Bad, with a kind of good ~Voltooid~

11. Fout bezig zijn is ook een specialiteit, blijkbaar

***

Fout bezig zijn is ook een specialiteit, blijkbaar

***

Een bom aan vlinders ontploft in mijn buik.
Dit is fout, zo fout, maar waarom voelt het dan zo goed?

Een warm gevoel raast door mijn lichaam en alles om me heen verdwijnt.
En dan is er alleen nog maar dat gevoel, dat ik voor altijd zou willen vasthouden.

Jax legt zachtjes zijn armen rond mijn heupen en trekt me dichter tegen zich aan.
Zijn vingers zijn ruw en stevig als ze de huid tussen mijn short en shirtje raken en de plek begint direct te tintelen van energie.
Langzaam, bang voor mijn eigen keuzes, leg ik mijn handen in zijn nek.

Alle spanning glijd van me af en net als ik me een beetje kan ontspannen, tikt Jax met zijn tong tegen mijn lippen.
Een vreemde borrel ontstaat in mijn onderbuik en gespannen knijp ik mijn lippen samen.

Jax glimlacht en trekt zich terug.
"Ik wist dat ik je wel kon krijgen" grinnikt hij zachtjes en veegt een verdwaalde pluk achter mijn oor.

Ik trek cynisch mijn wenkbrauwen op.
"Je loopt een beetje op de zaken vooruit Jax, je hebt me nog niet, ik ben niet iemand die na één enkel stootje al overstag gaat hoor" zeg ik dan.

Hij trekt een pruillipje en zucht.
"Ik dacht echt dat ik je nu wel vaak genoeg duwtjes had gegeven, maar je bent echt zwaar".

Rollend met mijn ogen zet ik een stap achteruit en -omdat ik de slimste mens ter wereld ben- vergeet ik dat er een bed achter me staat en dan flikker ik heel sierlijk -uche uche- achterover.

Tenminste, als twee sterke armen me niet opgevangen hadden.

Opnieuw trekt Jax me naar zich toe en verslagen leun ik tegen zijn borst.
"Ik geef nog niet op" fluister ik, lichtelijk boos (op mezelf), terwijl ik mijn wang tegen zijn schouder leg en zucht.

Een warme lach vult mijn oren, en kietelt in mijn borstkas.
"O Malou, laat het nou maar los, je houd van me, ik zweer het" grinnikt Jax en strijkt door mijn haar.

Dan schiet me zijn dreiging te binnen en meteen duw ik hem van me af.

"Ik ga niet met jongens die me bedreigen en mijn vriendinnen in gevaar brengen!" Sis ik boos.

"Malou! Ik...".

Woedend been ik langs hem zijn kamer uit, de trap af, gris mijn jas van de kapstok, stap in mijn schoenen en ren zijn huis uit.
Dan gaat er een steek door mijn gekneusde voet en met een kreun zwenk ik naar links.

Op mijn tong bijtend leun ik tegen een boom en trek mijn schoen uit.

Onder de brace ontstaat een zwelling, en mijn enkel is blauw.

"Verdomme!".

Vloekend schuif ik mijn schoen over mijn voet, laat hem voorzichtig op de grond staan en kreun direct van de pijn.

Ik weet niet wat ik heb gedaan, maar het doet verdomd veel pijn.
Met mijn kaken op elkaar geklemd loop/hink/struikel ik de straat over, terwijl de tranen branden achter mijn oogleden.

Opnieuw moet ik stilstaan, terwijl ik op mijn tong moet bijten om een kreet van pijn binnen te houden.

"Malou!".

Een volle stem doet me omkijken.
Het is Jasper
Hij rijd zijn fiets de stoep op en komt naast me tot stilstand.

"Wat in hemelsnaam ben jíj aan het doen?" Vraagt hij quasi streng.

Ik haal snel mijn schouders op en een eigenwijze traan glijd over mijn wimpers naar beneden.
Verwoed veeg ik hem weg.

Waarom ben ik zo verschrikkelijk fout bezig? Fout bezig zijn is ook een specialiteit, blijkbaar.

Schuld gevoel, pijn en woeden vechten om de overhand in mijn binnenste.
En ik word er doodmoe van.

Jasper ziet het en lijkt te schrikken.
"Stap achterop, en leg het onderweg even uit, oké?" Vraagt hij lief en slaat zijn arm om mijn heupen.

Verslagen leun ik tegen zijn borst, en een steek van wroeging prikt in mijn borst.
Wat ben ik voor vieze slet, om voor twee jongens tegelijk te gaan?

Jasper leid me voorzichtig mee naar zijn fiets.

"Ik... Jasper, het spijt me" zeg ik zachtjes, mijn blik op mijn schoenen gericht.
"Waarvoor?" Vraagt hij.
"Overal voor, voor vijf jaar geleden, dit, mij, alles" zucht ik.
"Er is niks waar je sorry voor hoeft te zeggen Lou, dat van vijf jaar geleden, we waren elf en twaalf, wat verwacht je" grinnikt hij zacht.

"Ik heb je laten vallen Jasper, terwijl ik van je houd" snik ik, en nu kan ik eindelijk ongestoord de tranen laten stromen.

"Malou, doe nou eens rustig, ik houd ook van jou, en ik weet dat je het niet zo bedoelde" zegt Jasper zacht, en strijkt over mijn jukbeen.

Een warm gevoel verspreid zich binnen no-time door mijn borst.
Hij houd van me.

En dan drukt Jasper zijn lippen tegen de mijne.

Meteen krijg ik het bloedheet.
Mijn hart dreunt als een of andere op hol geslagen olifant in mijn borst.

Met mijn ogen op de stoep gericht maak ik me los van zijn warmte en stap achteruit.

"Jasper, het kan niet, ik..." stamel ik, terwijl al mijn bloed in een keer naar mijn wangen stijgt.

"Wat bedoel je Lou? Hoezo zou het niet gaan, heb ik iets verkeerds gezegd?" Vraagt Jasper geschrokken.

Ik schud langzaam mijn hoofd en zucht.
"Wil je alsjeblieft niets meer vragen, ik moet er even over...nadenken".
Jasper knikt, maar in zijn ogen zie ik vraagtekens.
Gespannen lik ik over mijn droge lippen en hink naar zijn fiets.

Jasper helpt me voorzichtig achterop, gaat op het zadel zitten en fiets richting mijn huis.

Hete tranen prikken achter mijn oogleden en doodop leun ik tegen zijn rug.

Hoe gaat ik dit ooit goedmaken?

***

Sorry voor dit stomme hoofdstukje, ik ben er zelf niet ontzettend trots op 😕
Maar goed, volgende keer beter (hopelijk).

***