Ephemeral

26.One Day

26.One Day

"One day you will be mine The clouds will part the sun will shine One day you will be mine"

"Αγόρι μου!Άλλαξες τόσο πολύ τα τελευταία δύο χρόνια!"

Η μητέρα του τον τράβηξε στην αγκαλιά της και με τα χείλη της ακούμπησε το μέτωπο του,αλλά εκείνος απομακρύνθηκε βιαστικά.
Με την δικαιολογία ότι θέλει να δει το δωμάτιο του,ανέβηκε επάνω.

Κρατώντας ακόμα τον χαρτοφύλακα στα χέρια του,άνοιξε την πόρτα του δωματίου που είχε μέχρι πριν δύο χρόνια.

Έβγαλε το μαχαίρι,αυτό με το οποίο είχε κάνει τόσους φόνους τα τελευταία χρόνια,και το έβαλε  μέσα σε ένα από τα λούτρινα. Κανείς δεν θα το έβρισκε,κανείς δεν θα υποψιαζόταν τους γονείς του.

Όταν κατέβηκε κάτω,είχαν ήδη καθίσει να φάνε.

"Τι έκανες για σήμερα,Grace;"ειρωνεύτηκε ο πατέρας του.

"Η Miranda μου είπε πως έκανε αστακό με..."

"Μάλιστα...Λοιπόν,Dave,πως είναι η νομική; Τόσα χρόνια δεν έχεις ζητήσει καθόλου χρήματα από εμάς,πως μπορείς και τα βγάζεις πέρα;"ο πατέρας του ήπιε μια γουλιά από το κρασί του.

"Η νομική δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα,πατέρα. Όσο για τα χρήματα,νομίζω πως η δουλειά μου μου δίνει αρκετά για να περάσω και τον επόμενο χρόνο"απάντησε.

"Και που δουλεύεις;"η μητέρα του πήρε το λόγο.

"Σε στριπτιτζάδικο"είπε σοβαρά,αλλά ήθελε να ξεσπάσει σε γέλια.

Ο πατέρας του,γούρλωσε τα μάτια και στραβοκατάπιε.

"Μια πλάκα έκανα,πατέρα"γέλασε"Είμαι εκπαιδευόμενος σε ένα γραφείο και το βράδυ δουλεύω σερβιτόρος σε ένα μικρό εστιατόριο"

"Το φαγητό σας" η Miranda άφησε τα πιάτα στο τραπέζι, και έδωσε ένα μυστήριο βλέμμα στον Dave.

"Σκεφτόμασταν να κάνουμε μια δημοπρασία για τις γιορτές...Έχουμε πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμαστε"ανακοίνωσε η μαμά του.

"Πότε;"

"Ίσως αύριο το βράδυ. Προλαβαίνω να τηλεφωνήσω σε όλους,δεν θα είναι παραπάνω από πενήντα άτομα"

"Καλά"είπε και δοκίμασε από το φαγητό του,όταν το κινητό στην τσέπη του άρχισε να δονείται.

"Μπορώ;"ρώτησε και ο πατέρας του του απάντησε με ένα νεύμα.

Σηκώθηκε από το τραπέζι και έσυρε την μπάρα για να απαντήσει.

"Ποιος;" ρώτησε επιθετικά.

"Το ότι την γλίτωσες την προηγούμενη φορά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα τη γλιτώσεις και αυτήν..."η φωνή του Ivan Drews ξεχώρισε.

"Τι εννο--"

"Κοίτα έξω από το παράθυρο!"τον διέκοψε.

Τέσσερις άνδρες πάνω σε μηχανές βρίσκονταν έξω από το σπίτι.

Φορούσαν σκούφους που κάλυπταν ολόκληρο το πρόσωπο τους και κρατούσαν τα κράνη στο χέρι τους.
"Τι διάολο θες από μένα,Drews;"είπε δυνατότερα από όσο έπρεπε.

"Αυτό που θες και εσύ...Να σε σκοτώσω..."

"Ωω να σου γ--"

"Υπάρχει και μια ακόμη λύση..."ξεκίνησε.

"Ποια;"αναρωτήθηκε αμέσως.

"Αφήνεις την κοπελιά για μένα..."

"Ποια κοπελιά;Τι λες μα--βλάκα Drews;"

"Tην Anderson"

Ξαφνιάστηκε.

"Πως ξέρεις εσύ για αυτήν;"

"Έχω τους τρόπους μου...Τι λες,θα την αφήσεις σε εμένα ή θα τους στείλω μέσα να τα κάνουν όλα της δικιάς σου το κάγκελο;"γέλασε μόνος του.

"Άι στο...Εντάξει,καλά,κάνε ότι θες!"το πρόσωπο του Dave σκοτείνιασε.

Συνειδητοποίησε ότι η Rain δεν ήταν ποτέ δική του,ίσως να μην γινόταν και πότε.

Μπορεί,ακόμη,να τον είχε ξεχάσει-δύο φορές βρέθηκαν,και βιαστικά.

Έπρεπε να κάνει περισσότερα.

Μπορεί ακόμα να τα κάνει,αλλά υπάρχει και ο Drews στη μέση.

Τα πράγματα θα είναι δύσκολα...