Ephemeral

7.Scars to your beautiful

7.Scars To Your Beautiful

«And you don't have to change a thing, the world could change its heart
No scars to your beautiful, we're stars and we're beautiful»

Σηκώθηκα απότομα.

Άλλος ένας εφιάλτης.

Άλλη μια μέρα με το ποτήρι να κοντεύει να ξεχειλίσει...Τι θα γίνει τότε;

Τίποτα. Απλά,η ανθρωπότητα θα χάσει έναν άνθρωπο.

Αν αξίζει να λέγεται άνθρωπος κάποιος που κάθεται,ανέκφραστος και συνεχώς φοβισμένος,παρακωλουθώντας αμέτοχος την ίδια του τη ζωή.

"Έλα,Daisy"η φωνή του αδερφού μου,που ήχησε δυνατά στο δωμάτιο,με έβγαλε από τις σκέψεις που έκανα πλέον κάθε μέρα.

"Τι;" έκανα.

"Πάμε μια βόλτα,καρδιά μου..."είπε και εγώ δεν μπόρεσα να κρύψω ένα χαμόγελο,ένα πολύ μικρό"Είσαι μέσα όλη τη μέρα..."

Ο Luke,μπορούσε να γίνει και καλός όταν ήθελε.

Κάθε φορά που μου ζητούσε κάτι,άρχιζε τα "Αδερφούλα μου", "Μικρή μου".

"Που;" απάντησα ξερά.

"Δεν ξέρω,Dee,να περπατήσουμε!"επέμεινε.

"Εντάξει" δέχτηκα τελικά.

Δεν μου άρεσε να βγαίνω από τι σπίτι.

Δεν ήθελα να αντιμετωπίζω τα περίεργα βλέμματα των άλλων, και τα σχόλια τους πάνω στην εμφάνιση μου,ή στο ότι ήμουν συνεχώς στενοχωρημένη.

Τα είχα βαρεθει.

"Βάλε μπουφάν,θα κυρώσεις αγάπη μου!" φώναξε η μαμά από την κουζίνα.

"Εντάξει μαμά,είμαι δεκατεσσάρων, δεν είμαι κανένα μωρό!" απάντησα και έβαλα το μπουφάν.

"Είσαι"σχολίασε ο Luke,και του έβγαλα τη γλώσσα.

Ο αδερφός μου,ήταν ο μόνος που με έβγαζε από τη μαυρίλα μου,που καθάριζε- έστω και για λίγο- το σκοτάδι της ψυχής μου.

Άνοιξε την πόρτα και με άφησε να περάσω έξω.

"Γειά" είπα σχεδόν ψυθιριστά στην Rain,που μόλις είχε βγει από το δικό της σπίτι.

"Γειά σου,Daisy"μου απάντησε με ένα χαμόγελο"Γειά,Luke!"

"Rain,περίμενε,θέλω να σου πω κάτι"της ένευσε για να περιμένει.

Με προσπέρασε και πήγε κοντά της.

Δεν μπόρεσα να ακούσω τη συζήτηση τους,όσο και να προσπαθούσα.