Küfrün Bir Parçası

Artık Yok-8

Ben doğduğunda hayata şansız başlayanlardanım, İlk kazığı anne ve babasından görenlerden.

Ben ilk zamanlar beni seviyorlar sandım. İlk çocuğum falan, sandım işte. Gün geldi kardeşim oldu, kendimden çok sevdim. Hala da severim.

Bazı insanlar için öyle fedakarlıklar yaparız ki, kendimizi hiç sayarız. Kendimizi değil başkalarını düşünürüz. Saflık işte hep, ne yapacaksın ya?

Değer verdiğimiz insanları gözümüzün önünde kaybetmek ne zor dimi?

Yavaş yavaş öldürüyor.

İnsanların çoğu öleceklerini bilmese bu dünyayı siker,  hala neyin iyiliğinden bahsediyorsunuz?

Şurada ölüm olmasa, yaşlılık olmasa insanlar birilerini bir silahla vurur bin kere.

Bebekler masumdur, bebekler ne güzeldir.

Peki ya büyüdüklerinde de aynısını söyleyebilir miydik?

Keşke söyleyebilsek. 

Kimi katil, kimi hırsız, kimi ölü, kimi kim bilir ne....

Çocuklar ne güzeldir şu dünyada.

Ama nasıl yetiştirildikleri daha önemli.

İnsanlar sevgiye muhtaç kaldıkları için insan olmaktan çıkıyor bazen.

Sevda sözlerimiz olmasa neye yarar bu deli gönül?

Şahsen ben artık sadece ölmeyi bekliyorum, gelecekten tek beklentim. 

Tek gerçek olacak beklentim.

Kötülük öyle bir şeydir ki, hiç beklenmedik bedenlerde can bulur.

Tıpkı senin kalbimde bulduğun gibi.

Tıpkı, tıpkı bir çok şey gibi.

Şimdi burada sıralasam neye yarayacak?

Hiç bir şeye. 

Alt tarafı bir kaç kişi o sıralamayı saniyeler içinde okuyacak.

Bir çok şeyi sadece kendimiz için yaptığımızı anlamalıyız,

Yoksa bu hayat böyle gitmez.

Gerçi gider gider de işte nereye kadar?

Bir sürü şarkı var şu koca dünyada. Hepsini biliyor muyuz? Hepsinin değerini biliyor muyuz?

Şu dünyada saçma sapan insanlara, müziklere, filmlere, insanlara, düşüncelere, sevmelere değer veriliyor ki küçücük çocuk bile şaşkınlıkla izler.

Yani şu ki, şu dünyada değer verdiğiniz her şeye iyice bakın düşünün. Zira hissettikleriniz çökmüş olabilir.