Ephemeral

2. Killing For A Living

2.Killing For A Living

« Killing just to live,killing for living,living just to kill... »

Σκεφτόταν όλη μέρα το κορίτσι από το λεωφορείο.

Όμορφη ήταν.

Είχε ήδη ψάξει για αυτήν. Δεν ήταν και δύσκολο,αν σκεφτείς πως ήταν δουλειά του να βρίσκει πληροφορίες για τους άλλους.

Και να τους σκοτώνει.

Αλλά αυτό δεν είχε και τόση σημασία,τώρα.

Η Rain Anderson, εμένε σε μια σχετικά απομακρυσμένη γειτονιά στο Greenvilleμαζί με τους γονείς της και τον μικρό της αδερφό. Πήγαινε στο ιδιωτικό του Greenville, από εκεί την είχε δει να βγαίνει.

Είχε πάει για δουλειά στην πόλη της.

[...]

Μέσα του,όλα πάλευαν χωρίς αποτέλεσμα.

Ήταν τόσο νέος,μα είχε αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στο να παίρνει τις ζωές των άλλων.

Δεν είναι ανόητο;

Να ζεις για να σκοτώνεις.

Να σκοτώνεις για να ζεις.

Γιατί πια, το αίμα ήταν ο παράδεισος του,η βραχνή  φωνή των θυμάτων,που έσβηνε από τον πόνο,ήταν ο λόγος που ζούσε και η στιγμή που έβαζε το μαχαίρι μέσα τους του έδινε οξυγόνο.

Δεν σκότωνε για τα χρήματα,ούτε καν γιατί τον ανάγκαζαν να σκοτώσει.Ναι,στην αρχή ίσως να το έκανε για αυτό. Δεν είχε και την καλύτερη παιδική ηλικία..Αλλά τώρα,τώρα πια σκοτώνει για άλλο λόγο.

Σκοτώνει για την ευχαρίστηση του.

Δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα,αυτό που νιώθει καθώς το καυτό αίμα κυλάει από την πληγή που ο ίδιος δημιούργησε.

Δεν μπορεί να συγκρατήσει το αυτάρεσκο χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπο του κάθε φορά.

Άφησε το μαχαίρι πάνω στο τραπέζι με δύναμη.

Έπλυνε από τα χέρια του το αίμα που είχε στεγνώσει.

Για άλλη μια φορά,τα είχε καταφέρει.

Τα χέρια του, κρύα.

Όπως και η ψυχή του.

Ήξερε ότι όσο και να ξέρει να κρύβεται,όσο και να νομίζει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την σοβαρότητα της κατάστασης,κάποια στιγμή θα τον ανακάλυπταν. Θα φρόντιζε όμως αυτή η στιγμή να μην έρθει σύντομα.