Ephemeral

30. Power

30. Power

Forced to serve upon our knees .our death gets nearer by the hour

Έτρεχα.

Τόσο γρήγορα,που είχα την εντύπωση πως η καρδιά μου θα έβγαινε από το σώμα μου,λαχάνιασα και με δυσκολία μπορούσα να αναπνεύσω.

Το είχα πάρει απόφαση,θα μιλούσα στο διοικητή της μαμάς  για τον Dave - Carter,όπως στο διάολο τον έλεγαν τέλος πάντων.

Ένα αυτοκίνητο μπήκε μπροστά μου και με σταμάτησε.

"Που νομίζεις ότι πας;"

Κάποιοι,νέα καλλυμένα τα πρόσωπα τους με έπιασαν και με έβαλαν μέσα στο αυτοκίνητο.

"Η μαμά μου είναι αστυνομικός,ξέρετε.."είπα.

"Λες να μην το ξέρουμε αυτο;"ένας από εκείνους γύρισε πίσω και με κοίταξε,ενώ έβαζε μπροστά το αυτοκίνητο.

"Και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα με αφήσει;"ρώτησα.

"Δεν θα σε αφήσει. Αυτό θέλουμε" απάντησε ένας άλλος.

"Κάντε την να σκάσει!"συμπλήρωσε κάποιος άλλος από τη θέση του συνοδηγού,με μια φωνή που έμοιαζε να ανήκει σε κάποιον όχι μεγαλύτερο από είκοσι.

Αν και μου φάνηκε ειρωνικό,ένας από τους άλλους έπιασε ένα κομμάτι  σχοινί από το πίσω μέρος του φορτηγού και έδεσε το στόμα μου.

Η αίσθηση του σχοινιού στο στόμα μου με έκανε να θέλω να τα βγάλω,αλλά κρατήθηκα.

"Πρόσεχε!"φώναξε κάποιος από εκείνους στον οδηγό,και ακολούθησε ένα γρήγορο φρενάρισμα.

Χτύπησα το κεφάλι μου επάνω στο φορτηγό και έπεσα.

[...]

"Επιτέλους ξύπνησες. Είχα την εντύπωση πως αυτό θα έπαιρνε αιώνες!"

"Ποιος είσαι πάλι εσύ;"έτριψα το κεφάλι μου που πονούσε ακόμη.

"Θα προτιμούσα να μην το μάθεις αυτό. Αλλά,ίσως να με λένε Noah και ίσως να σου ένα χρόνο το πολύ. Σου το λέω σε περίπτωση που χρησιμοποιήσεις αυτόν τον τρόπο για να με κάνεις να σε αφήσω να βγεις. Αλλά ξέχνα το,δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση!"

"Καλά καλά δε σου ζήτησα να μου πεις και την ιστορία της ζωής σου!"είπα δυνατά και πήγα να σηκωθώ.

Τα χέρια μου και τα πόδια μου ήταν δεμένα και με δυσκολία μπορούσα να κάνω κινήσεις.

"Ο Dave φταίει για αυτό;Εκείνος σας έβαλε;"

"Ο Franco δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό. Ο Ivan,αυτός μας έβαλε να το κάνουμε για να πάρουμε λεφτά από τη μάνα σου. Θα μπλέξουμε με μπάτσους,ναι,αλλά οι '16' ξέρουν καλά τη δουλειά..."

"Μπορώ να...έχω λίγο νερό;"

"Όχι. Απαγορεύεται να σου δώσω φαγητό ή νερό,τουλάχιστον για τις επόμενες τρεις μέρες"

Η φωνή του ήταν αυστηρή,όχι σαν πριν.

"Τι γίνεται; Ξύπνησε αυτό;"Κάποιος μπήκε και κλείδωσε ξανά την πόρτα.

Αναγνώρισα τη φωνή του,ήταν ο Alan Cooper,ο πρώην της Catherine McArthur.

"Ναι,σειρά σου να την κρατήσεις,πρέπει να...κάνω κάτι που ζήτησε ο Ivan " σηκώθηκε όρθιος.

Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω του,o Alan έστριψε το κεφάλι του προς το μέρος μου.

"Εσύ είσαι η Rain,από το σχολείο της Catherine,σωστά;"χαμογέλασε.

"Ναι. Και εσύ ο...πρώην της " δήλωσα κάτι προφανές.

"Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα την είχα αφήσει να φύγει...Δεν ήμουν νηφάλιος τότε,αλλιώς θα έκανα και εγώ αυτές τις μαλακίες που κάνουν στις ταινίες:θα έτρεχα από πίσω της,θα της μιλούσα..."

"Καλά να πάθεις " ψυθίρισα.

"Τι είπες;"ρώτησε εκείνος.

" Νομίζω ότι πρέπει να σε ενημερώσω για κάτι. Σε λίγο,οι φίλοι σου θα είναι εδώ,αλλά αυτοί δεν θα την γλιτώσουν όπως εσύ. Θα τους δεις να σκοτώνονται. Μπροστά σου " συνέχισε.

"Αυτός ο Ivan είναι ψυχάκιας;"ειρωνεύτηκα " Γιατί δεν μου φαίνεται και πολύ σώος με όλα αυτά που γίνονται εδώ μέσα..."

"Και που είσαι ακόμα"γέλασε.