Ephemeral

13.Lost In The Woods

13. Lost In The Woods

« You're lost in the woods they say to me»

"Μείνε εδώ,Rain!"ο Luke ακουγόταν αγχωμένος.

"Οχι,θα έρθω μαζί σου"τον τράβηξα απαλά πίσω.

"Εντάξει..."δέχτηκε.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο,κλείνοντας σιγά την πόρτα,δεν έπρεπε να μας ακούσει κάνεις-αν ήταν κάποιος άλλος εκεί.

Περπατούσα πίσω του,για αρκετή ώρα.

Τα δέντρα γύρω πύκνωναν,όσο προχωρούσαμε. Ήταν νύχτα,το μόνο φως που είχαμε ήταν από τον φακό του κινητού.

"Νομίζω ότι..."στάθηκε για λίγο ακίνητος.

"Ωω Θεέ μου"έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου.

Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα,και τα άφησα να κυλήσουν σιγά σιγά στα μάγουλα μου.

Ο Luke γονάτισε,την ακούμπησε.

"Είναι ζωντανή!"φώναξε σχεδόν.

Γονάτισα δίπλα του και ακούμπησα το χέρι μου για να νιώσω τους σφυγμούς της.

"Είναι ζωντανή,είναι απλά πολύ άσχημα χτυπημένη..."συμπέρανε.

Τη σήκωσε στα χέρια του,και μου έκανε νόημα να μπω μπροστά.

Έπρεπε να πάμε πάλι στο αυτοκίνητο,θα ήταν εύκολο,σωστά;

"Luke!"φώναξα και σταμάτησα να τρέχω.

Δεν είχα ακούσει τα βήματα του,την καθησυχαστική φωνή του,εδώ και λίγη ώρα.

"Luke;Που είσαι;" είπα ξανά.

Αυτή τη φορά,κάτι κουνήθηκε,πίσω από τα δέντρα.

Είχα αρχίσει πραγματικά να φοβάμαι.

Τρέχοντας ξανά,πήγα προς το μέρος που υπολόγισα πως είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Αλλά δεν ήταν κανείς εκεί,το αυτοκίνητο έλειπε.

Η πρώτη σκέψη που είχα,ήταν πως κάποιος το είχε κλέψει.

Οι γέροι άντρες που είδαμε προηγουμένως,δεν ήταν πια εκεί.

Ύστερα,σκέφτηκα μήπως το πήρε ο Luke.

Η τελευταία εξήγηση ήταν να το έκλεψαν οι απόγονοι του Αϊνστάιν,και το χρησιμοποίησαν για να αποικήσουν στον Άρη.

Άρα, η δεύτερη εξήγηση φάνταζε πιο λογική...

"Σκατά!"φώναξα,και κλώτσησα μερικά πετραδάκια μπροστά από το πόδι μου.

Ξεφύσηξα και κοίταξα δεξιά και αριστερά,ψάχνοντας για κάποιο αυτοκίνητο.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη και του τηλεφώνησα.

"Συγγνώμη,Rain,καταλαβαίνεις...έπρεπε να τη φέρω στο νοσοκομείο..."απολογήθηκε.

"Είναι καλά;"ρώτησα.

"Μόλις την πήραν,μην ανησυχείς,θα έρθω να σε πάρω...Περίμενε εκεί"είπε και το έκλεισε.

Το κρύο αυξήθηκε,έτριψα τις παλάμες μου κατά μήκος των χεριών μου,για να ζεσταθώ.

Θα περίμενα για δύο περίπου ώρες,όταν το σκουρόχρωμο αυτοκίνητο του Luke,πλησίασε.

Άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα με δύναμη.

"Είμαι πάρα πολύ καλά,ευχαριστώ για το ενδιαφέρον..."είπα,χωρίς να κάνω ξεκάθαρο αν αστειεύομαι ή όχι.

"Σου ζήτησα συγγνώμη..."

"Εντάξει,Luke!"

Φτάσαμε στο νοσοκομείο μετά από μισή ώρα.

"Μήπως θα έπρεπε να ενημερώσεις τους γονείς σου;"ρώτησε, αμέσως μόλις καθίσαμε στις σκληρές καρέκλες του διαδρόμου.

"Αυτό θα κάνω"

Απομακρύνθηκα και πήρα τηλέφωνο στο σπίτι.

"Μαμά;"είπα,διστακτικά στην αρχή.

"Ελα Rain μου"

"Η Aur είχε ένα ατύχημα,είμαστε στο νοσοκομείο με τον Luke.."

"Οι γονείς της το ξέρουν;" με ρώτησε.

"Νομίζω πως όχι"

"Καλό θα ήταν να τους πάρετε και να τους πείτε..."

"Εντάξει μαμά"

Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του Luke και έκλεισα τα μάτια μου.

Έπρεπε να ξεκουραστώ,δεν ήξερα τι μπορούσε να μας περιμένει αύριο.

Χελλοου του δε σμολ αμάουντ οφ πιπολ χου ρίιντ δις...

Χάλια και βιαστικό κεφάλαιο,ίσως ένα από τα χειρότερα που έχω γράψει...😟αλλά εξκιούζ μι,διάβαζα όλη μέρα και...εμ...ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ😠

Σε εσάς τις εξι-εφτά εκεί έξω που διαβαζετε αυτην τη στιγμή,εύχομαι το 2017 να σας δώσει ότι δεν σας έδωσε το '16-νωρις το θυμήθηκα😓- ευχαριστώ για την υποστήριξη😂,και έχω να πω πως η ιστορία έχει αρκετό καιρό μπροστά της😉😁

Δεν ξέρω γιατί γράφω Α/Ν☺🔫

ΠΕΙΝΑΩ.

ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΘΙ ΠΙΠΟΛ.

ΟΛ ΔΕ ΛΟΒ,
TATE LANGDON'S WIFE😑