Bad, with a kind of good ~Voltooid~

Epiloog

***

Epiloog

***

De warme hand van mijn vader maakt iets los in mijn hoofd en met een gespannen glimlach kijk ik naar hem op.
Zijn sterke, eeltige vingers strijken de frons rimpels uit mijn voorhoofd.

"Je bent prachtig" fluistert hij zachtjes en met een diepe zucht laat ik mijn opgetrokken schouders zakken.
Afwezig strijk ik met mijn vingers over de honderden geplooide lagen van de rok en wriemel aan het kanten topje, de sluier wappert zachtjes in het briesje wat via de openstaande deur naar binnen waait en de sleep van de jurk ligt als een waaier uitgespreid over de planken van de vloer.

"Maar wat als hij straks nee zegt" vraag ik dan met trillende stem en wil in mijn ogen wrijven om de irritante jeuk te verjagen.
Meteen grijpt mijn vader mijn pols en zegt streng: "zo ruïneer je je make-up meid, en als die jongen, die overigens al acht jaar van je houd, nee zou zeggen, krijgt hij problemen met me, dus geloof me nou maar, hij zegt geen nee".

Opnieuw zucht ik diep, haak mijn arm door die van mijn vader en zeg: "laten we dan maar hopen voor hem dat hij geen nee zegt".
Mijn vaders glimlach laat me oplichten en als zijn vingers zachtjes over de ingewikkelde vlechten in mijn haar glijden en zegt: "tegen zo'n schoonheid als jij kun je gewoonweg geen nee zeggen", vallen er tienduizend kilo's van mijn schouders.

Dan schallen de tonen van de viool de strandtent binnen en met een derde, meest diepe zucht van allemaal, knik ik naar mijn vader en tegelijkertijd zetten we ons in beweging.

De zon is warm en verblind voor enkele secondes mijn blikveld.
Dan neemt alles langzaam zijn plaats in en met mijn hand in de armen van mijn vader, lopen we samen tussen de twee rijen banken door.

Voor ons lopen de twee dochtertjes van Demi en Jasper, Charlot en Amy, hun blonde krullen glanzen in het licht van de ondergaande zon en de rode rozenblaadjes, die ze overal rond strooien, dwarrelen langzaam naar de grond.

Gespannen laat ik mijn ogen over de menigte glijden, en iedereen staart met grote ogen en een vergulde uitdrukking op hun gezichten terug.

Mijn ogen vinden die van Eva, op de tweede rij, ze glimlach geruststellend en steekt haar duim op. Haar hand word omklemd door die van Bram, haar vriendje, wat ik na maanden en maanden zeuren eindelijk goedvond, ja ik ben erg, ik weet het.

Dan glijden mijn ogen verder en vang ik de blik van mijn moeder op, in haar handen een klein bundeltje, in zachte doeken gewikkeld en twee kleine baby-handjes die haar vinger omklemmen, Sky.

Toen ik haar voor het eerst in mijn buik voelde bewegen, barste ik in tranen uit, snikkend ben ik naar Jax gerend, die me in zijn armen nam en troostte, vertelde me dat het goed was. En negen maanden later was ik de meest dolgelukkige moeder van een klein prinsesje, Sky Lotus Hunter.

Dan pas, richt ik mijn blik op en zie ik hém, de jongen die acht jaar gelden mijn hart stal, en hem voor altijd bij zich hield, die daar nu staat, in zíjn outfit, een zwarte jeans, wit shirt en leren jack, gewoon lekker Jax, zijn haar nonchalant in model gebracht en een twinkeling in zijn ogen.

Met een gespannen glimlachje, laat ik de hand van mijn vader los en loop het mini podium op, tot ik recht tegenover Jax sta.
Zijn lippen krullen om in een vertrouwende grijns en zijn rechterhand rijkt naar de mijne.

Trachtend mijn vingers te laten stoppen met trillen, leg ik hem in zijn palm en meteen geeft hij me een geruststellend kneepje.
En dan weet ik dat het allemaal goed gaat komen, dat hij nooit nee zou zeggen, omdat hij van me houd.

De ambtenaar begint met zijn verhaal en ondertussen laat ik me wegzinken in zijn ogen, in het nog altijd prachtiger felgroen, terwijl de woorden van de man naast me niet eens tot me doordringen.

Ik schrik pas op als de ambtenaar Jax om het ja woord vraagt en meteen begint mijn hart als een gek tegen mijn borstkas te hameren.

"Jax Ethan Hunter, beloof jij Malou Hanna Jasmin van Voorst voor altijd lief te hebben, van haar te houden in moeilijke tijden, altijd eerlijk, zorgzaam en oprecht te zijn en samen met haar van het leven te genieten. Zul je ervoor zorgen dat de schittering in Malou's ogen er altijd zal zijn?"

De stilte lijkt eindeloos, en alles om me heen vervaagt.
Tot ik alleen nog maar zijn ogen zie, de twinkeling en de ondeugende glans, dan vormen zijn lippen één woord:

"Ja"

Dan vraagt de ambtenaar dezelfde vraag aan mij, en zonder te twijfelen zeg ik zachtjes: "ja"

Een zucht van verlichting glijd als een hoge golf door de zaal en dan komt Demi naar ons toe, in haar uitgestrekte armen een klein, zachtpaars kussentje en twee glanzende gouden ringen.

Voorzichtig, teder bijna, pakt Jax een van de ringen op, glimlacht lief naar me en schuift hem dan om de ringvinger van mijn linkerhand.
Het ringetjes is simpel, maar prachtig gemaakt, een smal rondje van glanzend goud, een oneindigheids teken gegraveerd in de buitenrand en een Latijnse tekst op de binnenkant.

Met een zachte zucht van opluchting, schuif ik de ring om bij Jax en dan zegt de ambtenaar met een zachte stem:

"U mag de bruid kussen".

En dan voel ik de lippen van Jax voor de honderdste, misschien wel duizendste keer op de mijne en weet ik dat ik voor altijd van hem zal houden, terwijl de golven in een voortdurend geruis het strand op rollen en de zon wegzakt achter de horizon.

***