσω και άλλο κεφάλαιο αύριο. Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 💘😍😘😇