It's Not Just 'A' Boy ( A Joe Sugg Fanfiction)

- Hoofdstuk 2 -

Ik deed mijn ogen open. Het is zaterdag ochtend. Ik dacht aan Joe. We gaan vandaaf afspreken, waarschijnlijk niet met zijn tweeën, maar dat maakt niet uit. Ik heb er zin in.
Nu ben ik klaarwakker. Wat raar is, want meestal lig ik nog een uur in bed, maar na het denken over Joe, was ik meteen helemaal wakker. Dus ik stap uit bed en ga naar de badkamer. Als ik daar klaar ben, ga ik me omkleden. Ik probeer me zo mooi mogelijk aan te kleden, maar wel gewoon casual. Het is 26 graden, dat best wel warm is voor Engeland. Dus ik doe een korte high waist broekje aan en een simpel shirt waar de gaten van de mouwen heel diep zijn, dus daaronder doe ik een bandeau aan. Nu ik blij ben met wat ik aan heb, ga ik mijn haar doen. Ik doe het in een hoge messy staart en doe wat plukjes los aan de voorkant zodat het er niet te netjes en chique uitziet. Ik doe bijna nooit make-up op, puur omdat ik dat niet nodig vind, meer tijd kost en omdat ik daar gewoon simpelweg te lui voor ben. Soms doe ik wat mascara op, maar dat is dan waarschijnlijk omdat ik naat een speciale gelegenheid ga ofzo.
Ik ben helemaal klaar en ga naar beneden. Ik pak wat yoghurt en doe het in een kom, ik doe er vervolgens wat meusli in en meng het door elkaar. Ik ga op de bank zitten en doe de tv aan. Ik eet rustig mijn eten op, want ik heb tijd zat, het is nog maar half 10 in de ochtend. Maar... hoelaat spreken Joe en ik af? Ik ging terug naar ons gesprek van gisteren en heb niks gelezen over een tijdstip. Ik ga het meteen vragen.

Hey Joe, hoelaat gaan we eigenlijk afspreken?

Ik verwachtte niet meteen een antwoord, want het was ochtend, waarschijnlijk slaapt hij nog. Ik legde mijn mobiel naast me neer en ging verder met tv kijken.
Een half uur later reageerde hij.

Ehm ik denk half 1, dan kunnen we nog gezellig luchen met zijn allen. Dus zorg er wel voor dat je wat geld meeneemt haha.

Met zijn allen? Dus we zijn niet met zijn tweeën... Naja, het was ook te mooi om waar te zijn.

Okay, komt goed. wie komen er eigenlijk allemaal? En waar spreken we af?

Josh, Brad, Melanie, Charlotte, Bart, Quinty, Caspar en jij en ik. En we spreken af op het voetbalveld. Tot zo.

Okay, tot dan.

WAT?! Charlotte en Quinty? Waarom zij? Ugh ik haat die wijven, vroeger waren Charlotte en ik beste vriendinnen, maar daarna kwam ik erachter hoe vreselijk ze was. Ze loog de hele tijd. En Quinty is alleen maar een meelopertje om stoer te lijken.
Voor de rest mag ik de andere mensen wel, vooral Melanie en Caspar, Melanie is mijn beste vriending en Caspar mijn beste vriend. Jep, ze weten allebei dat ik Joe leuk vind. Joe en Caspar zijn ook best wel goede vrienden, dus heb ik een excuus om soms bij hun te gaan zitten.

Het is half 1. Ik stap op mijn fiets en ga naar het voetbalveld. Ik zie niemand, ik ben blijkbaar de eerste. Ik zetten mijn fiets neer en deed hem op slot. Ik liep naar het dichtsbijzijnde veld. Ik hoorde achter me iemand rennen met een bal, ik keek niet achterom, want dat was natuurlijk niks bijzonders op een voetbalvereniging. Ik voelde een hand op mijn schouder, ik kijk meteen achterom. Het is Joe. "Hey Rosa, je bent vroeg." Zei hij met een klein glimlachje. "Hey, ja ik wilde niet te laat komen." Zij ik blozend terwijl in verlegen naar de grond keek. Ik wilde dat dit moment meteen stopte, het was zo ongemakkelijk! Elke keer als ik met hem praat klap ik dicht en weet ik niet wat ik moet zeggen. Waarom?! Ik vind hem gewoon echt heel leuk, er is niemand anders in de wereld zoals hem, hij is gewoon... speciaal.