Küfrün Bir Parçası

Çünkü Çocuktum-9

Öyle anlar vardır ki Dünya'yı durdurur. 

Bazen bir an olur ki intihar yanında bir şeye benzemez. Bazen hıçkırarak ağlamak gerekir ama sadece yüzümüzde bir sahte gülümseme yüzümüzde belirirken buluruz kendimizi. 

O kadar hissizim ki birisi şu an beni uçurumdan atsa kalbimin soğukluğu uçurumun sonunda biter anca.

Anlatacak ve yazacak onca acı var ki,

Göğsümden vurulmuşum gibi hissettiren acılar. 

Eskiden acılarıyla okunan bir şarkı gibi bu hayat,

Değişen tek şey artık hislerin eskisi gibi olmaması. 

Boşlukta gibiyim, ne kadar uğraşsam da bataklığa batar gibi. O tuhaflığın, bu acının vücudumu ele geçirmesi filmlerin ölümle bitmesidir. 

Bazen ''Sevdim'' demek yetmez, gerçekten sevmek gerekir. Başkalarını kaybettiklerinizin yerine koyup oyuncak gibi oynamayı iyi biliyorsunuz. Yıllar geçse bile unutulmayacak yaralar açmayı iyi biliyorsunuz.

Kimi kalbinizde taşıyacağınızı bir türlü bulamıyorsunuz. 

Kafamızın uyuşmasını sağlayacak bir sürü anı ve insan. 

Filmlerde bulmaya çalıştığımız bir sürü anı ve acı.

Her ne kadar istemesek de yaşadığımız ve yediğimiz onca kazık, neden? Neden insanlar bu kadar küstah ve bir o kadar sevmeye değmezdi?

Masum insanlar olsa şu Dünya'da. Başkası yerine koyulup sevilenler var şu hayatta. Ağlaya ağlaya canı çıkanlar var, yüreğinin en derinliğindeki soğuklukta ölenler var. Hiç iki kalp aynı yerde can verir mi? Ölmek mi daha zor ölmeyi istemek mi? 

İstanbul'da kaybolmuş küçük bir çocuk gibi etrafa, insanlara telaşla ve korkuyla bakar gibi bak bana.

Annesiyle babasını yangında kaybetmiş bir çocuğun göz yaşları gibi sız rüyalarıma. 

Bu aralar çok gökyüzüne yakınım. Ziya abi ne yapsam yanlışmış gibi geliyor. Onu sevmek bile artık iyi gelmiyor, abi ne bu böyle? 

Bazen ölü kişiler bedenimizde can bulur ve Dünya'nın en acı yeri sevdiklerimizin yanı olur.