Ephemeral

28.Illusions

28.Illusions

"I'm having illusions driving me mad inside. I'm having illusions I'm having illusions fucking me up in my mind"

"Έτοιμος,Dave αγάπη μου;"με ρώτησε.

"Ναι γα-"πήγα να πω πω " Μαμά,ήθελα να πω..."

"Ωραία,έχουν ήδη μαζευτεί κάτω!Κατέβα σιγά σιγά"

"Ναι,φυσικά μητέρα"

Τι σκατά σκέφτονται; Νομίζουν πως ενδιαφέρομαι για τις κωλοκουρτουριάρικες μαλακίες τους;

Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην πάθει τίποτα η Rain. Όχι μέχρι να της μιλήσω.

Να της πω τα πάντα,το ποιος είμαι,το πώς νιώθω για αυτήν.

Πως εκείνα τα γαλάζια μάτια της,εκείνος ο απέραντος ωκεανός που δεν έχω το θάρρος να κολυμπήσω μέσα του, εκείνο το χαμόγελο που θέλω τόσο πολύ να δω,κάθε πράγμα σε εκείνη,είναι ο λόγος που θέλω να ζω.

Δεν θέλω πια να ζω για να παίρνω τις ζωές των άλλων,θέλω να ζω για εκείνη .

Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Κάτι με τραβάει σε αυτό,κάτι μέσα μου θέλει να πάρω εκδίκηση;

Εκδίκηση για τι;

Δεν έχω ιδέα.

Αν αυτό το κάτι μέσα μου δεν ήθελε να τα κάνω όλα αυτά,τώρα θα σπούδαζα νομική,θα είχα κάποια σαν την Rain δίπλα μου και θα ήμουν ευτυχισμένος.

Τώρα;Είμαι σκατά.

Γαμώτο,ποτέ δεν το ήθελα αυτό...

"Dave;"με φώναξε πάλι από τις σκάλες.

"ΈΡΧΟΜΑΙ" απάντησα.

[...]

"Υπάρχει κανείς εδώ μέσα που έχει παιδιά;"ο πατέρας μου γύρισε και ένευσε στη μητέρα μου.

Εκείνη έφερε ένα κουτί,από όπου ξεχώριζε το λούτρινo που έβαλα το μαχαίρι.

"Μαμά!"είπα σχεδόν δυνατά "στάσου,δεν μπορείς να το δώσεις αυτό!"

"Γιατί..."

Μήπως επειδή έχεις ενοχές?Ότι αν πάρει κάποιος άλλος το μαχαίρι,θα κατηγορηθεί για τα δικά σου σκατά;

"ΣΚΑΣΕ.ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ"

Το κεφάλι μου.

Έβαλα αμέσως τα χέρια μου και ακούμπησα στον μπεζ τοίχο.

"Είσαι καλά,παιδί μου;Τι έγινε;"ανησύχησε και ήρθε δίπλα μου.

"Τίποτα μαμά..."αναστέναξα,κρατώντας ακόμη με τα κρύα χέρια μου το κεφάλι μου "απλά μην πετάξεις αυτό το παιχνίδι..."