Ephemeral

15.Murder One

15.Murder One

            «Murder All.Murder One»

Πρώτα έκοψε το δεξί χέρι.

Η ουσία που είχε βάλει στο ποτό του Spencer Laws,του γνωστού παρουσιαστή των ειδήσεων της Τετάρτης,θα τον κρατούσε ζωντανό ως την τελευταία στιγμή του θανάτου του.

Έβαλε το μαχαίρι τόσο βαθιά,που το αίμα έφτασε μέχρι το μαύρο παντελόνι του.

Άνοιξε τη βαλίτσα και με επιδεξιότητα έβαλε το χέρι μέσα.

Έπειτα,το πόδι.

Ήταν δυσκολότερο να κοπεί,αλλά τα κατάφερε.

Ο 35χρονος Spencer, που αναγκαζόταν να βλέπει τον ίδιο του το θάνατο,φώναζε,ζητούσε βοήθεια.

Αλλά κανείς δεν τον άκουγε.

Τελευταία,έκανε μια τομή στο λαιμό του.

Το αίμα εκτοξεύτηκε αμέσως.

Χάραξε το πρόσωπο του,τόσο άσχημα που τα μάτια του σχεδόν ήταν έξω από το πρόσωπο του.
Ο Dave μάζεψε τα κομμάτια και τα έβαλε όλα μέσα.

Με δυσκολία,έκλεισε την βαλίτσα και διόρθωσε τα γάντια στα χέρια του.

Με το αυτοκίνητο,οδήγησε μέχρι την χωματερή.

Το πτώμα ήταν σε κακή κατάσταση,δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσε να αναγνωριστεί.
 
Κουρασμένος ήδη,επέστρεψε στο ξενοδοχείο.

"Vee;" φώναξε μόλις μπήκε μέσα.

Του αποκρίθηκε με ένα "Μμμ".

"Vee,δεν είμαι καλά"έκατσε δίπλα της στο κρεβάτι.

"Τι έχεις;" τον χάιδεψε,αλλά εκείνος απομακρύνθηκε,όπως έκανε πάντα.

"Τίποτα"απάντησε"Απλά...μετανιώνω που...που έκανα τόσα...Άστο,δεν έχει σημασία"

"Τα μετάνιωσες; Εσύ; Είναι παγίδα,είναι σίγουρα παγίδα" του είπε εκείνη.

Έκλεισε τα μάτια του,και πολλές, ανακατεμμένες σκηνές από αυτά που είχε κάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Γέλασε νευρικά,όταν κατάλαβε πόσες φορές η αστυνομία είχε έρθει τόσο κοντά στο να τον συλλάβει,αλλά δεν τα είχε καταφέρει ποτέ.

Ήξερε καλά να κρύβεται. 

"Έι,σου μιλάω!"η φωνή της Vee έδιωξε τη φρίκη της σκέψης του.

"Ναι"

"Σε ρώτησα τι γίνεται με την κοπέλα που έλεγες ότι θα παρακολουθούμε..."

"Τίποτα " αποκρίθηκε αμέσως.

"Δηλαδή τι; Τελείωσε; Και όλα αυτά που περάσαμε,όλες αυτές τις ατελείωτες νύχτες,τα καλοκαίρια μας,μου λες να τα ξεχάσω όλα αυτά και να προχωρήσω μπροστά;Δεν μπορώ,Lauren,απλά δεν μπορώ!"

"Θα φύγω! Δεν έφταιξα εγώ για αυτό! Σε παρακαλώ,μην σκέφτεσαι έτσι...Είχαμε κάτι,αλλά πρέπει να τελειώσει...Δεν το θέλω,ΠΡΕΠΕΙ να γίνει"

"Τότε φύγε!Φύγε τώρα,και ακόμη και αν το μετανιώσεις,μην τολμήσεις να μου τηλεφωνήσεις!Είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιο φλωράκι της 'καλής κοινωνίας' θα σου την πέσει εκεί..."

"Μα..."

"ΦΥΓΕ"

Έδιωξε κάθε σκέψη από το μυαλό του,όπως έδιωξε τότε και εκείνη. Το μόνο φως που γνώρισε,τη μόνη αχτίδα φωτός στη σκοτεινή και μίζερη ζωή του.

Ίσως να μην μπορούσε να την ξαναβρεί,αλλά κάτι μέσα του του έλεγε πως ήταν πολύ κοντά στο να ξαναβρεί τον εαυτό του,να νιώσει ξανά.

Ήταν όμως τόσο δυνατός για να το αντέξει;