It's Not Just 'A' Boy ( A Joe Sugg Fanfiction)

- Hoofdstuk 44 -

Ik open de deur.
"Hey Mam, hey Pap. Ik ben thuis." Ik hang mijn jas op en loop de woonkamer binnen. En dan zie ik mijn moeder huilen die over mijn vader, die op de grond ligt, heen buigt. Ik ren naar ze toe.
"Wat is er gebeurd?!" Ik zie mijn vader op de grond liggen.
"Je vader viel net opeens neer en hij wordt niet wakker." Huilt mijn moeder. Ik begin in paniek te raken.
"Heb je de ambulance al gebeld?"
"Ja, ze komen er nu aan." En op dat moment hoor ik een ambulance. Ik ren naar de deur en doe hem snel open. Er stappen mensen uit de ambulance en rennen naar binnen. Ze nemen mijn vader mee en leggen hem in de auto. Mijn moeder en ik gaan mee.

Het is tien uur 's avonds. Ik zit voor me uit te staren. Ik kan niet verwerken wat er net is gebeurd. Mijn vader ligt in een kamertje in een ziekenhuis. Mijn moeder en ik zitten buiten te wachten.
"Misschien moeten we naar huis, Rosa. Het is al laat." Zegt mijn moeder.
"Nee. Ik wacht hier." Zeg ik vastberaden.
"Rosa, je vader zou ook willen dat je nu naar huis gaat, en gaat slapen."
"Maar.. ik wil weten wat er aan de hand is, ik wil niet dat hij weggaat." Ik begin bijna weer te huilen.
Mijn moeder staat op en steekt haar hand uit. Ik pak haar hand en ga staan. In de auto val ik in slaap.

"Rosa," hoor ik iemand vaag zeggen. "wordt wakker." Ik realiseer dat iemand tegen me zit te praten en dat het niet een droom is. Ik open mijn ogen en wrijf in mijn ogen. Ik zie mijn moeder. En dan herinner ik me wat er gisteren allemaal is gebeurd.
"Hey mam. Heb je me uit de auto getild?" Vraag ik.
"Ja. Ik ben niet zo sterk maar het is me wel gelukt." Zegt ze met een lachje. Ik lach ook, maar zucht dan weer.
"Gaat het een beetje?" Vraagt mijn moeder.
"Beter dan gisteren." Lieg ik, het gaat helemaal niet. Maar ik wil mijn moeder niet nog meer bezorgder maken.
"Er is iemand voor je, maar als je geen zin hebt zeg ik dat wel." Zegt mijn moeder.
"Wie?" Vraag ik verbaasd.
"Caspar, hij wilde af gaan spreken."
"Heb je hem verteld wat er is gebeurd?"
"Nee, nog niet."
"Laat hem maar naar boven komen." Mijn moeder knikt en loopt naar beneden toe. Ik heb zin om Caspar weer te zien, na al dit. Zou het nu goed gaan met pap? Ik hoop het.
Ik hoor iemand de trap oprennen, Caspar natuurlijk. Hij loopt mijn kamer binnen.
"Rosa, wat is er?" Vraagt hij gelijk als hij me ziet. Ik zie nu pas dat ik mijn kleren van gisteren nog aan heb. Hij gaat op mijn bed zitten en kijkt me aan. Ik zucht en begin te praten.
"Ik kwam gisteren thuis, na een leuke dag met Conor, en zag mijn moeder op de grond zitten te huilen. Ik rende op haar af en zag mijn vader op de grond liggen." Mijn stem is zo zacht en breekbaar. "Ik zag hem daar liggen en ik had geen idee wat er met hem was gebeurd. Mijn moeder zei dat hij zomaar op de grond viel. Daarna kwam de ambulance en gingen we naar het ziekenhuis. Ik weet nog steeds niet precies wat er met hem is gebeurd. Ik weet niet of het goed met hem gaat komen.." Aan Caspars gezicht kan ik zien dat hij is geschrokken van het verhaal. Hij komt dichter bij me zitten en slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder.
"Sorry, maar ik wil niet afspreken nu. Ik wil de hele dag in bed blijven liggen totdat ik weet wat er met mijn vader is gebeurd." Zeg ik.
"Dat snap ik, maar je moet wat afleiding zoeken."
"Maar-"
"Rosa, je kan hier niet de hele dag liggen. Je moet iets leuks gaan doen." Ik knik. "Dus ga je maar klaarmaken en dan gaan we lunchen." Zegt hij.
"Lunchen? Hoe laat is het?"
"Het is bijna een uur. En neem je bikini mee, voor een video." Zegt hij lachend. Ik kijk hem vragend aan, maar ik wil dat het een verassing blijft.
Hij loopt de kamer uit zodat ik me klaar kan maken. Ik loop naar de spiegel toe en zie dat mijn mascara helemaal is uitgelopen. Ik pak een make-up reinigingsdoekje om mijn gezicht schoon te maken. Daarna kleed ik me om. Ik pak een tasje en doe daar mijn portemonnee, bikini, lippenbalsem en mobiel in en loop naar beneden toe waar ik Caspar op de bank zie zitten. Hij ziet me en staat op.
"Doei mam!" Zeg ik.
"Veel plezier!" Zegt mijn moeder.
"Dank je!" Zeggen Caspar en ik tegelijk.
"Waar gaan we naartoe?" Vraag ik als we de auto instappen.
"Naar mijn huis." Ik knik.
Ik kijk naar buiten en ik denk nog steeds aan gisteren, ik kan niet stoppen met eraan denken. Wat nou als er écht iets ergs is met mijn vader?
We staan voor de deur van Caspars appartement. Hij doet de deur open en als ik Joe zie verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Caspar slaat de deur dicht en dan draait Joe zijn hoofd om.
"Oh, hey." Zegt hij. Hij staat op en loopt naar ons toe. Als hij voor me staat geeft hij me een knuffel. Die had ik nodig. Hij trekt zich terug en zegt "Hoe gaat het?" Moet ik het zeggen? Ik heb geen zin om er weer over te beginnen, dus daarom zeg ik "Goed hoor. Met jou?"
"Ook goed." Hij glimlacht. Ik glimlach terug. We kijken elkaar in de ogen.
"Ik ben er ook nog hè?" Zegt Caspar. Joe en ik lachen.
"Wat zullen we doen?" Vraag ik.
"Ik dacht aan een Youtube video maken." Zegt Caspar.
"Wat voor een?" Vraagt Joe.
"Eentje met water volgens mij, want ik moest mijn bikini meenemen." Zeg ik. Joe en ik kijken allebei naar Caspar.
"We gaan de brainfreeze challenge doen!" Zegt Caspar enthousiast.
"Neeeee!" Zeggen Joe en ik tegelijk.
"Jaaaaa!" Zegt Caspar.
"Ja maar jij hoeft niet in het bad." Zeg ik.
"Ja inderdaad, dat zijn nou eenmaal de regels. Nou, ga jullie omkleden. Rosa, ga jij je maar in mijn kamer omkleden. Ik zie jullie in de badkamer." Zegt Caspar lachend en loopt naar de badkamer toe. Joe loopt naar zijn kamer toe en ik naar die van Caspar. Als ik me heb omgekleed loop ik naar de badkamer toe en zie dat Joe en Caspar ijsklontjes in het bad zitten te gooien. Ik ga naast hun staan.
"Ik heb er echt geen zin in." Zeg ik lachend.
"Je hebt geen keus." Zegt Caspar.
"Het komt wel goed." Zegt Joe en slaat een arm om me heen.
"Maak je klaar, want we gaan beginnen." Zegt Caspar als hij de camera aandoet en gaat filmen.