Kayıp (TAMAMLANDI)

24. Kısım

Ev mi?

Yatağımdan sanki uzun bir uykudan uyanıyormuş gibi kalktım. Odamdaydım, her şey yerindeydi. Kapım her zaman ki gibi kapalıydı. Odayı camdan gelen bahar güneşi aydınlatıyordu.

Masamda bilgisayarım ve ders kitaplarım duruyordu. Odanın dışından televizyonun sesi geliyordu.

Her şey bir rüya mıydı?

Odanın kapısını açıp dışarı çıktım. Yavaşça evin koridorunda ilerledim, mutfağa vardığımda kapının açık olduğunu gördüm. İçeri girdiğimde annem yemek hazırlıyordu.

Annem.

Annem beni görünce yüzünde bir gülümseme belirdi.

"Emre'm uyanmışsın. Amma da uyudun ha."

"Anne?"

Ah annem, ne kadar çok özlemişim onu. Her zaman ki gibi üstünde gündelik kıyafetleri vardı. İçimi ısıtan bir gülümsemesi vardı.

Annem yanıma geldi. Yanağıma bir öpücük kondurdu ve o an gerçekten burda olduğumu hissetmeye başladım.

Mutfaktan çıkıp salona yöneldim. Babam televizyon izliyordu, abimse bilgisayarla uğraşıyordu. Babam beni görünce gülümsedi.

"Günaydın oğlum. İyi uyudun mu?"

"Uyudum babam. Aslında, saat kaç ya?" Babam saatine bakarken abim cevapladı.

"Öğlen iki."

"Oha, o kadar uyudum mu ya?"

Abimle babam güldü. Babamın yanına oturup televizyon izlemeye başladım.

Bir dakika.

Abi?

"Yemek hazır!" annemin sesi çok neşeli geliyordu.

Hep beraber kalkıp mutfağa gittik. Yemek sofrasına oturduğumuzda annem yemek koyuyordu.

"Hayatım dur, ben koyayım yemeği yorulma." dedi babam. Annem güldü.

"Gerek yok bitanem ben hallediyordum."

Her şey o kadar normaldi ki kendimi çok iyi hissetmeye başlamıştım. Az önce abimle ilgili bir düşünce vardı aklımda ama gitti şimdi. Neydi ki o?

Neyse.

Yemeğimizi bitirip salona geçtik. Her zaman ki izlediğim dizinin yeni bölümü vardı televizyonda onu izliyorduk. Komedi dizisi olduğu için hep beraberce gülüyorduk.

"Emre"

Bu ses neydi?

"Bir şeyler ters."

Etrafıma bakındım. Ters bir şeyler aradım ama her şey çok normaldi. Aslında, her şey gereğinden de normaldi.

Babam bizimle bu diziyi hiç izlemezdi. Odasına geçip kitap okurdu, annem ve ben izlerdik genelde. Abim de eve geç gelirdi hep. Sonra başıma ağrımaya başladı. Etrafıma tekrar bakındım.

Burda olmamalıyım.

Anneme baktım. O da sanki ters bir şeyler olduğunu anlamışım gibi bana imalı bir bakış atıyordu. Ben abimle ilgili ne düşünüyordum?

"Millet biz hangi aydaydık?"

Abim cevap verdi.

"Aralık canım."

Aralık mı?

"Abi sen geçen ay yurdışına gitmiyor muydun?"

Abim bana "ne?" diye bir bakış attı.

Hayır, olamaz..

"Siz gerçek değilsiniz." dedim.

Annem "Ne?" diye sordu.

Ben şu an evde değilim.

"Emre, ne oluyor?"

Emre!

"Ben..." Konuşamıyordum.

Uyan!

"Ne- neler oluyor?"

Kafamın içinde cığlıklar yükselmeye başladı. Acı çekmeye başladım.

"Haaaayııııııır!"

Gözlerimi kapattım. Her şey bitti.

Anne, baba, abi, sizi çok özledim. Artık gelin lütfen.