Ephemeral

20. No Trouble

20.No Trouble

«I don't need no trouble But sometimes trouble needs me»

"Έτοιμοι;"ρώτησε ο μπαμπάς του Brad.

"Ναι" αποκρίθηκε εκείνος.

Εγώ κούνησα απλά το κεφάλι. 

Κούμπωσα το μπουφάν και βγήκα.
"Θα καθίσω πίσω με την Dayz"ανακοίνωσε ο Brad.

"Με κάνετε να νομίζω πως...τέλος πάντων" είπε ο μπαμπάς του.

Στο δρόμο προς το γήπεδο,η μουσική είχε αναμιχτεί με τα πνιχτά λόγια του κυρίου  Smith,που διαφωνούσε με τον Brad και εγώ απλά καθόμουν ήσυχα,κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

"Φτάσαμε"είπε όλο ενθουσιασμό ο Brad"

"Εντάξει,Braddy,το καταλάβαμε!"είπα.

"Έι,έτσι με έλεγες στα δέκα Dayz!Έχουν περάσει έξι χρόνια"

"Αν το σκεφτείς,δεν είναι και πολλά..."είπα.

[...]

Η ουρά έξω από το στάδιο ήταν ήδη αρκετά μεγάλη.

Ακολούθησα τον Brad στο τέλος της και σταθήκαμε εκεί.Μετά από μια ώρα,ίσως και παραπάνω,δώσαμε τα εισιτήρια μας και περάσαμε μέσα.

"Εδώ είμαστε"έδειξε τις θέσεις.

Πήγα να περάσω και με έσπρωξε.

"Ρεε!"αναφώνησα.

Το παιχνίδι πήγαινε ήδη από τα πρώτα λεπτά,αρκετά καλά.

Με κεφαλιά μπήκε το πρώτο γκολ που εξασφάλισε το 1-0 στα πρώτα 10 λεπτά.

Ο αγώνας σχεδόν τελείωνε.

"ΕΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ,ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!ΑΧΡΗΣΤΟΙ!"ο Brad σηκώθηκε και φώναξε δυνατά,αλλά η φωνή του ενώθηκε με τις φωνές άλλων εξαγριωμένων οπαδών των Lakers,με αποτέλεσμα να μην ακουστεί σχεδόν καθόλου.

"Εντάξει,εντάξει"γέλασα"Είναι φανερό ποιος θα περάσει στο πρωτάθλημα!"

"Σκάσε εσύ, φρικιό,και ασχολήσου με τα ψυχοτέτοια σου"

Πάντα ήμουν ευαίσθητη. Μπορεί να έφταιγε και η 'αρχικού σταδίου κατάθλιψη' που είχα.

Και δεν θα μπορούσα να ανεχτώ τον Brad,αυτόν που ήταν δίπλα μου τόσα χρόνια,που μαζί του έχω περάσει πολλά,να μου μιλάει έτσι.
Μέσα στη φασαρία και την αναστάτωση,σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω.

Αποκλείεται να πρόσεξε ότι έφυγα.

Όσο προσπαθούσα να βγω,τρέχοντας στον διάδρομο,οι οπαδοί των Lakers φώναζαν συνθήματα και εμψώχωναν τους παίκτες,που από ότι φαίνεται ήταν πολύ κοντά στο να σκοράρουν.