Ephemeral

5.The Book Of Lies

5.The Book Of Lies

«Keep reading me the book of lies»

Την επόμενη μέρα ξύπνησα,γνωρίζοντας τι με περίμενε.

"Συγγνώμη μπαμπά δεν--"προσπάθησα να δικαιολογηθώ

"Σκάσε!" μου φώναξε"Ποιος ήταν αυτός που σε έφερε; Τα ξημερώματα κιόλας!"

"Ηρέμησε,Jonathan..." τον έπιασε από τους ώμους η μαμά μου.

"Είναι πολύ καλό παιδί, τον λένε Carter,είναι στην ηλικία μου"ξεκίνησα.

"Που τον γνώρισες;"φώναξε πάλι

"Στο σχολείο,είναι ένα από τα παιδιά του προγράμματος ανταλλαγής μαθητών"είπα ψέμματα.

"Και τι έκανες μαζί του τα ξημερώματα; Είπες ότι βγήκες με την...με τη φίλη σου,τέλος πάντων" με κοίταξε σαν να μου έδειχνε ότι με είχε καταλάβει.

"Ήμασταν μαζί με την Aur και έναν φίλο του Carter σε ένα μπαρ και...η Aur ήπιε πολύ,τι πολύ δηλαδή..τάπα έγινε...και...την πήγε σπίτι ο φίλος του Carter...και έμεινα εγώ με εκείνον...αλλά δεν ήξερε που μένουμε και πόση ώρα του εξηγούσε πως να έρθει.." αναστέναξα,κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το πιστέψει.

"Καλά" είπε τελικά, κάθισε στην καρέκλα και συνέχισε να τρώει το πρωινό.

"Εγώ πάω επάνω"ανακοίνωσα.

"Σχολείο δεν έχεις;"ρώτησε ο πατέρας μου.

"Όχι!"

Κάθισα στο κρεβάτι,και σκέφτηκα τον Carter.

Δεν ξέρω,αλλά νομίζω ότι έχουμε πολλά κοινά.

Πήρα το μπλοκ και ένα μολύβι και άρχισα να σχεδιάζω αυτόν.

Έκανα πρώτα τα μάτια του,προσπαθώντας να αποτυπώσω με λεπτομέρεια το χρώμα και το σχήμα τους.

Αφού είχα τελειώσει,το έβαλα ανάμεσα σε ένα από τα βιβλία μου.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το βρει κανείς.

"Αγάπη μου;" οι χτύποι της πόρτας με έκαναν να κλείσω το βιβλίο με μια απότομη κίνηση.

"Ναι μαμά" απάντησα.

"Να μπω;"

"Ανοιχτά είναι"

Μπήκε, κάθισε στο κρεβάτι και χτύπησε δύο φορές το χέρι της στο κενό δίπλα της,λέγοντας μου να κάτσω.

"Μίλησε μου" χάιδεψε τα μαλλιά μου"Μου είπαν ότι τις τελευταίες μέρες στο σχολείο δεν είσαι προσεκτική,και έχεις αργήσει μια εργασία"

Νόμιζα πως δεν θα το ανακάλυπτε!

"Τίποτα μαμά...Απλά δεν πρόλαβα,αυτό είναι όλο.."

"Μήπως έχει να κάνει με τον νεαρό που σε έφερε σπίτι χθες το βράδυ;"

"Όχι!"

"Με αυτόν έχει να κάνει..."σηκώθηκε από το κρεβάτι."Φεύγω τώρα,αύριο το πρωί πρέπει να πάω στο γραφείο"

"Μα θα είναι Κυριακή!"

"Έχω να δουλέψω σε μια υπόθεση"

"Τι υπόθεση;" ρώτησα με σκοπό να την κρατήσω στο δωμάτιο.

"Βασικά,είναι μεγάλη ιστορία..."

"Ω,πες μου,δεν θα γίνει κάτι αν μου πεις!"επέμεινα.

Κάθισε πάλι στο κρεβάτι,και χαμογελώντας μου εξήγησε:

"Είναι μια από τις μεγαλύτερες και τις πιο σημαντικές υποθέσεις στην καριέρα μου. Πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο.Μάλλον,ας το πω καλύτερα:εδώ και δύο χρόνια,βρίσκουμε νεκρούς σχεδόν κάθε μέρα. Πιστεύω ότι τα θύματα συνδέονται κατά κάποιον τρόπο. Ο τρόπος θανάτου,ο βασανισμός,είναι όλα πανομοιότυπα.Χρησιμοποιεί μαχαίρι,δημιουργεί πολλαπλές πληγές στο σώμα των θυμάτων και στη συνέχεια τα καίει,ή τα διαμελίζει"

Την κοίταξα κάπως αηδιασμένη,και χαμογέλασε.

"Συγγνώμη,μερικές φορές ξεχνιέμαι και μπαινω σε λεπτομέρειες..."

"Είναι εντάξει μαμά,έτσι και αλλιώς ξέρεις πως θέλω να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα..."της είπα.

"Αλήθεια;"χάρηκε.

"Ναι,το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον"

"Λοιπόν,αγάπη μου,εγώ φεύγω.Θα γυρίσω αργά αύριο,φρόντισε να μην μαλώσεις με τον μπαμπά σου...Και ο Cole,μου είπε πως θα έρθει απόψε"

"Ωραία!"

Ο Cole έχει να έρθει εδώ από τα περσινά Χριστούγεννα.

Σπουδάζει νομική στη Νέα Υόρκη,είναι στο δεύτερο έτος.

'Ψιτ μικρό' το όνομα του εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού μου.

'Ελα' απάντησα.

'Σε πέντε φτάνω σπίτι' έστειλε ξανά'Και δεν είμαι μόνος'

'Ωω τέλεια,θα είναι και η αχώνευτη η Jessica μαζί σου'

Οι επόμενες μέρες δεν θα είναι και από τις καλύτερες...