Bad, with a kind of good ~Voltooid~

24. Mensen hebben een hekel aan je

***

Mensen hebben een hekel aan je

***

"Malou!" Roept Eva opgelucht, als ik de school in loop, mijn rugzak als een soort babyolifant aan mijn schouder en met mijn hoofd gebogen.

Meteen kijk ik op.

"Eefje! Deem!" Roep ik hard als ik mijn vriendinnen ontdek tussen de starende mensenmassa, en ren naar ze toe.
Eva stort zich direct in mijn geopende armen en trekt me dicht tegen me aan.
"O Lou! Je liet me dood schrikken toen Jax kwam aanlopen met jou voor dood in zijn armen" fluistert ze in mijn haar.
"Het spijt" fluister ik terug, laat haar los en geef een warme knuffel aan Deem.

"Sorry meiden, maar ik kom jullie vriendin even van jullie lenen" zegt een stem achter me, en zonder me om te draaien zeg ik: "nog tien minuutjes Jax, dan ben ik weer van jou".

Een zachte tik op mijn bovenarm doet me omkijken.
Jax staat met zijn armen over elkaar geslagen achter me en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"Ahw, is Jaxie jaloers" vraag ik plagend en stomp hem tegen zijn bovenarm.
Jax grinnikt zacht, drukt zijn lippen op mijn voorhoofd en zegt: "goed, tien minuutjes, dan wil ik je spreken bij mijn kluisje, oké?".

Ik knik met een grijns, draai me terug naar mijn vriendinnen en zeg vrolijk: "meidenmomentje!".

Eva pakt me meteen bij mijn arm en sleurt mij en Demi mee naar het trappenhuis.
Ze duwt ons de trap af en zegt: "ons oude plekje".

Demi en ik knikken tegelijk en sluipen zo stil mogelijk de trap af.
Niet dat we erg onopvallend zijn of zo, maar geef toe, het is altijd leuk op spionnetje te spelen.

Eva haalt een schuif-speltje uit haar zak en steekt hem in het sleutelgat van 'ons plekje'.
(De deur zit eigelijk helemaal niet op slot en het is een lege bezemkast, maar dat zijn maar onbelangrijke details).

Na een tijdje trekt ze de deur open, kijkt schichtig van links naar rechts de gang in en duwt ons dan naar binnen.
Ze sluit de deur achter zich, knipt het licht aan laat zich langs het hout naar beneden zakken.

"Malou, we moeten je iets vertellen" zegt ze met een diepe zucht.

Verbaast kijk ik van Eva naar Demi en terug.
"Heb ik iets gemist? Is er iemand dood? Is er een docent weg? Is de school afgebrand? Hebben jullie eindelijk verkering? Wat is er!" Vraag ik opgewonden.

Zo typisch hé, twee dagjes school missen omdat je uit moet zieken en meteen gebeurt er iets.

"Nee, allemaal niet, en Demi heeft al lang verkering" zegt Eva met rollende ogen.
"Omg! Echt!? Met wie!? Met Jasper!?" Vraag ik haar.

Demi knikt met een grote glimlach.
"O my god! Ik ben ze blij voor je!" Roep ik gemeend en geef haar een knuffel.

Eva kucht onopvallend.

"Maar dat was niet wat we wouden vertellen" zegt ze, opnieuw met een zucht.
"O, wat dan?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Er is... laten we zeggen dat... mensen die...." begint Demi stotterend.