Sabah erkenden uyandım. Heyecan var tabi, uyku tutmuyor. İlk işim bildiğim bütün duaları okumak oldu. Kolay değil dile getirmek, bir de bu kişi babamsa. Sabah erkenden söylemek olmaz ama kahveye gittim ve öğle namazını bekledim. Babam namazı kılıp öyle gelir. En sakin hali, gafil avlamam lazım yoksa kırar kafamı. Hâlbuki bir fark etse, kırılır mı bu kafa senarist kafası. Hoca ezanı okumaya başladı. Bir sonraki ezanı ya otogarda bilet alırken dinlerim, ya da kendi cenazemde. Hadi bakalım.
Evet, millet dağılmaya başladığına göre ben şöyle güzel bir dibek kahvesi yapayım. Elimde patladı ya zaten bu da. Yok ya.. Bizim köy yeniliğe çok kapalı olmaz ki böyle. Kahvemiz de hazır olduğuna göre şimdi derin bir nefes alıyoruz ve şimdi:
-Baba ben gideyim mi?
-Nereye?
-Şey baba..Iıı.
-Şehre mi ineceksin?
-Hay ağzını öpeyim baba, aynen şehre gideceğim.
-Siktir lan pezevenk abdestimi bozduracak şimdi, öpecekmiş tövbe tövbe! Ananı da ara bir şeyler istiyordu onları da al.
Pezevenk? Pezevenk neydi; pislikti, kötüydü, iğrençti. Ah şu bizimkilerin ağız alışkanlığı.
-Baba! İstanbul'a gideceğim.
-Anlamadım.
-İstanbul baba. Gidip orada çalışacağım, çok para kazanacağım.
-Yürü git çay getir bana, içmem ben bu kahveyi. İstanbul'a gidecekmiş, geri zekâlı!
Peki, siz beni çok hafife alıyorsunuz. Ben kendimi buralarda harcatmam arkadaş. Çok para kazanıp da sizi hacca gönderince affedersiniz beni, gurur duyarsınız. Gideceğim ben kafaya koydum artık, kimse yolumdan çeviremez. Ben şu İstanbul'daki Murat'ı bir arayayım, akşamdan da kaçar giderim. Yazın az çayımı içmedi yardımcı olur orada herhalde.
-Alo.. Murat kardeşim nasılsın Tarık ben.
-Ne Murat' ı ayol yanlış numara!
Piç kurusu. İşimiz düşer de ararız diye yanlış numara vermiş. İşimiz düştü aradık. Sonuç, piç kurusu! Yok arkadaş bu devirde kimseye güvenmeyeceksin. En iyisi kendi işini kendin halletmek. Şimdi ihtiyacım olan tek şey; bizimkilere belli etmeden bir kaçış, bir plan.
