Ephemeral

31. Scared

31. Scared

"I know you're still there because you're scared"

"Luke. Πρέπει να σου πω κάτι..."τον κοιτούσα απολογητικά " Είσαι ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μου"

"Τώρα;Περιμένουμε να σκοτωθούμε και εσύ μου λες ότι είμαι ότι καλύτερο σου συνέβη;Δεν χρειάζεται.Ξερω ότι είμαι τέλειος"

Γέλασα χαμηλόφωνα και κοίταξα την Rain για μια στιγμή.

Την είχαν δέσει στην άλλη πλευρά του δωματίου,δεμένη και είχαν όλοι μαζευτεί γύρω της.

"Πήγα να αυτοκτονήσω,για τον Brian"

Τα μάτια του σκοτείνιασαν. Δεν με κοιτούσε πια όπως πάντα,τα μάτια του συνάντησαν με μίσος τα δικά μου. Αυτά τα μάτια που τόσο καιρό με κοίταζαν χαρούμενα,ήρεμα,τώρα με έκαναν να νιώθω τύψεις. Δεν μετακίνησα τα δικά μου μάτια. Έμεινα να τον κοιτάζω με ένα περίεργο,απόμακρο βλέμμα.

"Γαμώτο!"φώναξε προκαλώντας την προσοχή των άλλων "Και να φανταστείς πως για καιρό νόμιζα πως ήσουν διαφορετική..."

"Συ-συγγνώμη Luke...Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει,συγγνώμη "

"Το μετάνιωσες;"είπε δυνατά για ακόμη μια φορά. 

Δεν απάντησα.

"Ήθελες να έχεις εκείνον αντί για εμένα;" συνέχισε. 

"Ήθελες,Rose;"

Ακούστηκε σαν τη φωνή του...σαν να μου μιλούσε. Ήταν βαθιά,και ο ήχος της μου έδινε την εντύπωση πως ο Brian χαμογέλασε μόλις πρόφερε το όνομα μου.

"Ναι,Brian " ψυθίρισα.

"Ποιος Brian;Ο αδερφός μου έχει πεθάνει εδώ και καιρό,σωστά Aurora;" o Ivan Drews μπήκε μπροστά μου "Πρέπει να κάνεις κάτι με την κοπέλα σου,φίλε. Νομίζω ότι τα χάνει σιγά σιγά"

Δεν είχα ιδέα - και ούτε είχα σκεφτεί ποτέ ότι ο Ivan Drews ήταν αδερφός του Brian.Αν ίσχυε αυτό,τότε το επίθετο του δεν είναι Drews,αλλά...Turner.

"Ivan...Turner,σωστά;"προσπάθησα να μετακινηθώ,χωρίς αποτέλεσμα - αφού η καρέκλα μου ήταν δεμένη με αυτή του Luke,και τα χέρια μου πίσω από το σώμα μου - προκαλώντας ένα σύντομο γέλιο στον Ivan.

"Κάποτε " απάντησε και έβγαλε ένα όπλο.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά,και έσφιξα με δυσκολία το χέρι του Luke,ξεχνώντας ότι έγινε.

"Τώρα είμαι ο Ivan Drews,ξέρεις " έβαλε το όπλο του στο λαιμό μου και ήρθε απειλητικά κοντά " Θα σκοτώσω εσένα πρώτα,και ύστερα τον μικρό από κει. Αλλά θέλω να το κάνω μπροστά στην φίλη σας,την Rain. Γιατί να της στερήσω αυτό το υπέροχο θέαμα;"

Ένιωθα τα δάκρυα να ξεχειλίζουν από τα μάτια μου και να τρέχουν σαν δύο ορμητικά ποτάμια,διασχίζοντας  γρήγορα τα μάγουλα μου.

Ο Luke έσκυψε πίσω και μου ψυθίρισε:"Δεν ξέρω τι έκανα λάθος...Συγγνώμη" και ο Ivan φώναξε τους υπόλοιπους.

Ένας από αυτούς,με σκούρα καστανά μαλλιά,πλησίασε. Το λιγοστό φως με εμπόδιζε να διακρίνω ολόκληρο το πρόσωπό του.

Έλυσε τον Luke,και εκεινος έκανε βήμα για να τρέξει μακριά,αλλά οι άλλοι τον έπιασαν.

[...]

"Πως θα ήθελες να σκοτώσουμε τη φίλη σου;" ο Ivan στάθηκε ακριβώς μπροστά από την Rain,με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο του.

Ο Ivan θα ήταν όμορφος,αν τον ενδιέφερε η εμφάνιση του. Είχε ξανθά μαλλιά,που ήταν έρχονταν σε αντίθεση με τα σκούρα καστανά,σχεδόν μαύρα μάτια του . Όταν χαμογελούσε,ακόμη και με αυτό το αλαζονικό και αυτάρεσκο χαμόγελο,ένα λακκάκι εμφανιζόταν στο αριστερό του μάγουλο.

Τη σιωπή στο δωμάτιο έκοβαν κάθε λίγα δευτερόλεπτα οι αναπνοές όλων,και οι λυγμοί μου.

Αντίθετα με εμένα και τον Luke,ή Rain φαινόταν ψύχραιμη,σαν να περίμενε κάποιον να έρθει μαγικά και να μας πάρει από 'δω μέσα.Γελούσε χαμηλόφωνα,ήταν σαν να μη βρίσκεται εκεί.

"Θα μου απαντήσεις;"ο Ivan ήρθε μπροστά από εμένα.

Οι υπόλοιποι είχαν πιάσει τον Luke,εμποδίζοντας τον να φύγει.

Εκείνη και πάλι δεν απάντησε.

"Ωραία " είπε ο Ivan με την βαθιά φωνή του " Θα την σκοτώσω με μια σφαίρα στην καρδιά,νομίζω είναι αρκετή!"

Οι δικοί του συμφώνησαν και το όπλο του έφτασε εκεί που περίμενε.

Νομίζω πως όλοι μπορούσαν να ακούσουν την καρδιά μου να χτυπάει με έναν πολύ γρήγορο,καθόλου σταθερό χτύπο.

Μέχρι το τέλος...