Ephemeral

24. Guns,guns,guns[Pt.1]

24.Guns,guns,guns [Pt.1]

«American hunter, bring 'em up the north side Guns, guns, guns Run, take the money, here's a bullet for your boyfriend Guns, guns, guns»

R

"Vee!"

"Καλημέρα λέμε πρώτα!"η Vee σηκώθηκε σιγά σιγά.

"Θα μείνεις εδώ σήμερα. Πρέπει να πάω...σε πολλά μέρη"

"..Καλά..."

Πήρε το όπλο από την βαλίτσα,το έβαλε στη μέσα πλευρά από το μπουφάν του και βγήκε από το δωμάτιο.

"Καλημέρα..."η γυναίκα από τη ρεσεψιόν τον είδε για ακόμη μια φορά.

"Με λένε Carter"είπε ξανά το ίδιο ψέμα.

"Καλημέρα,Carter"

Έκανε να φύγει,η γυναίκα τον φώναξε.

"Η κοπέλα που ήρθε είναι γυναίκα σου;"

"Δεν είμαι παντρεμένος"

"Αα φυσικά,εμείς στην ηλικία σας είχαμε και παιδιά!Εγώ όταν ήμουν σαν εσένα,είχα ήδη την κόρη μου και περίμενα τον γιο μου!"

Χαμογέλασε πάλι.

"Ωω,πολύ ωραίο χαμόγελο,νεαρέ. Τα κορίτσια σίγουρα θα σου το λένε συχνά αυτό...Μου θυμίζει τον μακαρίτη τον άντρα μου..."χαμήλωσε το κεφάλι της.

Εκείνος κοίταξε βιαστικά την ώρα.

"Ευχαριστώ"ψυθίρισε σχεδόν"Είστε πολύ ευγενική,αλλά πρέπει να φύγω"

"Τίποτα αγόρι μου. Στο καλό,και εγώ στη διάθεσή σου!"του έδωσε ένα μικρό χαμόγελο με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο της.

Κανονικά θα την είχε αποφύγει,δεν θα της μιλούσε καν.
Αυτή η Rain Anderson είχε επιρροή πάνω του.

Όλα πάνω της ταίριαζαν τέλεια,η ύπαρξη της ήταν μια αρμονική συνεργασία της φύσης.

Ήταν λες και κάποιος την έφτιαξε για να ανήκει σε εκείνον,μόνο σε εκείνον.

Την σκεφτόταν όλη μέρα.

Την σκεφτόταν να του χαμογελάει.

Να είναι μαζί.

Αλλά αυτό προϋποθέτει να αλλάξει την συμπεριφορά του.

Να αλλάξει τον εαυτό του.

[...]

Μερικές ώρες μετά,έβαλε το σχέδιο του σε εφαρμογή.

Είχε τον δικό του τρόπο να της δείξει πως νιώθει.

Όσο περίεργος και ανατριχιαστικός και να ήταν αυτός.

Αγόρασε ένα τζιν παντελόνι και μια μπλε μπλούζα και τα φόρεσε.

Στο χέρι του,κράτησε ένα ντοσιέ με χαρτιά. 

Άρχισε να χτυπάει τις πόρτες στα σπίτια.

"Γειά σας"έβαλε τα δυνατά του να είναι ευγενικός"Έρχομαι από το ορφανοτροφείο"

"Πέρασε,παιδί μου"είπε καλοσυνάτα η γυναίκα.

Κάθισε στον καναπέ της.

"Την φετινή χρονιά,στις εγκαταστάσεις μας μεταφέρθηκαν πολλά παιδιά. Ξέρετε,κακοποιημένα,ορφανά μικρά παιδιά. Χρειαζόμαστε επειγόντως οικονομική ενίσχυση,αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να βρεθούν ξανά χωρίς σπίτι..."ήταν αρκετά πειστικός.

"Περίμενε αγόρι μου,θα σου φέρω χρήματα"

Η γυναίκα σηκώθηκε.

"Μπορείτε να μου φέρετε και την ταυτότητα σας;Για να γράψω το όνομα σας στους δωρητές"

Επέστρεψε και του την έδωσε,μαζί με τα χρήματα.

Σημείωσε το όνομα.

Αλλά δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν.

"Σας ευχαριστώ,θα ανταμειφθείτε για αυτήν την δωρεά σας"της έσφιξε το χέρι.

Στο διπλανό σπίτι,είχαν κατοικίδιο.

"Γειά,είμαι από την φιλοζωική,θέλω να σας πάρω μια συνέντευξη"είπε σε μια ακόμη μεσήλικη γυναίκα.

"Ναι,φυσικά"

Μπήκε μέσα.

"Πότε αποφασίσατε να πάρετε κατοικίδιο"

"Πέρυσι"

"Πως το λένε;"

"Τη λένε Poppy,είναι της κόρης μου,για την ακρίβεια..."

Μετά από ώρα,ζήτησε και την δική της ταυτότητα,αλλά ούτε αυτή του χρειάστηκε.

"Σας ευχαριστώ"έφυγε.

Το τελευταίο σπίτι που πήγε,ήταν η τελευταία ελπίδα του.

Έσφιξε το όπλο μέσα από το μπουφάν και χτύπησε το κουδούνι.

Μια νεαρή κοπέλα,μπορεί γύρω στα 25,άνοιξε την πόρτα.

"Γειά σου"του είπε.

"Γειά"έξυσε το κεφάλι του.

"Τι...θέλεις;"ρώτησε αυτή.

"Κάνω...μια έρευνα. Για την καταναλωτική μανία σήμερα,ειδικά στο γυναικείο φύλο"

"Μάλιστα"

"Θέλω να δω την ταυτότητα σου,για να σιγουρευτώ για μερικά στοιχεία..."

Riley Peverdson.

23 Απριλίου 1987.

R.

Ναι,αυτό ήταν.

Έβγαλε το όπλο και το τελείωσε αμέσως.

Σήκωσε την μπλούζα της και με ένα μαχαίρι,χάραξε ένα R,στην κοιλιά της.

Το έβγαλε φωτογραφία και έφυγε.

Είχε να την δει καιρό.

Τι θα έκανε τώρα,άραγε;

Μπήκε στο αυτοκίνητο, χωρίς να ξέρει που πάει.

Έπρεπε να ολοκληρώσει τη λέξη πριν βραδιάσει.