It's Not Just 'A' Boy ( A Joe Sugg Fanfiction)

- Hoofdstuk 45 -

"Hallo iedereen, ik ben Caspar Lee en ik heb speciale gasten bij me!" Zegt Caspar tegen de camera. "Namelijk ROSA EN JOE!" Hij applaudisseert. "Vandaag gaan we de Brain Freeze Challenge doen! Stap maar in het bad, dan begin ik met de vragen." Zegt Caspar er nog achteraan.
Joe stapt er als eerst in.
"OH MIJN GOD HET IS ZO KOUD!" Schreeuwt Joe.
"Ugh ik wil niet!" Zeg ik lachend.
Joe steekt zijn hand naar me uit, ik pak hem aan. Hij trekt me langzaam in het bad. Maar opeens trekt hij heel hard zodat ik in het bad val, op hem.
"Auw!" Zeg ik voor de grap, om hem terug te pakken.
"Oh, gaat het Rosa? Ik wilde je geen pijn doen." Zegt Joe. Ik hoor in zijn stem dat hij bezorgd is. Hij slaat zijn armen om me heen.
"Ik wilde je echt geen pijn doen." Zegt hij nog een keer, maar dan zachter.
Ik kijk nu naar Joe's gezicht en begin te lachen.
"Rosa dat is niet grappig! Ik was echt heel erg bezorgd." Zegt hij.
"Awh sorry, ik wilde je gewoon even terug pakken." Zeg ik, nog steeds lachend en ga van hem af.
"Awh." Zegt Caspar. Joe en ik draaien onze hoofden naar Caspar toe.
"Wat?" Zeggen we allebei tegelijk.
"Niks hoor." Zegt Caspar met een zij-glimlach. "Joe, Rosa," roept hij naar ons, en nu naar de camera: "zijn jullie er klaar voor?"
"BEGIN NOU MAAR CASPAR!" Schreeuwt Joe, waardoor ik moet lachen. Maar hij heeft wel gelijk, want ik begin het super koud te krijgen.
"Okay, okay. Eerste vraag; hoeveel inwoners heeft Zuid-Afrika?" Zegt Caspar.
"45 miljoen!" Roept Joe.
"Fout. Hoeveel staten heeft Amerika?"
"Vijftig!" Roep ik. Ik weet bijna zeker dat ik het goed heb.
"Oh mijn God." Lacht Caspar. "Je hebt het goed, je mag eruit!"
Ik ga er meteen uit en pak een handdoek, ik heb het heel koud.
"Wat?! Zo snel al? Die wist ik ook wel maar Rosa zei het eerder." Zegt Joe sarcastisch.
"Geen smoesjes, Joe." Zegt Caspar, ook sarcastisch.
"Hoeveel toetsen heeft een standaard piano?" Zegt Caspar.
"Tweeënveertig!" Roept Joe.
"Nee, 88." Zegt Caspar lachend. En zo gaat het nog ongeveer 2 minuten door.
"Wat is Conors eerste officiële single?" Zegt Caspar.
"CAN'T SAY NO!" Roept Joe. En dit keer heeft hij het goed. Best schattig eigenlijk, dat hij Conors eerste single nog weet.
"Ja! Je mag eruit!" Zegt Caspar. Joe gaat gelijk uit het bad en doet mijn handdoek ook over hemzelf heen. Ik voel hem trillen.
"Gaat het?" Vraag ik zacht. Hij draait zijn hoofd naar de mijne toe, waardoor hij me in de ogen kijkt en er maar 4 centimeter lucht tussen ons zit.
"Ja." Hij kijkt me nog even aan en dan kijkt hij naar Caspar. "Ik ga dit nóóit meer doen, Caspar."
"Je bent gewoon een watje, Rosa klaagt er ten minste niet over." Zegt Caspar plagerig.
"De volgende keer zit jij in het bad."
"Dat zien we nog wel."
Ik lach over hoe Joe en Caspar doen alsof ze boos zijn, maar dat het overduidelijk is dat ze dat niet zijn. Dat doen ze wel vaker.
Nadat we klaar zijn met filmen en ons helemaal hebben afgedroogd, gaan we naar de woonkamer toe en gaan we op de bank zitten. Ik pak mijn telefoon, die al een tijdje op slaapstand staat omdat ik geen meldingen wilden krijgen door Caspars video heen.
"Zullen we zo dan even ergens gaan lunchen?" Vraagt Joe.
"Jaaa." Zegt Caspar.
"Is goed." Zeg ik.
Ik kijk weer op mijn telefoon en scroll door al mijn berichten heen: berichtjes van Twitter, Snapchat, Instagram en.. een sms, van mijn moeder. Ik klik erop en lees het:

Rosa! Kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, er is slecht nieuws..

Slecht nieuws? Gaat het over pap?! Ik word ongerust en kijk wanneer ze dit heeft gestuurd. 13:49. Ik kijk hoe laat het nu is. 14:13. Bijna een halfuur geleden! Ik moet er zo snel mogelijk naartoe. Ik tik Caspar aan. "Caspar!" Fluister ik. Hij draait zijn hoofd naar me toe en dan naar mijn mobiel en leest het. Hij staat op.

"We moeten meteen gaan, Rosa. Kom." Zegt Caspar. Joe kijkt verwarrend.
"Waar naartoe?" Vraagt Joe.
"Naar het ziekenhuis." Zegt Caspar.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt Joe.
"Iets met Rosa's vader." Zegt Caspar. Joe kijkt bezorgd naar Caspar, en dan bezorger naar mij.
"Wat is er gebeurd dan?" Joe klinkt nu ook bezorgd en staat op.
"Ik leg het later wel uit, maar ik moet echt weg nu." Zeg ik als ik ook opsta.
"Ik ga met je mee." Zegt Joe snel.
We doen onze schoenen aan en stappen snel in de auto; Joe aan het stuur, ik ernaast en Caspar achterin. De reis naar het ziekenhuis lijkt eeuwen te duren. Ik wil nú bij pap zijn. Ik kijk uit het raam. Ik dacht dat vandaag goed af zou lopen, maar in plaats daarvan is er slecht nieuws. Als we er eindelijk zijn stap ik uit de auto en ren zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.

"Hallo, ik ben opzoek naar meneer Williams. Ik ben zijn dochter" Zeg ik buiten adem tegen de vrouw aan de receptie. Ze tikt iets in op haar computer, vast om te kijken waar pap is.
"Kom maar mee." Zegt ze als ze ergens naartoe loopt. Ik loop achter haar aan.
Als we er zijn vraag ik of ik naar binnen mag, ze knikt. Dus ik doe de deur voorzichtig open. Ik zie pap op een bed liggen. En mam huilt, precies hetzelfde als gisteravond. Ik loop naar ze toe. Als mam me ziet knuffelt ze me meteen.

"Wat is er met pap? Wat is het slechte nieuws?" Vraag ik bezorgd. Ze doet een stap naar achteren en geeft geen antwoord, maar huilt alleen. Ik draai me om naar een verpleegster en vraag hetzelfde.
"Ik ben bang dat je vader het niet gaat halen." Zegt ze. Niet gaat halen? Waarom niet? Hoe dan? Wil ik vragen, maar de woorden komen mijn mond niet uit. Hoe is dit kunnen gebeuren? Zomaar ineens? Ik ga op de stoel naast het bed zitten, niet alleen omdat ik licht in mijn hoofd word en mijn benen te slap voelen om nog overeind te staan, maar ook om pap te zien. Ik pak zijn hand.
"Ik hou van je." Zeg ik zo zacht en half huilend dat niemand het waarschijnlijk heeft kunnen horen.