Ephemeral

34.

"Καλέστε το ασθενοφόρο,νομίζω πως ο νεαρός έξω δεν αναπνέει " είπε η κυρία Jones,η γριά  από δίπλα στο τηλέφωνο.

"Ποιος νεαρός;"τη ρώτησε η μαμά μου.

"Αυτός που κοιμήθηκε στον κήπο σας"

Αμέσως,με το όπλο της στο χέρι βγήκε έξω και την ακολούθησα με μικρά βήματα.

Στάθηκα στην πόρτα και την παρακολουθούσα.Γύρισε το σώμα του και έβαλε το χέρι της για να ελέγξει τον σφυγμό του.

"Αν είναι δυνατόν!"φώναξε και το μουντό πρόσωπο της φωτίστηκε.

Αυτός που βρισκόταν εκεί κάτω,ήταν ο Dave. Δεν έπρεπε να τον είχα αφήσει εκεί...Μπορούσα να τον κρύψω και να τον βοηθήσω να φύγει,να γλιτώσει την φυλακή!

Γιατί,δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ,ο Dave δεν ήταν ο μόνος που αποδέχτηκε τα συναισθήματα του...

'Αδύνατον να γνωρίσεις έναν δολοφόνο τυχαία σε ένα λεωφορείο,να σκοτώσει πόσο κόσμο για σένα και να μην τον ερωτευτείς,σωστά;'είπα στον εαυτό μου και γέλασα.

"Είναι ζωντανός!"φώναξε εκείνη"Και είναι σίγουρα ο δολοφόνος!"

Αποφάσισα να μην της στερήσω τη χαρά . Μπορούσα να της πω όσα ήξερα αργότερα.

[...]

"Ευχαριστώ για...αυτό"μου ειπε.

"Δεν έκανα κάτι εγώ, και μη χαίρεσαι,η αστυνομία είναι στο δρόμο...Έρχονται να σε πάρουν " κάθισα δίπλα του.

"Η μαμά σου θα έπρεπε να είναι πολύ χαρούμενη που με έπιασε,εε;"ρώτησε.

"Μπορείς να το πεις και έτσι "γέλασα.

Τελικά,δεν ήταν αυτό το 'τέρας' που είχα φανταστεί.

Γελάσαμε λίγο ακόμη με τα χαζά του αστεία,όταν οι σειρήνες από τα περιπολικά ήχησαν από τον δρόμο και σε λίγο το σπίτι ήταν περικυκλωμένο.

"Μικρέ,πρέπει να σου βάλω τις χειροπέδες και να βγούμε έξω " η μαμά μου τον έπιασε με δύναμη,και μου έκανε νόημα να τις φέρω.

"Φυσικά,καν'τε τη δουλειά σας " αστειεύτηκε εκείνος "Απλά πριν με δώσετε,αφήστε με λίγο να μιλήσω στη Rain,παρακαλώ"

"Γιατί θέλεις να μιλήσεις στην κόρη μου;"τον ρώτησε καχύποπτα.

"Σας παρακαλώ " επανέλαβε εκείνος.

[...]

"Απομακρυνθείτε από την περιοχή"ένας από τους συναδέλφους της μαμάς έλεγε συνεχώς στους γείτονες.

Σε μια γωνιά,μπόρεσα να διακρίνω τον Luke.Απομακρυσμένος και μόνος,απέφευγε να με κοιτάξει.

"Μαμά,μπορείς να φύγεις τώρα " είπα και με άκουσε αμέσως.

Ο Dave ήρθε πιο κοντά μου,και δεν σταμάτησε να με κοιτάει στα μάτια.

"Θέλω να θυμάσαι κάτι. Τα πάντα είναι εφήμερα.Και εγώ,και εσύ.Όλοι είμαστε . Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.Θα σε περιμένω,Rain,θα είμαι εδώ. Μην το ξεχάσεις αυτ--"

"Τέλος χρόνου " φώναξε κάποιος μέσα από το περιπολικό.

Τρεις αστυνομικοί ήρθαν μπροστά στις σκάλες και τον έπιασαν.

Τα μάτια μου ακολουθούσαν τα περιπολικά,μέχρι που δεν μπορούσα να τα δω άλλο.

Και τα λόγια του επαναλαμβάνονταν συνεχώς στο μυαλό μου.

'Όλα είναι εφήμερα'

'Τίποτα δεν κρατάει για πάντα'

"Μήπως ήρθε η ώρα να μου εξηγήσεις κάποια πράγματα;"φώναξε η μαμά γελώντας,που είχε ήδη μπει μέσα στο σπίτι"Έλα,έχω ετοιμάσει ζεστή σοκολάτα"

'Τελείωσε ' σκέφτηκα ανεβαίνοντας τη σκάλα.

"Προς το παρόν " πρόσθεσε η συνείδηση μου.

Και είχε δίκιο.

Δεν θα πω πολλά,έτσι και αλλιώς δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς για να τα δει...

Η ιστορία έφτασε(επιτέλους)στο τέλος της,και αυτό ήταν το πιο σημαντικό από τα κεφάλαια.

Χθες ήταν #91 στην εφηβική φαντασία,και αυτή είναι η μεγαλύτερη θέση που έχει πάρει😂Αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

"Τίποτα δεν κρατάει για πάντα " είπε ο Dave στη Rain.Πράγματι,όλα στη ζωή κρατούν λίγο.

[ ΑΛΛΆ Η ΜΕΡΕΝΤΑ ΛΙΓΌΤΕΡΟ;( ]

Γι'αυτό,ζήσε τα πάντα. Και μην μετανιώσεις για τίποτα...

❤❤❤

(surprise chapter w/ a HUGE plot twist might be coming. TOMORROW)