Bad, with a kind of good ~Voltooid~

17. Jax, o god, Jax

***

Jax, O god, Jax

***

Hoe de rest van mijn verblijf in het ziekenhuis verliep:

1. Jasper loopt weg

2. Jax verontschuldigde zich en verdwijnt

3. Mijn ouders komen die middag huilend binnen vallen

4. Ik moet een eeuwenlange preek aanhoren over hoe onvoorzichtig ik wel niet ben geweest

5. Ze gaan pas laat die avond weg

6. Ik lig in bed en probeerde niet aan Jax te denken

7. Ik denk vervolgens de hele avond aan hem

Met een diepe zucht draai ik me voor de honderdste keer om.

Wat zou Jax wel niet van me denken? Zou hij aan me denken? Maar het was eigelijk helemaal niet mijn schuld, toch? Hij kuste eerst mijn vinger.
"Kop dicht Malou!" Snauw ik mezelf toe.

Ik ben zo slim om te vergeten het gordijn dicht te doen, dus is het zo licht in mijn kamer dat in geen oog dicht doe.

Maar nu ben ik blij dat ik het ben vergeten, en met mijn onderlip tussen mijn tanden kijk ik naar alle mensen die op dit late uur nog over straat hollen alsof er een yeti achter hen aanzit.

Terwijl langzaam alle straten leegstromen, stromen ook mijn hersenen leeg, en voor ik het besef neemt de fantasia draak me mee op een reisje door dromenland.

Jammer dat ze vergaten te zeggen dat Jax ook een reisje had geplant.

***

"Weet jij wie die jongens waren?"
"Geen idee, misschien vrienden van haar?"
"Ze zagen er niet erg goed uit"

Tussen mijn wimpers door luister ik naar het gesprek tussen mijn ouders.
Hebben ze het nou serieus over Jax en Jasper.

Jax.
O god, Jax

Met een diepe zucht open ik mijn ogen en staar naar het smetteloze plafond, alsof mijn ouders niet naast mijn bed zitten en het net hadden over de twee grootste fouten die ik ooit heb gemaakt in mijn leven.

"O schat! Je bent wakker!" Zegt mijn moeder verschrikt.
"Nee, ik geloof dat ik toch echt nog slaap" zeg ik droog en kijk haar aan.

Volle lippen, krullend donkerblond haar en grote, grijze ogen.
Mijn moeder.

"Je weet dat ik niet van sarcasme houd Malou, dus houd dat maar bij je, begrepen?" Vraagt ze streng en met rollende ogen knik ik.

"Wanneer mag ik weg uit dit klote-ziekenhuis?" Vraag ik, ineens een beetje geïrriteerd.
"Vandaag" zegt mijn vader met een brede glimlach.
"Je moet nog wel heel rustig aandoen met alles, maar je hoeft niet in bed te blijven" zegt mijn moeder dan.
Ik knik langzaam.

Dan zwaait de deur van mijn kamer ineens met een klap open, en stormen er twee ontploffingen binnen.
Ook wel bekend als Eva en Demi.

"Deem! Eef!" Roep ik vrolijk en kom overeind.
Damn, koppijn!

"Loutje!" Roept Eva opgelucht en geeft me een knuffel.
"Lou!" Schreeuwt Demi overenthousiast en maakt van onze lieve knuffel een wurg-wedstrijd.

"Goed... fijn dit... laat nu maar weer los.... Demi!" Zucht Eva met rollende ogen.
"Sorry" piept Demi bedrukt.
Met een glimlach geeft Eva haar een tweede knuffel en richt zich dan tot mij.

"Wat is er gebeurt! Met detail!" Roept ze waarschuwend.
Met een lichte hoofdbeweging richting mijn ouders, stuur ik ze de kamer uit.

"Wat er gebeurd is..." zeg ik geheimzinnig en wiebel afwachtend met mijn wenkbrauwen.
Demi zucht diep.
"O kom op Lou! Laat ons nou niet wachten!" Zegt ze met een pruillipje.

"Tssss" sis ik verdedigend, maar kan een glimlach niet onderdrukken.
En als ook Eva een pruillip trekt, geef ik me over en vertel hun alles.

Over de date met Jax, onze ruzie, mijn avondwandeling , Jasper, de aanrijding en het gevecht tussen Jax en Jasper.
Alleen de kus met Jax laat ik achterwegen.
Dat hoeven ze dan weer niet te weten.

"Jeetje Malou, een middagje en jij beleeft meer dan ik in honderd jaar" zucht Demi bedrukt.
"Ach schat, komt nog wel" zeg ik met een lichte glimlach.

Ze moest eens weten!

"Gaan we nog iets doen vandaag? Of hoe zit dat?" Vraag ik na een korte stilte.

Meteen wisselen Demi en Eef een uitdagende blik op elkaar en dan zegt Eva met een brede grijns.
"Ja zeker! Jij gaat met ons mee naar Chocolat!".

Meteen worden mijn ogen zo groot als schoteltjes.
"Omg! Echt! Jullie zijn de beste vriendinnen ooit!" Roep ik opgewonden en geef ze allebei een knuffel.

Chocolat, de grootste chocolade winkel van Ocean City!

***

"Malou! Hier!" Roept Eva vanuit de verte en snel ren ik naar haar toe.
In haar handen heeft ze een immens stuk chocolade en met een uitgestoken tong geeft ze me een stuk.

"Chocolade!" Roep ik opgewonden en maak een ronddansje door de kamer, die vol ligt met alle soorten en maten chocolade.
Dit is de Tony's Chocolonely's kamer, je hebt ook een Mars, Twix, Snickers, Milka en Côte d'Or kamer.

"Omg! Karamel zeezout!" Piep ik als ik de zoutige smaak proef.
"Ik weet heus wel wat jij lekker vind hoor" grinnikt Eva zachtjes en geeft me nog een stukje.

Dan valt Demi ineens van achter op mijn rug en met een gilletje pleur ik op de grond.
"Demi! Ik..." Roep ik hard.
Dan krijg ik ineens een Mars reep in mijn mond en de rest is een onverstaanbaar gemompel.

"Bruh Demi!" Zeg ik met een zucht, als de reep op is, en duw een stuk Tony's in haar mond.
Ze kijkt me uitdagend aan.

"De chocoladefontein!" Roept Eva ineens en sleurt ons beide mee naar de volgende kamer.

Langs de wanden lopen tientallen planken, volgestouwd met alle soorten fruit die je zou kunnen bedenken.
Appel, banaan en aardbei, maar ook mango, passievrucht en ananas.
En het beste van alles, in het midden van de kamer staat de grootste fontein ooit, tot de rand toe gevuld met chocolade.

"Aanvallen!" Roep ik hard en prik zo veel mogelijk saté-stokjes vol met fruit.

"Chocolade!" Roept Eva nu, en likt een druppel van haar vingers.
Demi staat met een grote grijns naast de fontein en houd een stokje vol ananas in de chocolade.

Met een warm gevoel in mijn borst ga ik naast haar staan en sla mijn arm om haar schouder.

Jongens zijn leuk hoor, maar ik zou nooit zonder deze twee idioten kunnen.

Nooit.

***