Bad, with a kind of good ~Voltooid~

3. Ik ben verdomme zestien

***
Hoofdstuk 3 alweer, ik ga lekker peepz

***

Ik ben verdomme zestien

***

"Loulou, ik ga naar mijn vrienden, red jij je alleen thuis?"

"Lucas, ik ben verdomme zestien, ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor!" Snauw ik naar mijn broer.

Hij zucht, leunt tegen de deurpost en laat zijn ogen door mijn onopgeruimde-altijd-slordige kamer glijden.

"Dat weet ik ook wel Lou, maar als je op deze leeftijd nog steeds je moeder je kamer laat opruimen, vraag ik me af of je wel alleen thuis dúrft te zijn" grinnikt hij.

Met een boze frons sta ik op en loop naar hem toe, ondertussen bergen kleding, schoolboeken, tijdschriften en make-up opzij schoppend.
Vlak voor zijn neus blijf ik staan.

Ik moet mijn hoofd in mijn nek leggen om naar hem te kunnen kijken. Ik bedoel, hij is één meter vijfentachtig, ik ben één meter tweeënzestig.

"Ik zou maar oppassen met wat je zegt Luukie Luuk. Want ik ben Malou, en ik maak je in!" Roep en houd mijn handen gebald tot vuisten voor mijn borst.

"Kom maar op dan!" Grinnikt hij en gaat klaar staan.

Met een duivelse grijns haal ik uit en stomp hem recht in zijn buik.
Hij beweegt niet eens.

Opnieuw haal ik uit, en nog eens, tot mijn vuisten pijn beginnen te doen en ik besef dat ik net zo goed tegen een steen had kunnen meppen.

"Wauw Malou, ik weet dat je zwak bent, maar dit, dit is gewoon echt zielig!". Plagend prikt Lucas in mijn buik.

"Hey! Ik ben pas zestien hoor, en ik ga niet iedere dag naar de sportschool om nep spieren te kweken!" Snauw ik hem quasi-boos toe.

"Ik dacht dat je net zij dat je ál zestien was, moet ik misschien toch een oppas voor je regelen?" De lach op zijn smoel irriteert me mateloos.

"Stom kind!".

Goed bedacht Malou, echt klasse.

"Maar goed, ik ga dus, krijg ik nog een knuffel van mijn stoere zusje?" Vraagt hij, mijn antwoord negerend. Ik schud mijn hoofd en hij zucht.

Snel steek ik mijn tong naar hem uit, glip onder zijn gespreide armen door de gang op en dender de trap af.

"Malou! Wees eens een keer aardig!" Roept hij streng.

"Ben ik ook! Ik bespaar je de moeite om me te knuffelen!" Roep ik terug.
Van boven klinkt gelach.

"Nou kom dan naar beneden als je een knuffel wilt!" Roep ik terug en verstop me achter de jassen, zoals gewoonlijk mijn verstop plaats.

Het blijft stil en voorzichtig duw ik de jassen opzij.
"Dag zusje".

Lucas staat met een enge poppengrijns voor me, zijn hoofd scheef en zijn ogen groot en rond.

"Aghhhh! Lucas! Jij bent ook al zo'n klootzak!" Roep ik boos.
Van schrik struikel ik over de laarzen van mam en val half om.

Lucas grijpt lachend mijn hand, trekt me omhoog en kijkt dan ineens ernstig.

"Óok al? Wie is die andere klootzak dan?" Vraagt hij.