It's Not Just 'A' Boy ( A Joe Sugg Fanfiction)

- Hoofdstuk 19 -

Ik besluit Melanie te bellen. Ze neemt meteen op.

"Heeyy Rosa."

"Heey Mel."

"Wat is er?"

Ik vertel haar wat er allemaal gebeurt is.

"Oh."

"Sorry dat we hebben gezoend..."

"Nee Rosa, het geeft echt niet! Ik ben blij voor jullie. Als jij gelukkig bent, ben ik gelukkig."

"Weet je het zeker?"

"Ja 100 procent. En ik ben niet eens verdrietig. Ik ben echt blij voor je! Maar je moet het alleen nog goedmaken met Joe enzo omdat je de zoen verbroken hebt."

"Dankje Mel. En ja, we hebben afgesproken om er morgen over te praten."

"Vertel me er morgen alles over!"

"Jajaja, komt goed. Maar ik ga weer. Doeeiiii!"

"Okaayyy. Doeiiii!"

Ik hang op. Gelukkig heb ik zo'n goede vriendin als haar. Mijn moeder belt me opeens. Ik hoop dat ze het daar leuk hebben gehad. Ze komen morgen alweer terug. Nouja, ik heb ze stiekem wel gemist. Ik neem op.

"Hey Mam! Hoe is het daar?"

"Hoi Rosa, ik wil even over iets serieus praten..." zegt mijn moeder ernstig. Oh shit, wat is er?

"Wat is er?"

"Nou, je vader en ik gingen van de rotsen springen om daarna te gaan zwemmen, maar j-je vader botste m-met zijn hoofd tegen de r-rotsen aan en nu ligt hij hier in het ziekenhuis." Zegt ze half huilend. Als ik dit hoor weet ik niet wat ik moet denken. Mijn vader ligt in het ziekenhuis... Ik begin te huilen.

"M-maar het k-komt toch wel goed met h-hem?" Vraag ik huilend.

"Daar is niet veel kans op. Maar laten we dat maar hopen schatje." Ik begin nu nog harder te huilen.

"Okay, ik denk d-dat ik dan maar ophang. Doei Mam"

"Doei schatje."

Ik hang op. Ik huil nog steeds. Dit lijkt niet zo erg, maar hij kan dood gaan... Ik heb zo'n close band met mijn vader, hij kan nu niet opeens weggaan toch? Hij heeft een hele kleine overlevingskans. Wat moet ik nu? Ik houd zoveel van hem...

*Volgende dag*

Ik wordt wakker en doe mijn gewoonlijke ochtendroutine. Ik doe weer wat mooie kleren aan om er goed uit te zien als Joe komt. Ik probeer de gedachtes over mijn vader weg te schudden, maar dat lukt niet zo goed.

Het is 5 voor 2. Ik zit te wachten op Joe en zit ondertussen even oo twitter. Een tijdje later gaat de deurbel. Mijn hart klopt nu sneller. Wat moet ik straks zeggen? Hoe moet ik me gedragen? Wat zou hij zeggen? Wat zou hij doen? Terwijl ik me deze dingen afvraag loop ik naar de deur. Ik doe de deur open en zie Joe staan. "H-hey." Zegt hij, het lijkt wel alsof hij nerveus is. "Eh, hey Joe." Zeg ik. Hij loopt naar binnen en we gaan op de bank zitten. "Dus..." Zegt hij ongemakkelijk. "Ehm over ons... okay, laten we gewoon eerlijk zijn, ja?" Zegt hij. Ik kijk hem aan. "Is goed." Zeg ik, denkend aan mijn vader. Mijn ogen worden een beetje waterig, dus ik kijk naar beneden "Rosa? Wat is er?" "N-niks." "Rosa, we zouden eerlijk zijn, toch?" "Ja sorry. M-mijn moeder belde me gisteren en zei dat mijn vader in de ziekenhuis ligt." Ik barst nu in huilen uit. En daar schaam ik me voor omdat Joe bij me zit en het best wel awkward is. Ik doe mijn handen voor mijn gezicht en leun met mijn ellebogen op mijn benen. Opeens voel ik een arm om me heen. Ik kijk op. We kijken in elkaars ogen, maar niet voor lang meer, want ik moet weer huilen. "Het komt wel goed." Zegt hij. Hij geeft me een knuffel. Mijn hard wordt verwarmd door hem. En zo te zien geeft hij om me. Ik knuffel terug en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik begin al een beetje minder te huilen. En nu huil ik niet meer. Ik zit nog steeds in zijn armen. Ik laat los. Shit waarom doe ik dat, nu wordt het alleen nog maar awkward. "Sorry..." zeg ik. "Je hoeft geen sorry te zeggen, ik snap dat je verdrietig bent. Je mag best huilen." Zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug en veeg nog wat tranen weg. "Dus hoe zit het eigenlijk met ons?" Vraagt Joe. "Ik weet het niet, waarom zoende je me eigenlijk?" "Ik weet het niet, het voelde gewoon dat ik het moest doen. De eerste keer keken we elkaar aan en... i-ik dacht dat het een goed idee was. Ik vergat Abbey helemaal. Ik weet niet waarom ik het deed, het ging gewoon opeens de eerste keer. Een gisteren, ik weet het gewoon niet. En toen ik je zoende voelde ik iets wat ik nooit eerder heb gevoeld, het was heel speciaal, v-volgensmij vind ik je l-leuk..." zegt hij zacht. ECHT? Zegt hij dat nou echt?! "V-vind je me leuk?" Zeg ik verbaasd. "Ja." Zegt hij. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen. "Okay ik wil niet dat dit een awkward stilte wordt." Zegt hij lachend. Ik lach ook. "Zullen we straks anders iets gaan doen? Samen?" Zegt hij. OMG JA! Ik probeer niet hysterisch te antwoorden. "J-ja, natuurlijk." Zeg ik. "Zullen we een ijsje gaan halen? Het is lekker weer." "Ja leuk! Zullen we dan nu gaan?" "Ja is goed." Zegt hij. We gaan samen gewoon op date! En hij vind me leuk! OMG! Ik pak mijn geld. "Je hoeft geen geld mee te nemen. Ik trakteer." Zegt hij lief met een glimlach. "Maar de vorige keer had je ook al voor me betaald." "Dan doe ik het nog een keer." Zegt hij met een knipoog. Ik smelt weer helemaal van hem. Hij is zo schattig. Ik doe mijn schoenen aan en we lopen naar buiten.

-

Bedankt voor het lezen!
Laat in de reacties achter wat je er van vond. X