Ephemeral

23. Paper Thin

23.Paper Thin

«White white walls and hospitals, all of us feel trivial and relative, tentative and waiting For our own white white walls and hospitals»

Ξύπνησα το επόμενο πρωί.

Το κεφάλι μου  πονούσε.

Τα χέρια μου πονούσαν.

Η πληγή στην κοιλιά μου τυλιγόταν από στρώσεις επιδέσμων.

Χθες το βράδυ μου έκαναν ξανά ράμματα,είχαν σχιστεί από μια απότομη κίνηση.

"Μαμά;"άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια,και είδα την μορφή της.

"Ναι,αγάπη μου"με χάιδεψε απαλά στα μαλλιά.

"Ο Luke;"

"Δεν έχω ιδέα,πάντως μου έστειλε μήνυμα ότι έρχεται...Δεν νομίζεις πως ήρθε η στιγμή να μου πεις τον πραγματικό λόγο για όλο αυτό;"ρώτησε.

"Κάποιος με χτύπησε,μαμά. Αυτό μόνο"αποκρίθηκα.

"Και τα χέρια σου; Πες μου ότι δεν προσπαθήσες να κάνεις κακό στον εαυτό σου;"η φωνή της είχε βραχνιάσει.

"Δεν έκανα τίποτα"είπα - για ακόμη μια φορά - ψέματα.

Τα τριαντάφυλλα από χθες,ήταν ακόμη δίπλα στο κρεβάτι. Η κάρτα με είχε προβληματίσει.

Κάποιος ήξερε το παρατσούκλι,ή μήπως ο Brian ήταν ακόμη ζωντανός;

Προσπάθησα να σκεφτώ μήπως με είχε αποκαλέσει έτσι μπροστά σε κάποιον άλλο,αλλά μάταια.

Οι μόνες φορές που με έλεγε Rose,ήταν όταν ήμασταν μόνοι μας.

"Αυτό είναι για σένα. Ξέρω ότι δεν είναι και το καλύτερο δώρο που μπορούσα να σου κάνω αλλά..."

"Ευχαριστώ,Bry.Το λατρεύω!"

"Rosie;"

"Brian;"

"Λένε πως όταν φιλας κάποιον πρέπει να κλείνεις τα μάτια,γιατί τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι εικόνες,αλλά συναισθήματα..."

"Γιατί μου το λ--"

Από την άλλη,αν είναι όντως ζωντανός;

Μπορεί να...

Δεν ξέρω...

Έκλεισα τα μάτια,για να με πάρει ο ύπνος.

Είχα ήδη βαρεθεί το κήρυγμα,καλύτερα ύπνος πάρα αυτό!

[...]

"Aur;"ο Luke ακούμπησε το χέρι του στο δικό μου.

"Luke!"

Έκανα να σηκωθώ αλλά η πληγή έτσουξε ξανά,και το μετάνιωσα.