Ephemeral

18. It's All In The Game

18. It's All In The Game

«Many a tear has to fall but it's all in the game.All in the wonderful game»

Κοίταξα το αυτοκίνητο του Luke να απομακρύνεται.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να φύγω,να μην πάω στους Smith.

Ήξερα πως δεν θα ήταν όπως ήταν παλιά.

Προχώρησα διστακτικά,πάτησα το υγρό ακόμα γρασίδι και ανέβηκα τα σκαλάκια.

Το χέρι μου πήγε μόνο του στο κουδούνι και η κυρία Smith σε δευτερόλεπτα βρισκόταν μπροστά μου.

"Γ..γειά σας"είπα και της έδωσα ένα χαμόγελο.

"Daisy!Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!"με αγκάλιασε.

Λάθος διατύπωση. Έπρεπε να πει"Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που δεν πέθανες!". Τέλος πάντων.

"Ποιος είναι;" ρώτησε κάποιος από μέσα.

Ο Brad.

"Ελα,θα χαρείς να την δεις!"

Ο Brad πλησίασε και με κοίταξε.

Δεν έκανε βήμα.

Έκανα εγώ.

"Dayz"μου είχε λείψει ο τρόπος που πρόφερε το παρατσούκλι που μου είχε βγάλει,και είχε περάσει καιρός που τον είχα ακούσει να το λέει.

Τα χέρια του τυλίχτηκαν βιαστικά γύρω από τους ώμους μου. Έβαλα τα δικά μου από κάτω.

"Πέρασε" είπε η μαμά του,που στεκόταν ακόμη εκεί.

"Δεν χρειάζεται"είπε ο Brad"Θα πάμε μια βόλτα. Και το απόγευμα θα πάμε στον αγώνα"

"Σοβαρολογείς;" ενθουσιάστηκα.

"Φυσικά. Όλα για την Dayz μου"

"Είμαστε δεκαέξι,Brad"γέλασα"Δεν είμαστε μωρά"

[...]

"Αυτό είναι το σχολείο μου"έδειξε το μεγάλο κτήριο στην άκρη του δρόμου.

"Είναι πολύ μεγάλο σε σχέση με αυτό του Greenville"διαπίστωσα.

"Ναι. Και που να δεις μέσα"

Μια αμήχανη σιωπή επικράτησε.

"Πως λένε την κοπέλα σου;" ρώτησα.

"Τι;"

"Πως τη λένε την κοπέλα σου;" επανέλαβα.

"Αα,αυτό. Δεν έχω"είπε γελώντας"Εσύ πως τα πας;"

"Ούτε εγώ έχω αγόρι"αναστέναξα.

"Με το...άλλο...πως πάει;"