Bad, with a kind of good ~Voltooid~

13. Hartstilstand en akwardheid

***

Hartstilstand en akwardheid

***

Het voelt alsof mijn hart een slag overslaat.
Misschien zelfs twee, drie, vier, vijf, zes, zeven....

HARTSTILSTAND!

Jax trekt vol verbazing zijn wenkbrauwen op.
"Wat, ik weet dat ik knap ben hoor, maar om nou per direct een hartstilstand te krijgen, gaat misschien wel een béétje ver?" Zegt Jax met een plagende grijns.
"Zei ik dat hardop?" Vraag ik angstig.
"Eh, ja"

Beschaamd sla ik mijn handen over mijn vuurrode wangen.
"O".

Jax grinnikt en staat op.

"Ik kwam eigelijk alleen om te zeggen dat er over twee weken een schoolfeest is" zegt hij dan.
"Wat! Sinds wanneer?!" Vraag ik, terwijl ik opgewonden omhoog spring en keihard tegen het hoofd van Jax knal.

"Oepsiepoepsie" zeg ik zachtjes en wrijf over mijn pijnlijke achterhoofd.
"Wut?" Vraagt Jax met één opgetrokken wenkbrauw - waarom kan hij dat ook al? Waarom geven de eenhoorns die magische gave niet gewoon aan mij?

Met een boze frons, steek ik mijn hand uit, leg mijn vinger op de opgetrokken wenkbrauw en duw hem zachtjes naar beneden.
"Doe maar niet" zeg ik met een gemene grijns.

Een brede lach speelt rond Jax's mond, en voor het eerst zie ik de kuiltjes in zijn wangen.

"Schattige afgekloven afwasborstel!". Het floept mijn mond uit voor ik het besef en meteen word ik knalrood.

Een schaterlach vult de kamer en met warme wangen kijk ik op naar Jax. De kuiltjes in zijn wangen zijn dieper geworden, zijn ogen twinkelen en zijn schouders schokken van het lachen.

Even staar ik hem emotieloos aan, mijn wenkbrauwen cynisch opgetrokken en mijn armen voor mijn borst gevouwen. Uit alle macht proberend niet in lachen uit te barsten, bijt ik hard op mijn wang.

Maar goed, mensen die zo'n aanstekelijke lach als Jax hebben zijn moeilijk te negeren. En dus laat ik mijn wang los en barst na een tijdje in lachen uit. Met mijn armen om mezelf heen geslagen, schud ik zachtjes heen en weer. Een warme stroom energie raast door mijn lichaam.

En dan, omdat ik het ben, verlies ik mijn evenwicht -geen idee hoe, ik bedoel, ik zit gewoon op mijn kont op de vloer- en instinctief grijp ik me vast aan het eerste wat ik tegenkom, en mag dat nou net de bovenarm van Jax zijn.

"Ga je lekker?" Vraagt Jax met een grijns.

Met rode wangen schud ik mijn hoofd en druk mezelf op mijn vrije hand omhoog.
Maar omdat Jax op pressies hetzelfde moment zijn hand op mijn heup legt en me een zetje geeft, heb ik veel te veel vaart en kukel ik direct weer voorover.
Boven op Jax.

Waardoor hij achterover valt en ik eigelijk zo'n beetje over zijn opgetrokken knieën hang. Mijn handen steunen op zijn heupen om mezelf in evenwicht te houden.

Ondanks de akwardheid,
-wauw, geweldig woord!- onstaat er een vreemde tinteling in mijn onderbuik en met een glimlach kijk ik Jax aan. Zijn ogen staan geconcentreerd en over zijn lippen speelt een grijns.

Dan drukt hij zich opeens omhoog en is zijn gezicht op niet meer dan tien centimeter bij het mijne vandaan.
Zijn adem ruikt naar pepermunt en vreemd genoeg moet ik direct aan tandpasta denken.

Hersen logica.

De groene ogen glijden langzaam over de mijne, naar mijn neus en blijven steken bij mijn lippen.

"O nee" zeg ik zachtjes, buig een stukje naar voren en druk een zoen op zijn lippen.
Dit keer neem ík de touwtjes in handen.

Jax geeft zich met een glimlach over, slaat zijn handen rond mijn heupen en trekt me over zijn knieën, zodat ik technisch gezien gewoon op zijn schoot zit.

Maar in mijn mentale wereld duik ik net de looping van een roze achtbaan in -gewoon omdat roze cool is, o en achtbanen ook.

De lippen van Jax zijn zacht en stevig, en duwen de mijne langzaam open.

Onspannen sla ik mijn armen rond zijn nek en druk me dichter tegen zijn warme lichaam.
Door zijn shirt drukt zijn sick-pack tegen mijn buik en even mag ik van mezelf alles vergeten.

En dan is er alleen nog maar zijn warme lichaam en de chaotische mengeling van gevoelens in mijn buik.

Dan trekt Jax zich ineens terug, zijn wenkbrauwen opgetrokken naar iets... achter mij?
Met rode wangen draai ik me om.

"O...ik dacht, ik kom even wat chips brengen, maar zo te zien zijn jullie...druk bezig" zegt mijn moeder met een veelbetekenende blik richting Jax.
Ze loopt de kamer binnen, zet snel de bak op mijn bureau en verdwijnt, na een knipoog, waarvan niet helemaal duidelijk is of hij nou voor mij of Jax bedoelt is.

Met rode kaken kijk ik Jax aan. Zijn ogen twinkelen en een brede glimlach speelt over zijn lippen.

"Jax! Dat is niet grappig, nu gaan mijn ouders me totaal ondervragen! En we hebben niet eens wat" roep ik boos en geef hem een duw tegen zijn borst.
Jax trekt zijn wenkbrauwen samen in een bedachtzame frons en tuit zijn lippen.
"Wat nou als we wél iets hebben?" Vraagt hij dan.

Met een frons kijk ik hem aan, op zoek naar één enkel spoortje van sarcasme, een grapje, maar zijn ogen staan blanco.

"Meen je de nou serieus?" Vraag ik voorzichtig.
Jax strijkt teder een pluk donkerbruin haar achter mijn oog en laat zijn vingers over mijn nog steeds rode kaaklijk glijden. Meteen begint mijn huid als een gek te tintelen.
"Nee ik maak eigelijk een grapje" zegt hij droog, buigt langzaam voorover en drukt een zachte kus op mijn lippen.

"Humor" zeg ik, als hij me loslaat.

"Maar dat was geen antwoord op mijn vraag" zegt Jax met een glimlach.
"Je vroeg ook niets" zeg ik met wiebelende wenkbrauwen.

"Jawel, ik vroeg; wat nou als we wél iets hebben?" Zegt Jax betweterig en drukt zijn wijsvingers op mijn lippen om me het zwijgen op te leggen.

"Zou je het willen?" Vraagt hij voorzichtig.
Met getuite lippen kijk ik hem aan. Even is het afwachtend stil.
Dan zeg ik met een grijns;
"Ja, blijkbaar val ik altijd voor het verkeerde soort".

***

Voor dit hoofdstukje wil ik mijn bestie bedanken, PEGASUS.
Zonder haar was ik nooit tot deze akwardheid gekomen 😂, thnx lieffie.

***