Bad, with a kind of good ~Voltooid~

15. Ik doe gewoon zo veel fout dat het niet eens meer opvalt

***

Ik doe gewoon zo veel fout dat het niet eens meer opvalt

***

"En strike nummer zeven!" Roep ik triomfantelijk, als de donkerblauwe bal opnieuw alle kegels in één keer om beukt.

Jax fronst boos zijn wenkbrauwen.
"Dat is helemaal niet eerlijk! Je had niet gezegd dat je kon bowlen!" Zegt hij, laat zich met zijn armen voor zijn borst gevouwen op de fluweel rode bank ploffen en staart diep depressief voor zich uit.

Met een glimlach haal ik mijn schouders op en zeg; "je hebt er ook niet naar gevraagd".

"Ik ga er gewoon standaard van uit dat meisjes niets kunnen" zegt Jax met een scheve grijns. Wat hem een woedende blik en een stomp in zijn onderbuik oplevert.

"Dan had je het mis" zeg ik sluw, druk een bowlingbal in zijn handen en duw hem richting de baan.
"Gooi jij nou maar lekker een Spare, dan heb je evenveel punten als ik, als je de mijne door de helft zou delen" zeg ik plagend.

O, als blikken konden doden...

"Kom Jaxie, je laat je toch niet verslaan door een méisje?" Vraag ik. Plagend stoot ik met mijn heup tegen zijn bovenbeen -ik kom niet eens bij zijn heup!

Met een duivelse grijns pakt Jax mijn heupen vast, tilt me in een zwaai op en gooit me over zijn schouder.
Een geschrokken gilletje ontsnapt uit mijn keel en met rode wangen sla ik mijn hand over mijn mond.

Een jonge vrouw met een jongetje van een jaar of twee op haar arm kijkt me verbaast aan, en voorzichtig zwaai ik naar haar.

"Misschien moet ik het eens proberen met jou als bal, dan win ik altijd" zegt Jax en ook al kan ik zijn gezicht niet zien, ik weet dat hij staat te grijnzen.

"Ha ha ha, heel grappig Jax, zet me nu maar weer neer" zeg ik droog en timmer met mijn vuisten op zijn rug.
"Het magische woord alsjeblieft?" Vraagt Jax plagend.

"Godsamme Jax!" Roep ik boos, worstel me los uit zijn greep en -omdat ik het ben- flikker achterover.
Met een klap val ik op mijn stuitje op de planken, en even neemt de wereld een ritje in de draaimolen.

Met een kreun van pijn druk ik de muizen van mijn handen tegen mijn ogen.
Een warme hand land zachtjes op mijn heup en helpt me voorzichtig overeind.

"Gaat het?" Vraagt Jax bezorgt.

Langzaam haal ik mijn handen voor mijn ogen weg, en val bijna opnieuw op.
Het lijkt alsof de lucht gevuld is met knetterende sterretje en wervelende spiralen.

Duizelig leun ik tegen Jax's borst en sluit mijn ogen.
"Ga even zitten" zegt Jax zachtjes, leid me mee naar de bank en trekt me op zijn schoot.

Meteen begint er een klein vlammetje te branden in mijn borst en met een lichte glimlach laat ik mijn wang tegen zijn schouder leunen.

"Gaat het alweer een beetje?" Vraagt Jax zachtjes. Zijn vingers strijken teder over mijn haar en voorzichtig drukt hij zijn lippen op mijn voorhoofd.

Ik knik zachtjes.

Ineens begint Jax zachtjes te schudden. Verbaast kijk ik hem aan.
Zijn lippen zijn omgekruld tot een brede glimlach en de kuiltjes werpen schaduwen in zijn wangen. Zijn schouders schokken van het onhoorbare lachen.

Met een boze frons kijk ik hem aan.
"Daar was niéts grappigs aan!" Roep ik boos.

Jax lacht alleen maar harder.
"Leedvermaak is geen humor Jax!" Sis ik boos, sta op van zijn schoot en leun trillend tegen de muur.