Kalp Kırıkları (TAMAMLANDI)

-19.BÖLÜM-

Tam telefonu kapatmış Alper'in bana bağırmasını beklerken önümüzde siyah bir jeepin ani frenle durmasıyla korktum. Ne yapmaya çalışıyordu bu arabanın sahibi? Alper bana aldırmadan hemen ayağa kalkmıştı. Sinirle bağırdı, ''Ulan ne yapıyorsun, bizi mi ezeceksin?'' diyerek arabaya yöneldiğinde arabanın kapısı ani bir şekilde açıldı ve içeriden Bulut çıktı. Arabanın içinden onun çıkmasına mı şaşırayım, yoksa bizi burada nasıl bulduğuna mı şaşırayım bilemedim.

''Ne yapmaya çalışıyorsun lan sen?!'' diye kükreyerek üzerine yürüdü Alper. Bulut gayet sakin bir tavırla arabaya döndü ve eliyle bir işaret yaptı. Arabanın camları filmle kaplı olduğundan içeride ne olduğu görünmüyordu. Arabanın kapısı yavaşça açıldı ve içeriden kaşında yara bandı olan, dudağı patlamış ve ağlamaktan gözleri kızarmış Zeyno indi. Ben şaşkınlıkla ona bakıp kalmışken Alper hemen yanına ilerledi ve karşısına geçti. ''Ne oldu sana? Kim bu hale getirdi?'' diye sordu. Bir yandan da elleriyle Zeyno'nun yüzünü avcunun içine almıştı. Zeyno yeniden ağlamaya başlayınca Alper bu sefer Bulut'un üzerine yürüdü, ''Sen bir şey yaptın dimi it!''

Bulut yine buz adamlığını korkuyarak, başını olumsuz anlamda salladı. ''Didem'e bakmak için size geldiğimde onu kapının önünde bu halde buldum.'' Diyerek açıklama yaptı. ''Bizi nasıl buldun?'' diye sorduğumda bana 'ben Bulut Barkın her şeyi bilirim' bakışı atarak gözlerini devirdi. Bir şey demeden hemen Zeyno'nun yanına ilerledim ve kollarımla onu sıkıca sardım. ''Burada beklemeyelim,'' dedi Bulut ve arabya ilerledi, ''Yürüyün benim eve gidelim.''

-

Bulunduğumuz yere en yakın yer Bulut'un evi olduğu için onun evine gelmiştik. Eve girince Bulut'un depresyonda olmadığı günlerden birinde olduğu için şükrettim. Eğer depresyonda olduğu bir günde olsaydı, ne Zeyno'ya yardım ederdi ne de bize evini açardı. Yavaşça salona doğru ilerlediğimizde Alper kardeşini koltuğa oturttu. ''Didem git ilk yardım çantasını getir, yerini biliyorsun,'' dediğinde Alper'in çenesinin kasıldığını gördüm. Aldırmadan koşarak banyoya ilerledim ve ilk yardım çantasını ona götürdüm. Bulut içinden tentürdiyot çıkarıp Zeyno'nun dudağına pansuman yapacağı sırada Alper karşı çıktı, ''Dokunma lan kardeşime ver ben yaparım,''

Ne salak bir insandı bu böyle. Gözlerimi devirdim. ''Bulut bu konuda ustadır, izin ver işini yapsın.'' Dediğimde gözlerini devirdi, ''doktor musun lan sen?'' Bulut sabır dilenircesine gözlerini birkaç saniye kapattı. Daha sonra da bağırmamak için kendisini zor tutarak, ''Kafes dövüşlerini bilir misin?'' diye sorduğunda Alper umursamazca başını sallayıp, ''Ne alaka?'' diye sordu. Bulut sorusuna kulak asmadan devam etti, ''Orada ağzı yüzü kırılan her dövüşçünün ilk yardımın ben yaparım, şimdi bir bok bilmediğin konu hakkında yorum yapmayı kes ve işimi yapmama izin ver.''

Alper pes ederek Zeyno'nun yanından kalktı ve benim yanıma oturdu. Bulut uzman olduğunu belli edercesine nazik hareketlerle Zeyno'nun yaralarını sardı. Zeyno'nun ağlamaktan ve yorgunluktan şişen gözleri kapanmak üzereydi. Alper şefkatli çıkan sesiyle, ''Ne oldu anlat bakalım,'' dediğinde Zeyno kesik nefes alışverişlerinin arasından, ''a-abim...be-beni...yaşlı bir...adamla evlen-direcekti.'' Gözyaşlarını silmeye çalıştı, ''istemeyince...'' diyerek kollarındaki morlukları gösterdi. ''Bende kaçtım...'' Alper hışımla ayağa kalktı. ''Benim haberim olmadan nasıl böyle bir şey yapabilir!'' diye bağırarak odada turlamaya başladı. Bir yandan da her sinirlendiğinde yaptığı gibi saçlarını çekiştiriyordu.

''Kendi başına ne bok yediğini sanıyormuş o!'' O bağırdıkça Zeyno ürkek bir ceylan gibi daha çok sarsılmaya daha çok hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Zeyno'yu ayağa kaldırdım. ''Gel sen dinlen,'' diyerek onu Bulut'ta kaldığım zamanki odaya götürdüm. Üzerine benim pijamalardan uzattığımda ilk önce almak istemedi. ''Merak etme, bunlar benim pijamalarım, daha önce burada kaldığımda giyiyordum,'' dediğimde aldı ve giydi. Ne kadar korktuğu her halinden belliydi. El bebek gül bebek yetişmiş bir kızı nasıl bu hale getirebilirlerdi?