Sıdıka'dan şimdilik kurtuldum, bizimkilerle birlikte otele döndük. Annem bu kızı takmış kafasına sanırım, orada baya bir sohbet ettiler. Çıktığımızda annemin söylediği ilk laf:
-Oğlum, konuşmamız lazım.
-Anne sonra konuşalım, biraz dinlenin yol yorgunusunuz.
Babam olayların çok farklı taraflarında, yazdığım mektubu düşünüyordu. Telefonda öyle esip gürlemişti ama içi içini yiyordu biliyorum. Düşünüyor beni. Otele girdikten sonra annemi yatırdık, babam ilkindi namazını kıldıktan sonra;
-Oğlum, konuşmamız lazım!
-Baba, dinlen sen de biraz sonra konuşalım.
-Onu iyi dedin bak, akşam namazına uyandır beni yoksa karyolanın başını söker g....
-Bilirim baba, yaparsın.
Yemin ediyorum insanlar için sansür cihazı icat edilse, ilk babamda denerler. Onu da yatırdım, akşam namazına kadar vücuduma giren çıkan olmaz artık. Sonra yine telefonum çaldı, Mümtaz arıyordu. Bu işin artık böyle yürümeyeceğini düşündüm ve açtım telefonu:
-Alo, Tarık konuşmamız lazım.
-Bence de, geliyorum ofise. Ailem yanımda onların kulağına bir şey gitsin istemiyorum!
-Tamam evlat, bekliyorum.
Evlat niye dedi lan bu bana? Birazdan seni vuracağım ama önden biraz yumuşatayım istedim mantığı mı? Neyse ya o değil de bir mektup daha bıraksam mı acaba? Siktiret ya zaten cenazemi teslim alırken öğrenecekler, şimdiden üzülmesinler. Çıktım gittim ofise.
