Ephemeral

11. Living Is A Problem Because Everything Dies

11. Living Is A Problem Because Everything Dies

«Everywhere I look someone dies / wonder when it’s my turn»

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχες;

Πως ζούσαν οι υπόλοιποι τις ζωές τους;

Ή,αν αποφάσιζες απλά να τελειώσεις τη ζωή σου.

Ποιος θα νοιαζόταν;

Θα πονούσε κανείς,άραγε;

Αυτά σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες,μια από τις πολλές φορές που θέλω να δώσω τέλος στη ζωή μου.

Δεν νομίζω ότι αξίζει να ζω.

Κάθε μέρα, αυτοκτονουν περίπου 90 ανθρωποι.

Γιατί να μην είμαι μια από αυτούς;

Γιατί να πρέπει να αναγκάζομαι να ζω αυτή τη ζωή που δε μου προσφέρει τίποτα;

Δεν βρίσκω λόγο να είμαι χαρούμενη.

Ξέρω,αυτό λέγεται κατάθλιψη.
Και ξέρω πως πολλοί κατάφεραν να την ξεπεράσουν.

Αλλά,όχι εγώ.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα,ούτε μια μέρα από αυτά που πέρασα τον τελευταίο χρόνο.

Την είχε καταστρέψει. Την έκανε να εξαρτάται από αυτόν. Να της λείπει η αγκαλιά του,το φιλί του,τα μάτια και το χαμόγελο του. Και τότε έγινε το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει.
Όχι,δεν την παράτησε για άλλη. Θα ευχοταν να είχε γίνει αυτό. Έτσι τουλάχιστον,θα ήταν χαρούμενος και...ζωντανός. Είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν,από καρκίνο. Και από τότε, εκείνη είχε κλειστει στον εαυτό της,είχε φύγει από τους πάντες και τα πάντα.

"Ελα!"της φώναξε

Εκείνη είχε κουραστεί να τρέχει,τα πόδια της πονούσαν και τα μάτια της έτσουζαν.

"Που πάμε;"

"Έχω μια ιδέα"

"Στις τρεις τα ξημερώματα;" γέλασε με τη φωνή της να ακούγεται λαχανιασμένη.

"Ναι,μωρό μου.Θα σου αρέσει. Πολύ"

"Έρχομαι,Brian,περίμενε με"του φώναξε και εκεινος γύρισε να την κοιτάξει.

Αλλά δεν πρόλαβε να δει τα γλυκά της μάτια για άλλη μια φορά.

Έπεσε.

Τις επόμενες βδομάδες,ήταν σε κώμα.

Ο όγκος προχώρησε,το σώμα του δεν άντεξε.

Και τον έχασε.

Έχασε το μόνο άτομο που την έκανε χαρούμενη.

Τώρα,ένα χρόνο μετά,τα παρατάω.

Δεν αντέχω άλλο...

Μου λείπει.

Θα πάω να τον βρω.

Τουλάχιστον τώρα,οι ψυχές μας θα βρουν η μία την άλλη,και δεν θα τον αφήσω ποτέ.

Δε θα σε αφήσω ποτέ,Brian,ακούς;

"Γιατί να βλάψεις τον εαυτό σου για ένα αγόρι;",θα έλεγαν πολλοί.

Δεν ήταν απλά ένα αγόρι.

Συμπλήρωνε τέλεια τις ατέλειες μου,και εγώ τις δικές του.

Έχεις χάσει έναν άνθρωπο που σήμαινε πολλά για σένα,τόσα πολλά που δεν μπορείς καν να τα χωρέσεις σε μερικές προτάσεις;

Έχεις πονέσει τόσο, που δεν έχεις καν τη δύναμη να κλάψεις για εκείνον;

Εντάξει,ίσως να είναι ανόητο να βλάψω τον εαυτό μου,αλλά τώρα ειναι ήδη αργά. Το έχω αποφασίσει.

Συγγνώμη μαμά,ξέρω ότι αξιζω περισσότερα,αλλά κανείς δεν μου το δείχνει.

Συγγνώμη μπαμπά,ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι καλοί κατά βάθος,αλλά θα με κρίνουν.

Έρχομαι,Brian,περίμενε με...